ไม่น่าเชื่อว่าบางอย่างถ้าไม่มีภาพมายืนยัน ก็เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นจริงเลย

ทุกอย่างในตอนนั้นเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน ทั้งความสวยงามของน้ำตกที่ดั้นด้นฝ่าไปถึงแต่เช้า  แสงแดดอุ่นๆ กับละอองน้ำที่กระเซ็นมากระทบผิว และไอความรักที่หมุนวนอยู่ในหุบเขาของบาหลี ที่ที่มีแค่เราในตอนนั้น ยั่งกะในนิยายแหน่ะ...

พอกลับมาสู่โลกแห่งความจริง ก็เหมือนตื่นจากความฝัน ละอองน้ำจากน้ำตก กลิ่นไอเย็นสดชื่นในหุบเขา แม้แต่อ้อมกอดของบางคนที่เคยคิดว่าจะให้ความอบอุ่นกันไปอีกนาน ตอนนี้มันไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว ทิ้งไว้แค่ความเศร้าและไอหมอกของความสบสัน…

... เราไม่ควรกลับออกมาจากน้ำตกนั่นเลย

เราไม่มีทางรู้เลยว่า สิ่งที่เรากำลังทำมันจะออกไปทางไหน เหมือนกับการถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์ม ภาพจะออกมาอย่างที่เราหวังมั้ย แม้เราจะวัดแสง ตั้งท่า เลือกมุมไว้ดีแล้ว อาจจะมีปัจจัยอื่นมากวนให้เราได้ภาพไม่ได้อย่างหวังก็ได้… มันไม่ได้ง่ายเหมือนกล้องดิจิตัล ที่ถ้าไม่ชอบรูปไหน ก็ลบถ่ายใหม่ก็ได้… ชีวิตก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกันไม่ใช่หรือ?

แต่ถ้าภาพฟิล์มที่เราถ่ายออกมาได้ ออกมาดีกว่าที่เราคาด มันก็เป็นเรื่องที่ทำให้เราสุขใจไม่น้อย… เพราะมันคุ้มค่ากับการบรรจงเลือกมุม บรรจงถ่าย ….คุ้มค่ากับการรอคอย … ถ้าฉันตั้งใจในทุกช่วงเวลาของความสัมพันธ์ และอดทนรอการพัฒนาของมันได้อย่างที่ฉันรอภาพจากกล้องฟิล์มได้บ้างก็คงจะดี.

-fin-