เราได้ยินชื่อหนังสือเล่มนี้มานานแล้ว จำได้ว่างานสัปดาห์หนังสือครั้งที่เล่มนี้ออก เพื่อนๆ เราที่ไปงานหนังสือเกือบทุกคนซื้อเล่มนี้กลับ แต่ตามประสาคนขี้เกียจต่อแถว ขี้เกียจตามหาของหายากอย่างเราแล้ว ก็รอไปก่อนนั่นแหละ รอไปก่อนก็ไม่เท่าไหร่นะ พี่เบนซ์ออก Dear Portland แล้วแต่เราเพิ่งไปหา New York 1st Time มาอ่าน 55555 ก็นั่นแหละ ไม่เท่าไหร่นะแค่ประมาณ 2 ปีเอ๊ง

New York 1st Time เล่าประสบการณ์การไปเรียนต่อที่นิวยอร์คของพี่เบนซ์ ผู้ที่ไม่เก่งภาษาอังกฤษ แต่สุดท้ายก็จบด้วยเกียรติ 1 (โอ้โหหหห เก่งมากกกกกกกก ) มีทั้งเรื่องราวหัวทิ่ม และประสบการณ์สุดประทับใจ และยังมีเรื่องอวดแฟนที่อ่านแล้วรู้สึกหมั่นไส้ปนอิจฉา 

สำหรับเรา เล่มนี้ดีมาก อ่านแล้วรู้สึกได้พลัง พูดแล้วเหมือนเว่อร์แต่รู้สึกแบบนี้จริงๆ เราได้อ่านเล่มนี้ช่วงทำโปรเจกท์ ชีวิตช่วงนั้นอย่างกับมรสุมเข้า ทั้งพังจากควิซ โดนแก้โปรเจกท์ชนิดที่อ่านคอมเม้นท์แล้วรู้สึกเหมือนถูกตบหน้ารัวๆ ซึ่งพออ่านเล่มนี้แล้ว อ่านจบบทสองบทก็กลับมามีแรงปั่นงานต่อ แถมเล่มนี้ยังเป็นเล่มแรกที่อ่านแล้วรู้สึกไม่ถึงกับติดงอมแงมแบบต้องอ่านให้จบรวดเดียว แต่พอเซ็งกับงาน แล้วหยิบขึ้นมาอ่านก็ให้ความรู้สึกมีแรงกลับไปทำงานต่อ

ถ้าถามว่าในเล่มนี้ชอบประโยค/บทไหนมากที่สุด คงเป็นประโยคนี้ที่ชอบมากตอนอ่าน sample ชอบจนอยากอ่านเล่มเต็ม อ่านจบเล่มแล้วก็ยังชอบ มันเป็นประโยคท้ายของบทแรก ใจความว่า

"ดูเริ่มต้นไม่สวยงาม แต่ต่อมาผมกลับรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่มีโอกาสได้เตรียมพร้อม เพราะสามปีถัดจากวันนั้น หัวผมยังต้องทิ่มอีกเยอะ"

มองกลับมาที่ชีวิตตัวเอง เรารู้สึกท้อแท้กับชีวิตมหา'ลัยว่านี่แค่ปี 2 ทำไมต้องเจอโปรเจกท์พร้อมกัน 2 ตัว และยังเรียนไม่รู้เรื่องอีกประมาณ 2 วิชา นี่แค่ปี 2 เองนะ บททดสอบชีวิตต้องเยอะขนาดนี้เลยหรอ ซึ่งพออ่านประโยคข้างบนแล้ว มันทำให้เราปรับมุมมอง เอออ ดูท่าแล้วเจอแบบนี้ก็ดีนะ เพราะมีแนวโน้มว่ากว่าจะเรียนจบ ได้รับปริญญา คงได้หัวทิ่มอีกเยอะแน่ 5555 และจะได้ตื่นจากความฝันที่ว่าชีวิตมหาลัยนั้นสบายเสียที (เด็กม.6 จ้ะ ใครบอกว่าเข้ามหาลัยแล้วสบายหนูอย่าเชื่อนะ เค้าหลอกหนูอยู่)

จบการรีวิว

สวัสดี

มิ้นท์