จากช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่ต้นปีเนื่องมาจากเหตุการณ์ระบาดของโรคโควิด-19 ที่ส่งผลกระทบไปทั่วทั้งโลกในทุก ๆ ด้าน อาจทำให้หลายๆคนรู้สึกว่าปีนี้ช่างเป็นปีที่ไม่ได้อะไรมากนักเลยเหมือนปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมากนัก จนหลายคนอาจจะรู้สึกแย่กับตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ฉันก็ไม่ปฏิเสธนะว่าก็รู้สึกแย่เหมือนกัน รู้สึกว่าเราไม่ได้อะไรเลย ในขณะที่มองภาพคนอื่น ๆ ได้ไปทำสิ่งอื่น ๆไปฝึกงานบ้าง ได้ลองหาอะไรที่ชอบทำบ้าง ขายขนมทำนู่นนี่เป็นเงินบ้าง เป็นต้น ตัวฉันก็พอมีอะไรให้ทำบ้างแหละเรียนซัมเมอร์บ้าง วาดงานบ้าง ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ใช้เวลาค้นหาตัวเองบ้าง แต่ก็รู้สึกว่ายังไม่ได้ “ค้นพบตัวเอง” ขนาดนั้น หรือว่าเพราะคำว่า “ตัวเอง” ของแต่ละคนนั้นมันช่างปัจเจกเหลือเกิน เกินกว่าที่เราจะนำไปเปรียบเทียบกับใครได้ แต่ในขณะเดียวกันความอึดอัดภายในใจที่ต้องต่อสู้ระหว่าง ความพอใจในการเป็นตัวเอง กับการเปรียบเทียบกับคนอื่น ก็กดทับอยู่ภายในใจลึก ๆ จนบางวันก็ทำให้ฉันนอนไม่หลับเลย 

           อีกทั้งในอนาคตอันใกล้นี่เราหลาย ๆ คนก็ต้องออกไปต่อสู้กับ “โลก” ที่ใครก็ต่อใครก็บอกว่ามันน่ากลัว บอกว่ามันโหดร้าย สิ่งที่ฉันกลัวในอนาคตคือการสูญเสียความเป็นตัวเอง และ การสิ้นหวังต่อความฝัน หากเราไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตแล้วมันคงจะรู้สึกโหวงอยู่ไม่น้อยเลย เมื่อไม่นานมานี้ฉันมีความคิดที่ชอบแวบขึ้นมาบ่อย ๆ ว่า บางทีการยืนหยัดในคุณค่าของตัวเองเพื่อให้ใช้ชีวิตได้ในแต่ละวันก็เป็นเรื่องที่เก่งแล้วเหมือนกันนะ 

          แต่ในตอนนี้ฉันยังพอมีแรงฮึด และฉันยังมีกำลังใจ ฉันรู้สึกว่าเราทุกคน ยังไม่จำเป็นที่จะต้องพยายามค้นพบค้นเจอตัวเองในเร็ววันขนาดนั้นก็ได้ แต่เราเพียงต้อง "กล้า" ที่จะลองทำอะไรหลายๆอย่าง คำที่กล่าวว่า Life is journey นั้น ไม่เกินจริงไปเลย ฉันมีความคิดที่ว่าการเรียนรู้ของมนุษย์ไม่มีสิ้นสุด เราสามารถเรียนรู้นู่นนั่นนั่นทุกอย่างที่เราสนใจ ความรู้ใหม่ๆเกิดขึ้นได้ในทุก ๆ วัน หากเราได้ลองทำหลายๆสิ่งหลายอย่างแล้วฉันเชื่อว่าต้องมีสิ่งที่เราชอบ สิ่งที่เราทำได้ดี หรือ สิ่งที่เราทำได้ นั่นแหละคือการที่เราเริ่ม ค้นพบ ตัวเองไปทีละเรื่อย ๆ อย่ากลัวที่จะผิดพลาด เพราะการที่ผิดพลาดคือกำไรของการเรียนรู้ และฉันก็ไม่ปฏิเสธว่าฉันเป็นคนหนึ่งที่ก็มีบางวันที่อยากขี้เกียจบ้าง อยากงอแงบ้าง ฉันคิดว่าเราให้โควตาวันหยุดกับตัวเองได้ มองชีวิตตัวเองว่าคือ "เพื่อนสนิท" ของเราคนหนึ่ง อย่าไปตั้งกฎเกณฑ์ให้เขาอย่างเข้มงวดจนเกินไป แต่ควรดูแลเขาให้ดีทั้งสภาพร่างกายจิตใจ

          "ฉัน" ในตอนนี้ อาจไม่ใช่คนที่เก่งกาจอาจไม่ใช่คนที่เชี่ยวชาญ อาจไม่ใช่คนที่ฉันเคยหวังว่าจะเป็นตอนอายุ 20 แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันในตอนนี้ไม่พยายาม เหมือนกับหลายๆคนอย่าโดนกับดักแห่งโลกโซเชียลทำให้ตัวเองรู้สึกท้อแท้และผิดหวังกับตัวเองเลยแต่ควรนำมันมาเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองเถอะ เราสามารถพยายามในแบบของเราได้ ขอแค่เพียงตัวเรารู้และไม่ถอดใจง่ายๆไปเสียก่อน 

          อีกคำกล่าวหนึ่งที่ชอบคือคำว่า ทุกคนมีช่วงจังหวะชีวิตที่แตกต่างกันไป นั่นหมายถึงว่า จุดเวลาในการประสบความสำเร็จของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันได้อาจจะเป็นเพราะปัจจัยภายนอกอื่น ๆ มากมาย เราจึงไม่ควรนำช่วงเวลาที่เราประสบความสำเร็จของตัวเองไปเปรียบเทียบกับใคร แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะใช้ชีวิตโดยปล่อยให้แต่ละวันผ่านพ้นไปเรื่อยๆ โดยไม่คิดอะไรเลยนะ เพราะถึงแม้ช่วงเวลาในการเติบโตของเราอาจจะไม่เท่าคนอื่นแต่สิ่งที่เป็นจุดร่วมของคนทุกคนบนโลก คือ เวลา เพราะชีวิตเรานั้นสั้นเกินกว่าที่จะมารีรอเพื่อหาเพื่อนร่วมเดินทาง บางทีการที่ไม่เริ่มทำอะไรสักที อาจทำให้เราพลาดโอกาสที่จะเจอเรื่องดีดีก็ได้นะ ดังนั้นขอเพียงแค่อย่าอยู่เฉย ในตอนนี้ ถ้ามีอะไรอยากลองทำ ที่ไหนที่อยากเที่ยว อะไรที่อยากเขียน รูปไหนที่อยากวาด อะไรที่อยากเรียน ก็เริ่มลงมือทำได้เลยนะ อย่างน้อยมีฉันคนนึงนี่แหละ ที่จะเริ่มลงมือทำเป็นเพื่อนเธอ :－)

เรื่อง : milkladyfinger

ภาพ : milkladyfinger