นี่คือสิ่งที่เด็กๆคุยเล่นกันในขณะที่เล่นกันอยู่ ทำเอาผมหน้าชาไปเหมือนกัน และเชื่อว่าหลายในโรงหนังก็รู้สึกไม่ต่างกัน

--------------------

กาลครั้งหนึ่งมีปีศาจร้ายตัวหนึ่ง มันโหดเหี้ยมมาก สิ่งเดียวที่จะฆ่ามันได้คือ "รักแท้"

การสร้างรักแท้จะต้องมีวัตถุดิบ 3 อย่าง
1. เขี้ยวของจระเข้ยักษ์ที่หิวโซ
2. โครงกระดูกของมังกรที่อดอาหารจนซูบผอม
3. ดวงตาหนึ่งข้างของซอมบี้

มันหายากมากเลยใช่มั้ยล่ะ? นั่นสินะ รักแท้ไม่ได้สร้างมาได้ง่ายๆ

และนี่คือนิทานจากจินตนาการของเด็ก 6 ขวบ ในขณะที่จับผักผลไม้มาต่อสู้กัน

--------------------

ด้วยความที่เป็นภาพยนต์สารคดี Childhood จึงไม่มีบทหรือสคริปต์ที่ถูกเขียนขึ้น ไม่มีเส้นเรื่อง ไม่มีไคลแมกซ์ และไม่มีเดียงสา เป็นภาพยนตร์ที่เปี่ยมไปด้วยจินตนาการแบบหาที่สิ้นสุดไม่ได้

ใช่ว่าเด็กโรงเรียนนี้จะดูโตเป็นผู้ใหญ่ เข้าใจโลกไปเสียทุกอย่าง สุดท้ายแล้วเด็กก็คือเด็ก บางคนก็สนุกกับการหยิบทุกอย่างเข้าปาก บางคนก็มีดื้อ กลั่นแกล้ง แย่งของกัน ทะเลาะกันบ้าง โกรธกันบ้างเป็นธรรมดา หากแต่นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าการปล่อยให้เด็กเล่นตามวัย เติบโตไปตามพัฒนาการ ภายใต้การกำกับดูแลของผู้ใหญ่ที่เข้าใจบทบาทของการเป็นผู้เลี้ยงดู ก็ไม่ได้ทำให้เด็กโตช้าไปกว่าการยัดเนื้อหาวิชาการเข้าไปเลย

ภาพยนตร์สารคดีเรื่องนี้เป็นเพียงการนำเสนอรูปแบบการเรียนรู้อีกรูปแบบหนึ่งที่พ่อแม่ หรือคุณครูสามารถนำมาปรับใช้กับเด็กๆตามความถนัด และเหมาะสมกับตัวเอง

ผมคงไม่สามารถสรุปได้ว่ารูปแบบการเรียนรู้ในแบบของอนุบาลออโรร่า คือสิ่งที่ดีกว่ารูปแบบทั่วไป และไม่สามารถบอกได้ด้วยว่ารูปแบบไหนคือสิ่งที่ดีที่สุด เพียงค่อยากชวนทุกคนมาเรียนรู้ มาเป็นผู้สังเกตการณ์ และใช้วิจารณญาณของตัวเองเพื่อตัดสินใจว่า เราจะใช้วิธีการแบบไหนทำให้เด็กๆรอบตัวเราได้เติบโต
.
ปล. โชคดีที่ผมโตมาในสถาบันที่ขยันเปิดเพลงซานต้าลูเซียบ่อยกพอๆกับเพลงมาร์ชสถาบัน พอได้ยินเพลงนี้ในหนังก็เลยอินไปได้อีกระดับนึง

--------------------
สุดท้ายนี้ผมเปิดเพจชื่อ “Story จิปาถะ” เพื่อเป็นอีกช่องทางในการรวบรวม และเผยแพร่เรื่องราวที่ผมเขียน ฝากเนื้อฝากตัว และฝากกดติดตามกันด้วยนะครับ