โปสการ์ดสอนให้เราเป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ
ตอนที่เริ่มเขียนโปสการ์ดใหม่ๆ เอาจริงๆ ก็คือเขียนเองส่งเอง ให้ตัวเองอ่าน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน เพราะกว่าโปสการ์ดจะส่งมาถึงบ้าน ก็มีระยะเวลานานพอสมควร
เราอาจลืมไปแล้วว่าเขียนอะไรไว้บ้าง พอได้อ่านก็นึกออกเองว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงเขียนข้อความแบบนั้นลงไป
พักหลังๆ ค่อยได้เขียนโปสการ์ดส่งให้เพื่อน แลกกันส่งโปสการ์ดกันบ้าง ก็เป็นความรู้สึกที่ดีเช่นกัน

โปสการ์ดที่เพิ่งได้รับมานี้เป็นโปสการ์ดเนื่องในโอกาสคริสต์มาสและปีใหม่ เป็นโปสการ์ดจากเพื่อนที่รู้จักกันตอนงานสัปดาห์หนังสือ
ข้อความที่เขียนมาอ่านแล้วก็รู้สึกดีจากกำลังใจที่ส่งผ่านมาทางตัวอักษร
เป็นความรู้สึกดีที่เฟซบุ๊กหรือไลน์ก็ให้ไม่ได้

ยิ่งได้อ่านหนังสือ 7.300 วันที่เรารักกัน ที่คนรักของนักเขียนเจ้าของหนังสือก็มักจะส่งโปสการ์ดมาให้อยู่เสมอๆ
เป็นข้อความที่รู้กันแค่สองคน ส่งผ่านความรู้สึก ณ ตอนนั้นเอาไว้ให้คนอ่านได้อ่านในอีกระยะเวลาต่อมา
และที่สำคัญคือมันสามารถเก็บรักษาเอาไว้ได้นาน หยิบมาอ่านทีไรก็คิดถึงได้ตลอด

ผมเริ่มส่งโปสการ์ดไปให้เธอมากขึ้นหลังจากอ่านหนังสือเล่มนี้จบ
อยากจะส่งความรู้สึกดีๆ นี้ไปให้ผ่านข้อความและลายมือที่ตั้งใจเขียน
อยากให้ได้อ่าน อยากให้เข้าใจความรู้สึกที่ส่งไป
เธอบอกทุกครั้งว่าได้รับโปสการ์ดแล้ว
แต่ได้รักหรือเปล่านั้น
ผมก็ยังรอคำตอบนั้นอยู่