"เอาล่ะวันนี้ก็เป็นเสื้อขาวกับเสื้อคลุมสีน้ำตาลก็แล้วกัน"

ไม่นานเขาก็ขับรถยนต์คลาสสิค Volvo 740 GLE สีขาว ไปถึงนัดไว้ตรงเวลา

หลังจอดรถไม่นานเขาก็ได้ยืนมองเก้าอีสีน้ำตาลหน้าร้านพร้อมคิดถึงน้องสาวสุดหวงและครุ่นคิดไปพลางว่าน้องสาวจะเป็นยังไงบ้างเวลานี้

"ไม่ได้มาสักพักแล้วสินะร้านนี้"

"สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ"

พนักงานใหม่หรอ เขาคิดในใจพร้อมมองไปยังใบหน้าที่สดใสนัยตาสีน้ำตาลอ่อนผมสีดำเข้มมัดผมหางมาในเสื้อขาวและผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาล

"ผมเอากาแฟดำใส่น้ำตาลสองช้อนชา"

"อเมริกาโน่หวานน้อยนะคะ" พนักงานสาวตอบพร้อมกดรายการเมนู

คำตอบที่ได้รับจากพนักงานสาวทำเขาสะดุ้งเฮือกพลางคิดในใจว่า นี่เราคงอยู่คนเดียวนานไปสินะ ทันใดนั้นก็มีมือหนาที่นุ่มนวลมาจับตรงไหล่เขา

"ว่าไงวิช มาตรงเวลาสินะ โทษทีพอดีหลงทางนิดหน่อย"

พนักงานมองชายหนุ่มหนวดเคราบางพร้อมยิ้มให้

"ผมขอแบบหมอนี่ด้วยหนึ่งแก้วนะครับ"

"ได้เลยค่ะ" พนักงานสาวตอบด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าเครื่องชงเอสเพรสโซด้วยสีหน้าขรึมตึง

"เราไปนั่งรอกันดีกว่า"

วิชรินทร์พูดแล้วกระซิบใส่หูเมธว่า "เดี๋ยวโดนเฉ่งหัวเอาน่ะ"

ทั้งคู่เดินไปนั่งโต๊ะริมหน้าต่าง พร้อมกับสายตาคู่หนึ่งที่มองมายังทั้งคู่ด้วยความสงสัย

ราวกับวิชรินทร์และเมธเดินผ่านเขาแล้วทำให้เขาเสียสมาธิกับสิ่งที่กำลังทำอยู่

"เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยนะ"

วิชรินทร์นั่งกุมมือพร้อมมองไปยังสายตาของเมธด้วยความจริงจัง

"พอดีว่ามีเรื่องที่บริษัทของพี่ชายชั้นนิดหน่อย

คนตัดต่อดันลาออกกลางคัน พร้อมกับงานใหญ่ที่ไปไม่ถึงไหนน่ะ"

"ว่าไงนะ งานบริษัทหรอ"

"ใช่ ตอนนี้ไม่มีใครรับงานนี้ต่อเลย ไม่มีฝ่ายไหนกล้ารับต่อ"

เมธพูดพร้อมเม้มปากด้วยความกังวลที่แสดงออกทางสายตาอย่างชัดเจน

"แต่ชั้นไม่มีอะไรรับรองว่า . . ."

"ไม่ต้องหรอก ถือว่ารับงานฟรีแลนซ์ไว้ก็ได้ แต่ . . . "

"แต่อะไรหรอ?"

"นายต้องไปทำงานที่บริษัท"

ประโยคนั้นทำให้วิชรินทร์ตัวแข็งทื่อ ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในวงการฟรีแลนซ์มานาน

เขาไม่เคยคิดแม้แต่น้อยว่าจะต้องผูกไทดเดินเข้าบริษัท ภาพนั้นไม่เคยมีอยู่ในหัวเขาเลย

"นายแน่ใจนะว่าหาใครมาแทนไม่ได้" วิชรินทร์ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดปนกังวล

"ช่วงนี้มันช่วงที่หลายคนโถมหาฟรีแลซ์ก็จริง" เมธพูดพร้อมมองไปยังมือของวิชรินทร์ที่กุมอยู่โดยไม่สบตา

"แต่งานนี้มันเกินกว่าฟรีแลนซ์มือใหม่ที่ทำเพียงไม่กี่ปีจะรับไหวนะ" เมธเงยหน้ามามองสายตาของวิชรินทร์ด้วยความคาดหวัง

"เอิ่ม . . . "

"อเมริกาโน่หวานน้อยค่ะ"

"ขอบคุณครับ" วิชรินทร์พูดพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ดีนัก จนพนักงานสาวต้องส่งยิ้มหวานให้

แต่คนที่รับยิ้มหวานตอบกลายเป็นเมธ ซึ่งนั่นทำให้พนักงานชายที่ยืนอยู่เคาเตอร์ต้องขมวดคิ้ว

"จะว่าไงดีล่ะ ต่อให้ชมไปมันก็ . . ."

"ชั้นว่าต้องเป็นนายเท่านั้นนะวิช คนอื่นชั้นตามหาจนเหนื่อยเลยล่ะ และโดนหลอกด้วย เพราะงั้นชั้นเลยเชื่อคำพูดนายเมื่อตอนนั้นที่บอกว่า รับเงินเมื่องานจบเท่านั้น"

"นี่นายกำลังจะพูดอะไรกันแน่ แล้วไอที่โดนหลอกน่ะ"

"ชั้นเผลอไปหน่อย แต่ความเดือดร้อนนั่นน่ะ มันเงินชั้นเอง"

"เจ้าบ้า!!! จะไปยอมได้ยังไงแบบนั้น" วิชรินทร์เสียงแข็งจนอีกฝ่ายต้องชะงักจากแก้วกาแฟที่กำลังยกดื่ม

"ช่างมันเหอะน่า ชั้นเจรจาไม่เก่งหรอกนะแต่ว่า" พูดจบเมธก็ยกกาแฟดื่ม

"ชั้นจะรับงานนั้นเอง"

"จริงหรอ" เมธตอบด้วยความตกใจจนเกือบสำลักกาแฟ

"ใช่ จะไม่ยอมให้นายโดนฟรีแลนซ์คนไหนหลอกอีก" จากมือที่กุมอยู่กลายเป็นกำหมัดแน่น

"งั้นพรุ่งนี้ก็ไปทำงานที่ออฟฟิคเก้าโมงตรงนะ"

"กะ . . .เก้าโมงหรอ" วิชรินทร์คลายมือที่กำแน่นออกทำให้เห็นรอยเล็บที่ถูกกดลงไปบนฝ่ามือ

"ใช่ ชั้นจะโทรปลุกนายตั้งแต่แปดโมงนะ และก็ขอตัวไปทำงานต่อนะส่วนค่ากาแฟเดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง"

"เอ้ย!! ไม่เอาสิ ให้ชั้นเลี้ยง ในฐานะที่นายมอบความตื่นเต้นให้นะ"

"งั้นขอบคุณมากไว้จะเลี้ยงหลังจบงานละกัน"

ไม่นานเมธก็เดินจากไปพร้อมเสียงกระดิ่งร้านที่สงบลง

"แต่ชั้นไม่เคยตื่นก่อนเก้าโมงด้วยสิ" =-=

"เอ่อ ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าคนเมื่อกี้ใช่แฟนคุณรึเปล่า" ไม่นานพนักงานชายก็เดินเขามาถามด้วยสายตาที่วิชรินทร์เองก็บอกไม่ได้ว่ามันคือสายตาด้วยความรู้สึกอะไร

"เอ่อ เปล่าเพื่อนผมสมัยมหาลัยน่ะครับ"

"งั้นผมขอช่องทางติดต่อเพื่อนคุณหน่อยได้ไหม"

เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าที่มองแบบนั้น วิชรินทร์แต่คิดในใจ ว่าเรด้าเขาน่าจะพังไปเรียบร้อยแล้ว ทำได้เพียงรับโทรศัพท์ของพนักงานมาพร้อมกรอกชื่อติดต่อของเมธไป และพนักงานสาวที่ยืนขำเบา ๆ อยู่หลังเคาเตอร์