ตอนเช้านี่เหมาะกับกาแฟจริง ๆ เลยนะ

วิชรินทร์ คือ ชายข้ามเพศที่ยังไม่สมบูรณ์แบบ

แต่เป็น อินโทรเวิร์ด โดยสมบูรณ์แบบ และกระดูกที่ดังกร็อบแกร๊บ

เขามักจะหมกมุ่นอยู่หน้าจอโน๊ตบุค

และทำงานของเขาไปตราบเท่าที่ เดดไลน์ ยังไม่เล่นงานเขา

เขาก็จะทำงานต่อไป

"ในวัย 26 ปีนี่ช่างสงบจริง ๆ เลยนะ"

เขายกหม้อโมก้าพอท แล้วรินกาแฟลงแก้วใบสีดำถ้วยโปรดของเขา

"ใส่น้ำตาลสักสามช้อนชาก็แล้วกัน ในยาม . . ."

เขาเหลือบมองนาฬิกาสีน้ำตาลบนฝาผนังที่อยู่เหนือโต๊ะทำงานของเขา

"ซวยแล้ว ชีวิตชั้น"

เขารีบก้าวขาไปสี่ก้าวถึงโต๊ะทำงาน

เพราะห้องเขาเองก็ไม่ได้กว้างมากนัก

มีเพียงแค่ห้องน้ำและเตียงนุ่ม ๆ ก็เหมือนสวรรค์ของเขาแล้ว

แต่ ณ ตอนนี้ห้องเริ่มร้อนราวอยู่ในนรกซะแล้วสิ

"ให้ตายสิ นี่ชั้นแตะปลั๊กสามตาอีกแล้วหรอเนี่ย"

เสียง เกร็ก ๆ กดปุ่มเพาว์เวอร์ดังถี่หลายสิบครั้งในไม่กี่วินาที

"ให้ตายเถอะ โถชีวิตชั้น นี่เดดไลน์อีก 3 ชั่วโมงนิ"

"แล้วนี่มันอารายกัน"

เอ๊ะ เอ๋ . . . . . .

เขานิ่งวูบราวกับรูปปั้นไปชั่วครู่ก่อนจะอุทานออกมาว่า

"ชิบหายแล้ววววววว"

"ชั้นไม่ได้กดเซฟงานไว้"

กายหยาบที่สูงหนึ่งร้อยกับอีกหกสิบเจ็ดเซ็นติเมตร

ร่วงทรวดลงไปราวกับดอกซากุระร่วงโดย

สติปลิวไปราวกับดอกแดนดิไลออนที่พัดไปตามสายลม

ตือ ดือ ดือ ดือ ดึง ดึ่ง ดึ้ง ดึง ดึง

เสียงโทรศัพท์ที่โคตรจะคลาสสิค

เพลงของบิโธเฟนก็ดังขึ้น

"ชิบหายแล้วผู้จ้างงาน"

โทรศัทพ์สีโรสโกลด์ที่แบตร่อยหรอเพราะไม่ได้ชาร์จไว้ซึ่งอยู่ปลายเตียงพอที่จะเอื้อมไปหยิบได้ง่าย ๆ

"มันวันอะไรกันครับเนี่ย"

สุดเสียงบ่นเขาก็รีบรับโทรศัพท์ทันที

"ฮัลโหลสวัสดีครับผมวิชรินทร์ครับ"

"เอ่อ คุณวิชรินทร์ครับ เรา นัดส่งงานกันสี่โมงเย็นใช่ไหมครับ?"

"เอ่อ . . . ครับ ๆ ใช่"

"ตอนนี้บ่ายสองแล้วนะครับ นัดที่จะส่งดราฟที่สามมันบ่ายโมงนะครับที่ให้แก้ฟอนต์"

"เอ่อ คือ . . . ผมสามารถ"

"งั้นหรอครับ เอาเป็นว่าก่อนหนึ่งทุ่มคืนนี้นะครับ"

ตืดดดดดดดดดดด . . . . .

"ตะ . . . ตัดสายสินะ"

"เห้อ ยังไม่มีใครที่จ้างเกินสามครั้งเลยแหะ"

"จะว่าไป ทำไมวันนี้เราถึงตื่นตั้งบ่ายโมงกันนะ"

"สถิติใหม่เลยนะเนี่ย"

ทันใดนั้นเขาเหลือบมองไปเห็นกระป๋องสีเทาที่วางอยู่ริมโต๊ะทำงาน

"ดื่มเบียร์ไปสินะ"

เห้อ . . .