ถึงคุณ

..

ฉันได้กลิ่นลมหนาวแล้ว ตลอดอาทิตย์นี้ดูเหมือนมันแวะทักทายอย่างจริงจังขึ้นกว่าวันก่อน กลิ่นของความหนาวทำให้รู้สึกดีคุณเห็นด้วยหรือเปล่า อย่างน้อยตอนนี้ก็ดีขึ้นกว่าที่ผ่านมานิดหน่อย ฉันเลยตอบสนองกับความรู้สึกของลมหนาวด้วยการอ่านหนังสือเยอะที่สุดในรอบสัปดาห์

คุณคงว่าฉันอ่านหนังสือเป็นปกติอยู่แล้วใช่มั้ย คราวนี้มันมากกว่าปกติเลยนะ มากเท่ากับจำนวนเล่มในแต่ละเดือนของภาวะปกติ ก็เพราะว่าตอนนี้ฉันไม่ปกติ คำตอบคือใช่ ฉันจึงทำให้ปกติด้วยการอ่าน แต่กลายเป็นไม่ปกติยิ่งขึ้นไปอีก แล้วจำนวนสามในสี่เล่มเป็นหนังสือของคะนะเอะ 

ฉันอ่านอย่างบ้าคลั่งอีกแล้วเหรอ เปล่านะไม่ใช่ซะหน่อยแค่ติดพันเท่านั้นเอง

หนังสือของคานะเอะจัดอยู่ในประเภทนวนิยายแนวสืบสวนการฆาตกรรม ไม่รู้สิตัวฉันเองกลับไม่ค่อยเห็นด้วย ฉันว่าหนังสือของผู้หญิงคนนี้ควรอยู่ในหมวดหมู่จิตวิทยา จิตวิเคราะห์ อะไรพวกนี้รึเปล่า เพราะเรื่องที่เธอเขียนไม่เน้นถึงการสืบสวนสอบสวน หรือการชิงไหวชิงพริบระหว่างนักสืบกับคนร้ายสักนิด

ไม่ได้พาเราเข้าไปในความรู้สึกถึงการคาดเดาตัวฆาตกร อยากรู้ว่าใครเป็นคนฆ่า ฆ่าทำไม เพราะอะไรเล่ห์เหลี่ยมของฆาตกรซับซ้อนซ่อนเงื่อนแบบไหน เปล่าเลยคะนะเอะจะเสนอเรื่องราวในอีกรูปแบบหนึ่ง ในแง่มุมของคนรอบข้างทั้งสองด้านคือทั้งฝ่ายกระทำและฝ่ายถูกกระทำ(เหยื่อ/ฆาตกร)และเหยื่อของสังคมในที่นี้อาจไม่ใช่ตัวฆาตกรด้วยซ้ำไป

นี่จึงเป็นเสน่ห์ที่ฉันรักจะอ่านเรื่องของเธอเล่มแล้วเล่มเล่าโดยไม่รีรอ คุณรู้นี่ฉันชอบจะอ่านเรื่องราวที่เขียนถึงความรู้สึกกับอารมณ์หลากหลายของผู้คนจะตายไป ผู้คนที่เป็นสีเทา คะนะเอะเสนอด้านมืดของคนได้กระตุกความรู้สึกมากนั่นคือไม่มีใครเป็นสีดำ ไม่มีใครเป็นสีขาว ในสีดำย่อมมีสีขาวอยู่บ้างและในสีขาวย่อมมีสีดำอยู่บ้าง

ฉันอ่านโดยไม่สนใจใคร่รู้ว่าใครเป็นฆาตรกร แต่สนุกกับการเห็นพฤติกรรมของผู้คนรอบข้าง ทั้งฆาตกรและเหยื่อ หรือแม้แต่สังคมรอบนอกที่ไม่ได้รู้เห็นหรือรู้จักจริงๆ นอกเสียจากว่าเสพข่าวตามสื่อซึ่งเสนอมุมมองในความคิดเห็นส่วนตัว หรือข้อเท็จจริงเพียงน้อยนิด โดยไม่สนใจว่าจะทำร้ายใครไปบ้าง

และการพิพากษาหน้าคีย์บอร์ดก็เริ่มขึ้น อดีต ความสัมพันธ์กับผู้คนตั้งแต่เล็กจนโตถูกขุดคุ้ย ชำแหละคาดเดาไปด้านใดด้านหนึ่ง ความน่าจะเป็นการแบ่งฝ่ายในความหมายที่ว่าเพื่อต่อสู้เพื่อคนใดคนหนึ่งจริงหรือเปล่า?อย่างในเรื่องที่เพื่อนของเหยื่อ(ผู้ถูกกล่าวหาว่าฆ่า)กระทำโดยการเปิดเผยชื่อเธอ

คนเขียนบทความข่าวที่ไร้สำนึกสร้างกระแสหรือแม้แต่พ่อแม่ที่กลับไม่ปกป้องลูกสาวของตัวเอง

เกิดอะไรขึ้น?

การคล้อยตามกระแสข่าวโดยไม่ไตร่ตรองมีผลกับความคิดใช่หรือไม่?

"เราไม่อาจเปลี่ยนแปลงอดีตได้ไม่อาจลบสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วให้หายไปได้

แต่มันจริงหรือ

อะไรกันแน่ที่ถูกต้องระหว่างอดีตที่สร้างขึ้นจากความทรงจำของตัวเอง

กับอดีตที่สร้างขึ้นจากความทรงจำของคนอื่น"

(น.๑๔๐)

ทำให้เกิดคำถามว่าว่าตัวเราเองล่ะคนรอบข้างเพื่อนสนิทมองเราเป็นแบบไหน เราเป็นแบบไหนในสายตาคนอื่น?

คุณคิดว่าฉันเป็นยังไงเอาเถอะอันที่จริงฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าคำตอบคุณจะเป็นแบบไหน โพสอิทคำว่า “โลกส่วนตัวสูง”แปะอยู่ตรงหน้าผากฉันนี่

ว่าแต่คุณชอบหนังสือเล่มนี้เหมือนที่ฉันชอบรึเปล่า

คุณรักเธอเหมือนที่ฉันรักหรือเปล่า.

#คดีฆาตกรรมเจ้าหญิงสโนว์ไวท์

#นวนิยายแปลญี่ปุ่น

#มินะโตะ คะนะเอะ เขียน

#กนกวรรณ เกตุชัยมาศ แปล

#แพรวสำนักพิมพ์