สวรรค์ประทานพร (ยังไม่จบ แปลไทยออกมาตอนนี้แค่ 3 เล่ม)

เขียนโดย โม่เซียงถงซิ่ง

แปลโดย ลาเวนเดอร์

"เซี่ยเหลียน" เป็นองค์ไท่จื่อ (รัชทายาท) แห่งแคว้นเซียนเล่อ อายุได้สิบเจ็ดปีก็บรรลุได้ขึ้นสวรรค์เป็นเทพเซียน ผู้คนมากมายเชื่อถือศรัทธา แต่เพียงครู่เดียวชะตาชีวิตก็ผันเปลี่ยน ถูกเนรเทศ อารามถูกเผา ไร้สาวก กลายเป็นเทพตกอับ เทพโรคระบาด ตัวซวยแห่งสวรรค์ หลังจากไปเก็บขยะมาทั่วภพมนุษย์ในที่สุดเขาก็ได้ขึ้นสวรรค์อีกเป็นครั้งที่สาม พร้อมกับได้รับมอบหมายภารกิจให้ตามสืบคดีปริศนาเจ้าสาวที่หายตัวไปในภูเขาแห่งหนึ่ง แต่พลังเวทก็ไม่มี (เพราะไม่มีสาวก แต้มบุญไม่ถึง) คนชื่นชอบเขาในสวรรค์ก็หาไม่ แล้วใครมันจะมาอยากช่วยเขาทำภารกิจนี้กันนะ

---

เหตุเกิดจากการดูฉบับอนิเมชั่นใน Netflix ไปแบบไม่คิดอะไร แล้วดันติดใจ ไปหาหนังสือมาอ่าน เพราะอยากรู้ว่าเรื่องราวต่อจากในอนิเมชั่นมันจะเป็นยังไง

เล่มแรกใช้เวลาอ่านนานมาก เป็นเดือน งานยุ่งด้วยอะไรด้วย อีกอย่างรู้สึกว่าเรื่องมันเล่าเรื่อย ๆ (หรือไม่ก็เพราะรู้อยู่แล้วจากการดูอนิเมชั่น) ก็เลยไม่ได้มีอะไรให้ลุ้นมาก รายละเอียดในหนังสือเยอะกว่า แต่อนิเมชั่นก็เล่าครบประมาณหนึ่ง กว่าจะอ่านจบก็นานทีเดียว

แต่พอขึ้นเล่มสองเท่านั้นแหละ

จังหวะเปลี่ยน ไม่แน่ใจว่าจังหวะเล่าเรื่องเปลี่ยนไหม แต่จังหวะอ่านเราเปลี่ยน 5555 เราจบเล่ม 2-3 ในสองวัน คืออ่านวันละเล่ม รวดเดียว ยิงยาว พักจากงานก็อ่าน เพราะทั้งเล่มแทบไม่มีช่วงให้พักวางหนังสือเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก 55555

เล่มแรกดูจะเป็นการปูเรื่องผ่านเรื่องราวในปัจจุบันของเซี่ยเหลียน แต่พอเล่มสอง ปมต่าง ๆ จากเล่มแรกจะโยงไปสู่อดีตของเซี่ยเหลียนในอดีต แต่ก็ยังไม่เฉลยหมด ไปเฉลยตอนเล่มสาม ยิ่งเฉลยยิ่งลุ้น ความสัมพันธ์ตัวละครซับซ้อนมาก ทำไมคนนั้นเป็นแบบนี้ ทำไมคนนี้ไม่ชอบคนนั้น อาจารย์โม่เก็บทุกเม็ด ขยี้ทุกจุด ลุ้นจนเหนื่อย อ่านไปก็สงสารเซี่ยเหลียนไป 555 เป็นตัวละครที่น่าสงสารมากจริง ๆ ถ้าอ่านถึงเล่มสามก็จะเข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้ในปัจจุบัน

แต่นอกจากเซี่ยเหลียน อีกคนที่ดึงดูดใจของเราเสมอก็คือ ฮวาเฉิง -- ราชาผีผู้แย่งซีนตลอดกาล รับบทพระเอกคลั่งรักแห่งปี รักแบบเทิดทูน บูชา วาดรูปเธอแล้วตั้งบนหิ้งไว้กราบไหว้แท้ ๆ (ในอนิเมะว่าอาการหนัก ในหนังสือคือแบบ ?‍♀️)

ทั้งนี้ การจะจัดให้นิยายเรื่องนี้อยู่ในหมวด Y เฉย ๆ มันเศร้ามาก แล้วอ่านมาสามเล่มมีฉากถึงเนื้อถึงตัว (ที่มากกว่าแค่จับมือ) อยู่หนึ่งซีนถ้วน (ใช่ค่ะ...) เนื่องจากเซี่ยเหลียนเป็นนักพรต ๕๕๕ เห็นคนบอกว่า อาจารย์โม่พูดเองว่า เรื่องนี้ไม่เน้นซีนวาบหวิวใด ๆ -- ถ้าจะให้พูดกันจริง ๆ มันคือแนวนิยายจีนแอคชั่นแฟนตาซีกำลังภายในสืบสวนสอบสวน (?) ที่ตัวละครหลักมีตัวละครชายอีกคนมาชอบ (แล้วเรื่องก็ไม่ได้เน้นโรแมนซ์ด้วย เป็นความสัมพันธ์หลาย ๆ รูปแบบแหละ -- หรือมันยังไม่ถึงตอนเน้นนะ)

ส่วนของสำนวนแปล - ค่อนข้างชอบทีเดียว ใส่เชิงอรรถแน่นมาก แต่ภาพรวมคือลื่น ไม่ค่อยมีคำที่สะดุด การเลือกคำก็ดี (แต่นี่อยู่ทีมชอบชื่อแปลไทย ตอนเขาแปลพิรุณโลหิตเชยบุปผาก็คิดว่า คำดีอยู่นะ)

สรุปได้ว่า เป็นเรื่องที่สนุกมากกกกกจริง ๆ สำนวนก็โอเค ไม่ได้อ่านจบวันต่อวันแบบรวดเดียวแบบนี้มานานเหลือเกิน แนะนำสำหรับคนที่ลังเลว่าจะอ่านดีไหม หรือถ้าไม่อยากค้างคาใจ รอออกครบเล่มแล้วลุยทีเดียวก็ได้ค่ะ เพราะนี่กำลังอยู่ในช่วง เมื่อไหร่จะออกเล่มใหม่เอ่ย *เดินวนหน้าเมืองผี*