เหมือนความสามารถทุกอย่างถูกดรอป
หัวของฉันมันตื้อ ถูกแทนที่ความสามารถด้วยความเศร้าโศก
ฉันเคยทำอะไรได้มากมาย , อย่างน้อยฉันก็รู้สึกว่ามีช่วงเวลานั้น
แต่ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้เลย
ไม่มีอะไรอีกแล้ว
นี่คือช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองมากที่สุด
เกลียดตัวเองที่เป็นเช่นนี้
เกลียดตัวเองที่ทำไม่ได้
เกลียดตัวเองที่ไร้ประโยชน์
เหนือสิ่งอื่นใดคือความเบื่อที่เข้าครอบงำ
ความเบื่อ ความว่างเปล่า ความสิ้นหวัง
ราวกับว่าไม่มีความหมายที่จะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
เพราะแรงขับเคลื่อนของชีวิตฉันคือความฝัน
แต่เมื่อสูญสิ้นความสามารถไป , ความฝันก็ยิ่งห่างไกลออกไป..เรื่อยๆ..เรื่อยๆ..
ฉันต้องจมอยู่กับช่วงเวลาแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่นะ?
มันเกิดขึ้นบ่อย บ่อยมากๆ แต่ฉันไม่เคยชินกับสภาวะนี้เลย
ขอร้องล่ะ ช่วยผ่านมันไปไวๆ และอย่ากลับมาอีกเลย
บนโลกนี้ สมองคือสิ่งที่ใจร้ายที่สุดสำหรับฉัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in