.

.

"ในเมื่อมันยุ่งยากนัก งั้นก็แยกกันอยู่ซักพักเถอะ..."

"..."

คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทาง และเริ่มเก็บของ

"จะไปไหน..."

"ซักที่.. ที่ไม่มีนาย..."

เมื่อเก็บของเสร็จ ร่างเล็กถือกระเป๋า ก่อนเดินออกจากห้องไป

.

.

 .

(Toru's Route)

.

.

ร่างสูงนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา

คิดทบทวนเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น

นี่มันผ่านมากี่วันแล้วนะ

2 วัน...

3 วัน...

หรือเท่าไหร่กัน..

ร่างสูงพ่นควันออกมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

10สายไม่ได้รับ --- คังคิ โทโมยะ

12สายไม่ได้รับ --- โคฮามะ เรียวตะ

...

ไม่มีสายของ [เขาคนนั้น]

.

เขาเข้าไปในไอจี... รูปล่าสุดคือการอัพเดทงาน...

ร่างสูงถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะกดปิดหน้าจอ

.

.

กี่วันแล้วนะ.. ที่ต้องอยู่ที่นี่คนเดียว... โดยไม่มีคนมาคอยบ่น..

การออกไปกินข้าว.. ออกไปฉลองกับเพื่อนเก่า..

ออกไปเที่ยว.. ถ่ายรูปสถานที่ต่างๆ..

ควรจะสนุกกว่านี้.. แต่ทำไมกัน...

ในใจมีแต่ 'ความรู้สึกผิด' และ 'ความคิดถึง'

ทั้งๆที่ควรจะดีใจ ที่ไม่มีคนมาวุ่นวายแท้ๆ

แต่ ทำไม ถึง 'อยากเจอ' ขนาดนี้...

.

.

หรือเพราะคนที่ออกจากบ้านไปวันนั้น

กลายเป็น [คนสำคัญในชีวิต] ไปแล้ว

.

.

ในตอนนั้่น... ทะเลาะเรื่องอะไรกัน...

แต่ใครสนล่ะ..

ในใจตอนนี้ มีแต่คำว่า..

'อยากเจอ' 'อยากขอโทษ'

อยากจะกอดร่างเล็กๆนั่น.. ต่อให้จะโดนผลักไสขนาดไหนก็ตาม

I'm always coming back to you

You've got me till the end

I'm always coming back to you

You keep pulling me in

I'm always coming back

.

.

(Takahiro's route)

.

.

"โมริจัง ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว"

"สนามบิน.."

"อันนั้นรู้แล้ว... ฉันกับมิชเชลก็อยู่มั๊ยล่ะ อุส่าห์พา baby girl มารับด้วยนะ"

"อ่า.. Gate XX"

.

.

"โมริจัง..ทะเลาะกับโทรุมาหรอ..."

"...."

"ฉันติดต่อโทรุไม่ได้เลย..หวังว่าจะไม่ทำอะไรแปลกๆนะ"

"หยุดพูดเรื่องนั้นเถอะ"

"... ใช่จริงๆสินะ..."

.

.

"ที่พักที่ฉันจองให้ไม่ได้ห่างจากบ้านฉันกับมิชเชลมาก"

"พรุ่งนี้ก่อนปาร์ตี้เริ่ม... เดี๋ยวฉันจะมารับนะ"

เรียวตะพูด ก่อนจะขับรถออกไป โดยมีเด็กหญิงตัวน้อยโบกมือบนตักของมิชเชล

.

.

ความรู้สึกเหนื่อยล้าเริ่มกัดกินร่างกาย การทิ้งตัวลงบนเตียงคือสิ่งที่ดีที่สุด

เพียงแต่...

สมองยังคงทำงาน ไม่ได้เหนื่อยล้าเหมือนร่างกาย..

ทะเลาะเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว...

ก็แค่... อยากได้คำตอบเอาแต่ใจของอีกฝ่ายบ้างเท่านั้น...

ไม่ใช่แค่ 'แล้วแต่นายเถอะ..'

.

.

แต่ทำไม... ทำไมครั้งนี้ถึงได้ใจร้อนพูดออกไปแบบนั้น...

แถมยัง... ออกมาทั้งๆที่ยังไม่ได้วางแผนอะไรอีก..

ร่างเล็กคิดก่อนผล็อยหลับไป

.

.

ลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงขนาดใหญ่เพียงลำพัง...

เตียงที่ไม่มีหมอนั่น... มัน'ว่างเปล่า'ขนาดนี้เลยหรอ..

ในใจตอนนี้ไม่ได้มีความรู้สึกโกรธ โมโหหรือหงุดหงิดอะไร...

มีแค่ 'ความคิดถึง' และ 'ความรู้สึกผิด'

.

.

อยากกลับไปขอโทษจริงๆนะ

ตอนนี้รู้แล้วล่ะ [จะไม่ให้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง]

.

.

อยากจะไป..อยู่ในที่ๆหมอนั่นอยู่จริงๆนะ...

Anywhere you are

Is where I want to go

You are my address

I don’t care how I get it

I need a one way ticket , Home        

.

.

[โมริจัง... เสร็จรึยางงง]

"กำลังลงไป"

.

.

"มิเชลล่ะ.."

"เอายัยหนูไปฝากพี่เลี้ยงน่ะ ตอนนี้น่าจะไปถึงแล้ว"

"หรอ... งั้นไปกันเถอะ"

.

.

"ไง.. ทากะ.. ไม่ได้เจอกันนานนะ"

"สวัสดีครับเอวิล.. ไม่ได้เจอกันนานเลย"

"ปาร์ตี้วันนี้ตามสบายนะ สนุกกันให้เต็มที่.. เผิ่อได้แรงบรรดาลใจอะไรด้วย"

"ครับ ขอบคุณมากครับ"

"อ๊ะ!! งั้นก่อนอื่น มาถ่ายรูปกันเถอะ!"

.

.

*ครืด..*

เรียวตะ : ส่ง 2 รูปภาพใหม่

เรียวตะ : รู้แล้วสินะ... ว่าต้องไปตามหาที่ไหนน่ะ.. โทรุ

.

.

.

to be continued

.

.

.

.

หลังจากเปิดเพลย์ลิสต์จากยูทูประหว่างทำงาน

เพลง2เพลงนี้ก็วนไปมาๆ จนคนเขียนกาวค่ะ ฮืออออออ

อันที่จริงอยากเขียนให้กุโระๆด้วย แต่มันจะพังตับมากไป เขียนแบบนี้แหละเนอะ ดีแล้ว...

แต่ก็นะ พี่เรียวตะคือแคปทันอยู่ดี-----แค่กกกก

แวะมาคุย มาเล่นกับคนเขียนได้นะคะ

=͟͟͞͞٩(๑☉ᴗ☉)੭ु⁾⁾