-

Robert Jenkins

-

ประตูเหล็กปิดดังกึงก่อนที่ลิฟต์จะเคลื่อนขึ้นตามการทำงานของมอเตอร์ไฟฟ้า

"มาถึงที่นี่ทั้งที คุณต้องได้เห็นวิวข้างบนนั้นนะ ท่านลอร์ด มันสุดยอดมากจริงๆ"

เสมียนผู้รับหน้าที่พาทูตคนใหม่ทัวร์เมืองปารีสบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนภูมิใจในขณะที่โรเบิร์ต เจนคินส์กลับมีสีหน้าคร่ำเคร่งเมื่อลิฟต์เริ่มไต่ระดับความสูงขึ้นไปยังยอดของหอไอเฟล

ความทรงจำบางอย่างแล่นกลับเข้ามาในหัว 

บันไดยาวทอดขึ้นไปยังวิหารเล็กแบบอินเดีย 

รูปปั้นสีดำทะมึนของพระแม่ดูถมึงทึงและดุดัน 

เสียงภาษาถิ่นราวกำลังสาปแช่ง 

โรเบิร์ตหลับตาลง เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมา ฝ่ามือชื้นเหงื่อจับราวในลิฟต์จอดลงบนส่วนยอด ภาพเหล่านั้นหายไป ประตูเหล็กถูกเปิดออกพร้อมสายลมที่พัดแรงจนชายเสื้อโค้ทปลิว เสมียนชาวฝรั่งเศสก้าวออกไปอย่างฉับไว เกาะระเบียงมองทิวทัศน์ยามเย็นของเมืองสุดลูกหูลูกตา

"มันงดงามมากใช่ไหม ท่านลอร์ด?"

เขาหันมาถามโรเบิร์ตที่กลั้นใจก้าวเข้ามาจับราวระเบียง

ความทรงจำเล่นงานเขาอีกครั้ง — ความรู้สึกที่ยืนอยู่บนขอบหน้าต่างของวิหารเล็กก่อนทิ้งตัวลงไปในหุบเหว ดิ่งวูบลงอย่างรวดเร็ว ท้องไส้คล้ายจะหายไปก่อนทุกอย่างจะดับมืดทำให้เขาสูดหายใจลึก

ภาพนั่นมันอะไร

เหงื่อเย็นชื้นผุดขึ้นตามไรผมสีดำไหลอาบใบหน้าขาวซีด หัวคิ้วเข้มขมวดชนพร้อมอาการวิงเวียน โรเบิร์ตมักฝันเห็นความทรงจำที่หมู่บ้านฤทัยพุชปะ... ทว่าทุกครั้งภาพฝันนั้นแตกต่างออกไปจากที่เคยเจอ 

เขาไม่เคยขึ้นไปบนวิหารเล็ก 

ไม่เคยได้รับดอกชบาจากการโหวตส่งคนไปตาย 

แต่ในความฝันนั้นกลับฉายภาพเขาดิ่งลงเหวไปตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ลอร์ดเจนคินส์เพิ่งรู้ตัวว่ากลายเป็นโรคกลัวความสูงก็ตอนนี้ ตอนที่แข้งขาอ่อนยวบพร้อมความรู้สึกเหมือนจะเป็นลมจนเสมียนที่อยู่ข้าง ๆ มีสีหน้าตระหนกตกใจ

"พระเจ้า คุณไหวไหม!?"

ชายคนนั้นถามรัวพร้อมกับรีบลากโรเบิร์ตออกห่างจากระเบียงก่อนที่เขาจะเป็นลมหงายตกลงจากยอดหอไอเฟลลงไปตายจริงๆ.