กลับมาแล้วค่ะทุกคนนนน ใช่ค่ะ ดิฉันเพิ่งไปดูหนังมา 55555 ไม่งั้นจะมีอะไรมาเล่าให้พวกเธอฟังรึ หรืออยากให้รีวิว #คัลแลนพี่จอง เพราะช่วงนี้ติดแค่นี้เลย วันนี้ไม่ไร้สาระเยอะ เพราะว่านี่จะเป็นอีกหนึ่งบทความที่ตั้งใจเขียนมาก ๆ เพราะตอนเข้าไปดูหนังคือตั้งใจดูมากจริง ๆ ตั้งใจเก้บรายละเอียด และสีหน้า ท่าทางของตัวละครทั้งหมดเพื่อมาเขียน ถามว่าทำไมต้องทำขนาดนั้น… วิมานหนาม เป็นหนังดราม่า เสียดสีสังคมเล็ก ๆ เป็นอีก 1 โปรเจคของ #GDH ที่กำกับโดย บอส กูโน ที่ฝากความตราตรึงให้กับเรา และใครหลาย ๆ คนไว้ ไม่ว่าจะเป็น #รักฉุดใจนายฉุกเฉิน ที่แกให้หมอเต่าฉันตายทำไม!!! และ #แปลรักฉันด้วยใจเธอ ภาค 1 (เม้าส์ จริงๆอยากไปดูตั้งแต่ #หลานม่า แล้ว แต่กลัวใจไม่ไหวเลยขอติดไว้ก่อน อ่อนไหวกับเรื่องนี้) จริง ๆ เรื่องนี้ก็เช่นกัน แต่ด้วยกระแสที่พูดถึงหนังเรื่องนี้เยอะจนล้นไทม์ไลน์ เราเลยตัดสินใจซื้อตั๋วไปดู ผลงานของ บอส กูโน หรือ นฤเบศ กูโน ทำเราติดงอมแงมมาหลายเรื่องมาก ๆ ด้วยเอกลักษณ์ของบท ที่มีความอึดอัด ตึงเครียด สมจริง ให้คนดูเข้าถึงทุกอารม์และความรู้สึกร่วมไปกับตัวละคร ฉาก และ โลเคชั่นที่สวย สี original music score และที่สำคัญคือ easter egg หรือ symbolic ที่ฝั่งไว้กับอุปกรณ์ หรือองค์ประกอบในฉากเสมอๆ และนี่คือเหตุผลว่าทำไมเราถึงต้องตั้งใจดูหนังเรื่องนี้ วิมานหนาม เป็นเรื่องราวที่มีสถานที่สำคัญคือจังหวัด #แม่ฮ่องสอน จังหวัดที่ขึ้นชื่อว่าเหลื่อมล้ำอันดับต้นๆของประเทศ ตัวละครมีไม่เยอะ มีแค่ตัวหลัก ๆ เท่านั้นเพื่อไม่ให้คนดูสับสนนั่นก็คือ ทองคำ เสก แม่แสง โหม๋ และ จิ่งนะ ทุกตัวละครล้วนมีความเกี่ยวข้องกับสวนทุเรียนที่ตั้งใจเป็นสินสมรส เนื้อเรื่องกล่าวถึงข้อเสียเปรียบเรื่องสมรสที่ยังไม่เท่าเทียมของ LGBTQ+ การเลี้ยงลูกแบบ Aisan parent ที่พ่อแม่หลายคนคิดว่า สมบัติของลูกย่อมเป็นของตนด้วยเช่นกัน ตัวละครทุกตัวถูกสร้างให้เทา ๆ ไม่ขาวและดำเกินไป กิเลส ตัณหา และราคะ ย่อมเกิดได้ในจิตใจของมนุษย์ทุกคน ความอยากได้มาโดยไม่สุจริตใจ สุดท้ายแล้ว ก็ไม่มีใครได้รับผลประโยชน์ที่แท้จริงเลยสักคน ตัวละครทุกตัวด้วยได้รับ บาดแผล ความเจ็บปวด ไม่มีใครชนะใคร และไม่มีใครมีความสุขอย่างแท้จริงกับทางที่เลือก ดังคำกล่าวที่ว่า “ไม่มีสิ่งใด ที่เที่ยงแท้ และยั่งยืน” ในส่วนของนักแสดงนั้น เราบอกได้ตรงนี้ว่าคุณภาพมากๆทุกคน คนแรกที่ขอชมจริงๆเลยคือ #เจฟซาเตอร์ เราไม่เคยดูเขาเล่นซีรีส์ หรือ ภาพยนต์มาก่อน มีฟังเพลงเขา ซึ่งเขาคือเพชรเม็ดงามของวงการจริงๆ all rounder มากๆ ทั้งด้านการแสดง และร้องเพลง ซึ่งเราได้เคยยินประวัติเขาคร่าวๆว่า กว่าจะมีวันนี้ไม่ง่ายเลย เขาสมควรแก่การถูกค้นพบ เขาเป็น ‘ทองคำ’ ได้อย่างที่เราไม่ติดใจใด ๆ เกย์หนุ่มสุดแซ่บแห่งเชียงใหม่ ที่ย้ายมาใช้ชีวิตที่แม่ฮ่องสอนกับคนรัก ถวายหัวหาเงินมาไถถอนที่ดิน ฉากที่ชอบที่สุดคือความกระวนกระวายของทองคำตอนที่เสกอยู่ในห้องฉุกเฉิน ยอมแม้กระทั่งทำเรื่องน่าอายเพื่อให้โรงพยาบาลยอมรับ สายตาความเคียดแค้นอยากเอาชนะ เจ็บปวด โกรธ เจฟทำออกมาได้ดีมากๆ ถึงแม้จะไม่ได้แสดงออกมาเยอะจนดูเอะอะโวยวาย แต่เราก็รู้สึกได้ถงความอัดอั้นที่มีในใจทองคำ เสก ที่รับบทโดย #เต้ยพงศกร เต้ย เป็นอีกคนที่เราอยากให้เขามีงานแสดงเยอะๆ เขาเป็นคนคุณภาพมากๆ แม้จะออกไม่กี่ฉากเพราะต้องตกต้นทุเรียนตุยไปก่อน เต้ยก็ยังแสดงออกมาได้ดี ความรู้สึกผิด ความเสียใจ ความสุขที่ไม่สุด ความซื่อ ๆ จริงใจ ของเต้ย ทำให้บทของเสกดูกลมกล่อม หากใครผ่านไปผ่านมาอ่านเจอบทความนี้ ฝากพิจารณาเต้ยเยอะ ๆ นะคะ แม่แสง True Asian parent ที่เรายังคงเห็นได้ในสมัยนี้ และมีมากในกลุ่ม Baby boomer ที่ส่งต่อค่าความคิดพ่อแม่เป็นเจ้าของลูก และเป็นเจ้าทุกอย่างของลูก เราไม่ได้บอกว่าความเชื่อนี้ผิด มันคือค่านิยมที่สืบต่อกันมา แต่มันอาจจะต้องได้รับการปรับมุมมอง หรือยืดหยุนตามยุคตามสมัย และบริบทของสถานการณ์ ในกรณีนี้ เสก และ ทองคำ คือคนสร้างสวนทุเรียนขึ้นมา ดังนั้นถ้ามองในมุมของความเป็นจริง แม่แสงอาจจะต้องพิจารณาว่าควรจะเก็บที่ดินผืนนี้ไว้กับตัวเองหรือไม่ หรือควรจัดสรรอย่างไร แต่เมื่อเรื่องได้กล่าวถึงแม่แสง ผู้พิการจากการเก็บดอกกะหล่ำ มีความเป็นอยู่ที่ยากจน ไม่เคยแม้แต่จะได้กินเนื้อหมู คงไม่แปลกถ้ามีความคิดจะเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง โดยใช้ข้ออ้างว่า “ของลูกก็เหมือนของแม่” อย่างที่ใครหลายคนได้พูดเอาไว้ว่า ไม่มีใครเหมาะกับบทนี้เท่ากับ แม่สีดา พัวพิมล คนที่เข้าถึงความรู้สึกของแม่ที่ต้องสูญเสียลูกชายไป อีกทั้งด้วยฝีมืการแสดง สีหน้า ท่าทางที่เป็นแม่แสงได้แบบสมบูรณ์แบบ สีหน้าที่เกลียด ไม่พอใจ แต่ต้องซ่อนไว้เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง แม่สีดา แสดงออกมาได้น่าหมั่นไส้จริง ๆโหม๋ รับบทโดย #อิงฟ้าวราหะ ส่วนตัวเราเคยเห็นการแสดงของอิงฟ้าผ่านตามาบ้างจากเรื่อง ‘บางกอกคณิกา’ อิงฟ้าเป็นคนที่มีทักษะการแสดงที่น่าสนใจมากๆคนนึง บทที่จะต้องร้องไห้เสียน้ำตา อิงฟ้าก็ทำได้ดี ในบทโหม๋ที่อิงฟ้าได้รับ เรียกได้ว่าไม่ใช่เป็นาวต่างจังหวัด แต่ดูจากชื่อน่าจะเป็นชาวเขาที่ไม่มีความรู้ ต้องมาเป็นเมียของเสก และเป็นสะใภ้ที่คอยดูแลแม่แสง ตังละครโหม๋เป็นอีกคนที่อยากได้อยากมี แต่เนื้อเรื่องของหนังในช่วงแรก ไม่ได้คาดสีเทาเข้มให้โหม๋สักเท่าไร ไม่มีปาก ไม่มีเสียง ได้เพียงแต่ต้องเก็บอารมณ์ เหน็บแนบทองคำบ้างเมื่อได้โอกาส ในส่วนนี้เราแอบเอียงหัวเล็กน้อย เมื่อบทปูมาว่าโหม๋ไม่มีความรู้ (หรือเราเข้าใจผิด) แต่โหม๋รู้เรื่องกฎหมาย และโหม๋รู้ว่าจะทำยังไงให้ตัวเองได้ทุกอย่าง อันนี้อาจจะดูย้อนแย้งไปนิดนึงจิ่งนะ หากจะมีละครตัวใดที่น่าสงสาร เราก็คงให้จิ่งนะ เด็กหนุ่มซื่อ ๆ ที่ถูกพี่เรียกมาใช้งาน ไม่ได้มีความอยากได้ อยากมี เหมือนพี่สาว แถมมีความรักจริงใจให้ทองคำ พยายามทำทุกอย่างให้ถูกต้อง แต่ทำไมกลับเป็นคนที่เสียสิ่งที่มีค่ามากทุกสุดในชีวิต ทำไมจะต้องเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด เราเคยเห็นการแสดงของ #KengHarit เป็นครั้งแรก เชื่อว่าน้องอนาคตไปได้อีกไกลแน่ๆ ตอนดูแรกๆ เราไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรมาก เพราะคาแรคเตอร์ของขิ่งนะ จะต้องนิ่ง ๆ ซึน ๆ แต่เมื่อถึงซีนอารมณ์ ซีนจะต้องคายความเจ็บปวดออกมา เก่ง ก็ทำให้เรารู้สึกได้ถึงความรู้สึกจริงๆของจิ่งนะ โดยรวมแล้ว ‘วิมารหนาม’ เป็นการเล่าเรื่องของชีวิตมนุษย์จริง ๆ เราอาจจะไม่ได้เห็นมันด้วยตา แต่ไม่ได้หมายความเหตุการณ์แบบนี้จะไม่เคยเกิดขึ้น ความอยากได้อยากมี แก่งแย่งชิงดี สุดท้ายแล้วหนังกำลังบอกเราว่า ‘ตัวละครทุกตัว ไม่มีใครได้อะไรไปเลย แม้แต่ความสุข’