กลับจากทำงาน ไปกินข้าว เราอ้วกอีกแล้ว อ้วกตอนขับรถกลับบ้าน จนมาถึงบ้านก็ยังอ้วก แต่เราไม่ได้กินยาอะไรก่อนนอน เพราะเพลีย เลยหลับไป

เช้านี้... เหมือนคนเป็นบ้าเลย ไม่อยากไปทำงาน งอแง เหมือนใจจะขาด อยากอยู่ในห้องมืดและเงียบ ไม่อยากไปๆๆ อยากร้องไห้เมื่อต้องคิดว่าจะไปทำงาน จนแฟนบอกว่า อย่างน้อย ถ้าไม่ไป ตื่นมาอาบน้ำแล้วนอนต่อก็ยังดี อาบเสร็จกินยาต้าน กินคลายเครียดทันที เราไม่กล้ากินอะไรทั้งวัน ไม่อยากกินด้วย เรากลัวว่าเราะอาเจียนอีก จนตอนเย็น พอได้สติกลับมาบ้าง เราทำความสะอาดบ้าน ดูดฝุ่น ถูบ้าน เอาผ้าลงเครื่อง เรื่องพวกนี้เหมือนจะเป็นอย่างเดียวที่ทำให้เรารู้สึกดีว่าชีวิตไม่ไร้ค่า หลังจากนั้นก็พาหมาไปเดินเล่น อิจฉาหมาตัวเอง ได้วิ่งลุยโคลน ได้วิ่งไล่นก อย่างที่อยากทำำ แต่ตอนนี้ก็คิดว่า เราก็ไม่ค่อยได้พามันออกไปข้างนอกบ่อยๆเหมือนกันนะ มันก็คงเครียดเหมือนเราแหละ น่าสงสารพอกัน แค่คนละแบบ แฟนกลับมา บอกต้องไปกินข้าว ก็ไปนะ ก็กิน ตอนแรกก็รู้สึกอยากกิน แต่พอกินเสร็จก็อยากอ้วกอยู่ดี แต่ตอนนี้พยายามระงับใจว่า ไม่ๆๆ ไม่เป็นไรนะ ไม่อ้วก พร้อมกับกินยาคลายเครียดและเตรียมนอน หวังว่าเราจะผ่านไปได้ พรุ่งนี้คงไปทำงานได้นะ