เอาอีกแล้ว พอกลับมาถึงห้องปุ๊บก็ได้ยินเสียงกีตาร์ไฟฟ้าแว่วมาจากห้องข้าง ๆ เลย ความจริงหอนี้ค่อนข้างจะเก็บเสียงได้ดีมากเลย แต่เสียอย่างเดียวคือมันมีช่องปลั๊กไฟเชื่อมกัน เสียงมันก็ลอดผ่านมาช่องนั้นแหละ มันก็ไม่ได้หนวกหูอะไรขนาดนั้นหรอกแต่วันไหนกลับมาเหนื่อย ๆ หงุดหงิดบ้างก็จะแหกปากร้องเพลงแข่งไปเหมือนกัน คิดว่าทำเสียงดังได้คนเดียวหรือไง
คิดถึงคุณเหมียวจัง วันนี้จะมาอีกมั้ยน้าไม่เห็นหลายวันแล้วด้วยช่วงนี้สนิทกันมากขึ้นแล้วแท้ ๆ ยอมเข้ามาเล่นในห้องแล้วด้วย แต่เขาเลิกเอาอาหารให้กินแล้วก็คุณเค้ามีเจ้าของแล้วนี่นาไม่อยากแย่งเค้ามาหรอก แอบเป็นชู้ลับ ๆ แล้วกันเนอะ วันไหนที่ปิดประตูไว้ก็มาร้องหง่าว ๆ อยู่ข้างนอก มาดึกทุกวันเลยด้วย เหมือนชู้จริง ๆ นั่นแหละ เจ้าของไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือไงนะ
ปกติเขาจะนอนนอนใส่หูฟังฟังเพลงแต่ทุกวันนี้แทบไม่ใส่แล้วต้องเปิดเพลงคลอ ๆ เอาเดี๋ยวไม่ได้ยินเสียงตอนคุณเหมียวมา
ความจริงเขาแพ้ขนแมวนิดหน่อยด้วยล่ะ ก็เลยต้องซื้อยาแก้แพ้ติดไว้ตลอด ก่อนจะเล่นด้วยก็ต้องกินยากันไว้ก่อน รักต้องห้ามนี่เหนื่อยจัง เล่นด้วยไม่นานคุณเหมียวก็ต้องกลับแล้ว ล่าสุดเล่นเพลินไปจนเผลอหลับยึดคุณเหมียวไว้ทั้งคืนเลยตอนเช้ารีบกลับเร็วเชียว
เสียงดังก่อกแก่กข้างนอกเป็นสัญญาณว่าเค้ามาแล้วล่ะ วันนี้มาเร็วจัง รีบเดินไปเปิดประตูให้ เจ้าตัวเล็กนั่งจุ้มปุ๊กรออยู่ พอเปิดช่องปุ๊บก็เดินเข้ามาทันที เดินดุ่ม ๆ ขึ้นไปนอนบนเตียงเลยด้วย เขากินยาก่อนค่อยเดินตามไปเล่นด้วย
เจ้าตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงวันนี้บนหลังมีป้ายอันเล็กห้อยติดมาด้วย
‘ยามาชิตะ โทรุ’
เอ๋ เอ๊!!!!
อยู่ข้างห้องนี่เองนี่นา มิน่าล่ะมาทุกวันเลย มีข้อความต่อท้ายด้วย
‘เจอแมวตัวนี้ที่ไหนรบกวนติดต่อกลับเบอร์ที่เขียนไว้ด้วยนะครับ เป็นแมวเลี้ยงแบบปิดกลัวน้องหาย’
นี่ปิดแล้วหรอ ถามจริง
แต่รู้สึกผิดนิดหน่อย ต้องเป็นเพราะวันนั้นที่คุณเหมียวกลับเช้าแน่ ๆ คุณเจ้าของเลยพึ่งรู้ตัวว่าเจ้าเหมียวหนีเที่ยว ถึงต้องแขวนที่อยู่ไว้ขนาดนี้ รีบเอาไปคืนแล้วบอกดีมั้ยน้า จะใช่ห้องฝั่งที่มีเสียงกีตาร์รึเปล่า ตอนนี้ก็ยังได้ยินอยู่เลย ขอยึดไว้แปปนึงแล้วกันก็คุณเหมียวอุตส่าไต่หลังคามาหาทั้งที
.
.
สุดท้ายก็เผลอเล่นจนดึกจนได้ เสียงกีตาร์ห้องข้าง ๆ เงียบไปแล้วตีหนึ่งแล้วนี่นา อุ้มเจ้าเหมียวตัวลาย ๆ ออกจากห้องลองเดินไปดูเลขห้องอีกฝั่งก่อนแต่ไม่ใช่แฮะ งั้นก็คงจะเป็นห้องฝั่งนั้นจริง ๆ ด้วยสินะ
แหงนหน้ามองเลขห้องให้มั่นใจก่อน ทบทวนชื่อหอพักตัวเองกับอ่านที่อยู่ที่เขียนไว้ที่ป้ายห้อยคอคุณเหมียวให้ชัด ๆ มั่นใจว่าไม่ผิดแน่แล้วก็เคาะประตูห้องสองสามทีไม่เบานัก
สิ่งที่เห็นอย่างแรกเลยคือนม... อกเปลือย ๆ ของผู้ชายแหงนหน้าขึ้นไปนิดหน่อยถึงได้เห็นหน้าของเจ้าของหน้าอก แล้วก็น่าจะเป็นเจ้าของคุณเหมียวด้วย อีกฝ่ายใส่แค่กางเกงวอร์มสีซีดไม่ใส่เสื้อยืนทำหน้าง่วง ๆ อยู่
“นี่แมวคุณรึเปล่า”
ถามจบอีกฝ่ายก็ก้มมองสิ่งมีชีวิตในอ้อมแขนเขาชัด ๆก่อนจะเบิกตากว้างแล้วหันกลับไปมองสำรวจภายในห้องตัวเอง
“โอ๊ะ ใช่จริงด้วย หนีออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” มือใหญ่ ๆ เอื้อมมารับเอาเจ้าเหมียวจากอกเขา “ขอบคุณที่อุตส่าห์พามาส่งนะครับ ความจริงโทรบอกผมตามเบอร์ที่เขียนไว้ก็ได้ เดี๋ยวผมไปรับเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ที่จริงผมอยู่ห้องข้าง ๆ นี่เอง” อีกฝ่ายมองตามมือเขาแล้วพยักหน้าเข้าใจ “อีกอย่าง แมวคุณแอบออกมาบ่อยด้วยนะครับ รู้ตัวบ้างรึเปล่า”
“อ่า ไม่เลยครับ เห็นอยู่ตลอดไม่คิดว่าจะหนีเที่ยวเก่งขนาดนี้”
“ผมนึกว่าแมวจรก็เลยเผลอเอาอาหารให้ตั้งหลายครั้งแล้วยังยึดไปเล่นในห้องอีก ขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร มิน่าช่วงนี้อ้วนเอา ๆ”
“เดี๋ยวก่อนครับ”
“ครับ?”
“เอ่อ คือ เห็นคุณบอกว่าเคยให้อาหารลิลลี่ตั้งหลายครั้ง”
“อ๋ออ ครับ แล้ว?” เขาคาดคั้นไปหรออีกฝ่ายถึงได้อึกอักเกาะขอบประตูทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ ขนาดนั้น
“คือ ให้ผมเลี้ยงข้าวตอบแทนได้มั้ยครับ”
“เอ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจให้”
“ไม่ได้หรอกครับ ดูท่าคงแอบไปเล่นห้องคุณบ่อยด้วยถึงได้ยอมให้จับตัวขนาดนี้ ถ้าไม่ได้ตอบแทนบ้างผมจะรู้สึกไม่ดีน่ะ” อีกฝ่ายก็ยังคงยืนกรานจะเลี้ยงให้ได้มันก็ดีอยู่หรอกข้าวฟรีน่ะ แต่จะให้ไปกินกับคนไม่รู้จักนี่มัน...
“ก็ได้ครับ” มันก็ดีเหมือนเดิม ของฟรีดีหมดแหละ คุณเจ้าของแมวยิ้มหน้าบานเชียว
“งั้น เมื่อไหร่ดีครับ พรุ่งนี้ได้มั้ย”
“ช่วงนี้ผมมีเรียนดึก คงไม่ดีเท่าไหร่มั้งครับ”
“เอ่อ งั้น ผมขอแอดไลน์ไว้ได้มั้ยครับ” คนตัวโตถามเสียงอ้อมแอ้ม “จะให้ผมไปเคาะห้องถามก็คงละลาบละล้วงเกินไป อีกอย่างเผื่อลิลลี่หนีเที่ยวอีกผมจะได้รู้ ...นะครับ”
อธิบายซะยืดยาวถ้าเขาไม่ได้คิดไปเองประโยคท้ายนั่นทำเสียงอ้อน ๆ ด้วยรึเปล่านะ ทำอย่างกะคุณเหมียวตอนขอกินขนม ช้อนตามองแล้วเอาเท้ามาเขี่ย
“งั้นผมไปหยิบโทรศัพท์แปปนึงนะครับ” สุดท้ายก็ยอมให้ทั้งแมวทั้งเจ้าของแมวอยู่ดี
แลกไอดีเสร็จก่อนกลับก็ยังโดนเค้าเรียกไว้อีกรอบ
“ผมยามาชิตะ โทรุนะครับ”
“ครับ เห็นในป้ายห้อยคอคุณเหมียวแล้วล่ะ”
“คุณ?” โทรุเลิกคิ้วเป็นเชิงถามกลับ
“โมริอุจิ ทาคาฮิโระครับ” โทรุยิ้มแล้วทำท่าจะปิดประตูแต่ก็โผล่หน้าออกมาอีกรอบ
นายนี่ตัวยุ่งกว่าคุณเหมียวซะอีกนะเนี่ย
“เอ่อคือ คุณใช่ห้องที่ชอบร้องเพลงรึเปล่าครับ” คำถามของอีกฝ่ายทำเอาทากะอึกอักทำตัวไม่ถูก จะโดนด่าว่าร้องเพลงกวนชาวบ้านมั้ยเนี่ย
“น่าจะใช่นะครับ ขอโทษด้วยที่ทำเสียงดังรบกวน” ทากะยกมือเกาท้ายทอย หลบตาไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายตอนตอบ
“ไม่รบกวนหรอกครับ ชอบ เสียงเพราะมากเลย” อยู่ ๆ ความกังวลก็ถูกเป่าหายไป แต่ความเขินดันเข้ามาแทนที่
ไม่เคยโดนชมตรง ๆ ขนาดนี้มาก่อน เพราะไม่เคยร้องให้ใครฟังเลย นึกว่าจะโดนด่าซะอีก ถ้าด่ามาก็เตรียมคำด่ากลับเรื่องเสียงกีตาร์ไว้แล้วด้วย แต่เล่นแบบนี้ถึงกับไปไม่เป็น
เขินนะเว้ย!!
“ขอบคุณ” รีบตอบเสียงเบา ก้มหน้างุดแล้วเดินดุ่ม ๆ กลับห้องทันที เดินเข้าห้องก็ชนขอบประตูอีก เผลอร้องโอ๊ยซะดัง ชะโงกหน้าออกมาเจ้านั่นก็ยังยืนมองเขาอยู่
หัวเราะด้วย! บ้าจริง!
ทั้งเจ็บทั้งอาย จะไม่ตอบไลน์เลยคอยดู!!
รีบปิดประตูวิ่งไปโดดลงเตียงเอาผ้าห่มห่อตัวเองไว้คอสเพลย์เป็นดักแด้ซะเลย
ติ๊ง!!
พอได้ยินเสียงแจ้งเตือนก็เลยคว้าเอาโทรศัพท์มาดูหน้าจอแสดงหน้าต่างป๊อบอัพข้อความของคนที่เพิ่งรู้จักกัน
‘เจ็บรึเปล่าครับ’
เจ้าบ้า ไม่ตอบหรอก เห็นนะว่ายืนหัวเราะอยู่ตรงนั้นน่ะ!!
‘เจ็บ!!!’
FIN.จบเนอะ5555
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in