ทั้งหมดก็เป็นเพราะผู้ชายเคราเฟิ้มกับชุดสูทเชยๆ ที่ไนโรบีเชื่อมั่นอยู่เสมอนั่นแหละ

ไม่ใช่แค่นั้น ความรู้สึกเดิมก็เกิดขึ้นอีกแล้วกับ “ปาแลร์โม่” ในพาร์ทที่ 4 ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ชังหนักมาก (เพราะใครก็แทนเบอร์ลินไม่ได้หรอก) แต่สุดท้ายเราก็โดนเล่นงานอีกครั้ง ส่วนตัวรู้สึกว่าปาแลร์โมน่าสงสารกว่าเบอร์ลินตรงที่ขี้ขลาดมากเสียจนต้องแสร้งแข็งกร้าว สันดานเสีย ซึ่งสะท้อนมาถึงตัวคนดูอย่างดิฉันแบบเต็มๆ

แต่ทั้งหมดทั้งมวล พวกนี้ก็เป็นโจรอยู่ดี

นอกจากเรื่องคาแรกเตอร์ที่ปรากฎ สิ่งที่กล่อมจิตคนดูให้อยู่หมัดคือโทนสีมืดๆ ทึมๆ ซึ่งขับให้ชุดสีแดงและหน้ากากดาลีที่แสนจะมีพลังนั้นโดดเด่นตลอดทั้งเรื่อง การต่อต้านระบบทุนนิยมที่น่าจะเป็นแกนหลักของเรื่องนี้ หลายครั้งที่บทน่าเบื่อและหลวมมาก แต่ระหว่างที่เราเบื่อจนหลุดโฟกัสก็มักจะมีจุดเล็กๆ มาสะกิดให้กลับมา เช่น ฉากตบตาตำรวจด้วยเสียงของริโอและโตเกียวที่โพรเฟสเซอร์สั่งให้ทำอันนำมาซึ่งความเจ็บปวด การบอกชื่อจริงออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย (อ้าว ฉันรู้ชื่อจริงได้ยังไง ไม่พร้อม ไม่อยากรู้) รวมถึงเสียงเล่าเรื่องของโตเกียว คาแรกเตอร์ที่ติดอันดับความน่ารำคาญ แต่ฉันก็รักเธอโตเกียว เธอเล่าเรื่องได้น่าฟังเสมอ 

เออ หรือคนที่เป็น stockholm syndrome ไม่ใช่โมนิก้า แต่เป็น...

ซีนที่ชัดมากหลังจากดูจบ ไม่ใช่ซีนสะเทือนใจ แต่เป็นซีนสั้นๆ เมื่อการผ่าตัดไนโรบีจบลง โตเกียวพาเรากลับไปสู่ช่วงเวลาแสนสุขในสนามบอล แล้วตัดสลับมาที่ปาแลร์โมหน้ากระจก เขาถอดผ้าปิดตาออกแล้วร้องเพลง Days Like This จากนั้นก็สวมสูทหล่อเหลาแล้วเต้นรำออกไป

โดยสรุปชอบไวบ์เรื่องนี้นะ รักความมีดนตรีในหัวใจของทุกคนด้วย ไม่ว่าจะจังหวะไหน เพลงที่เลือกมาใช้ก็ลิงก์กันไปเสียหมดและมันเกาะกุมหัวใจเราเหนียวแน่นจนต้องตะเกียกตะกายมาหาฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

จนกว่า Part 5 จะกลับมาพร้อมกับสาวท้องโตแสนแสบ 

รูปประกอบจาก Twitter : @lacasadepapel