ครั้งหนึ่งท่านพ่อได้สอนพ่อค้าว่าลูกค้าบางคนบางกลุ่มที่น่าจะเรียกว่านักเลงเก่าเค้าจะไม่ยอมหยิบของเองเลย แล้วถ้าไปบอกเค้าว่าอยู่ทางนู้นครับ หยิบเองได้เลย บรรยากาศก็จะเริ่มไม่ดี มันจะมาคุ มันจะเกิดท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด แต่ข้อดีคือคนกลุ่มนี้เค้าจะรอเราได้ครับ แค่ค่อย ๆ ขายตามคิวไปแล้วก็ค่อยมาหยิบให้ได้ครับ
แต่สิ่งที่ท่านพ่อเจอก็คือ ลูกค้าเดินมาเดินย่างสามขุมเข้ามา ราวกับท่านชัชชาติก็ไม่ปาน เป็นคุณลุงผมขาวทรงผมดอกเห็ด พ่อก็บอกกับพ่อค้ามาว่า คนนี้แหละต้องไปหยิบให้เค้า แล้วคุณลูกค้าก็เริ่มเลยครับ
"เอาโอวัลตินหน่อย"ท่านพ่อก็ตอบว่า "นี่ก็เป็นกล่องแล้วไง รึว่าจะเอาแบบซอง ที่เอาไปชง" (คือถ้าอารมณ์ร้อนก็คงนึกภาพลงไปตะลุมบอลกันฝุ่นตลบล่ะครับ)
แล้วท่านพ่อก็ไปหยิบโอวัลตินทรีอินวันแบบชงซึ่งไม่มีแพ็คเกจอะไรที่บ่งบอกว่ามันจะเป็นกล่องเลยยย ไอ้เราก็งง ๆ ว่าชาวไซย่าผู้นี้จะมาเอาอะไรกันแน่นะ
"เออ! เอาแบบนี้แหละ!"
ท่านพ่อเงยหน้ามองท้องฟ้า น้ำตารื้น พยายามเงยหน้าเพื่อไม่ให้น้ำตาหลั่งริน ผมมองหน้าพ่ออย่างเข้าใจ...
บางครั้งแค่คุณเป็นลูกค้าคุณก็ถูกเสมอ...
ส่วนอีกเรื่องหนึ่งเป็นของลูกค้าอีกท่านที่มีอาการเดียวกัน พอดีขายอยู่กับอาโกว บวกกับทำการบ้านมาบ้างคราวนี้ก็รับมือได้ไม่ยาก
เริ่มต้นเค้าก็เข้ามาเลยครับ เป็นคุณลุงผิวเข้มออกแนวสีน้ำผึ้ง หน้าผากกว้าง ทรงผมที่กำลังจะวิวัฒนาการไปเป็นทรงบาร์โค้ด เดินเข้ามาแบบเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ พอเห็นแล้วก็เรียกได้ว่าเพลงหลองปัน หลองเหล่า (อย่างงครับ มันคือเพลงเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้) ขึ้นมาเลยครับคนเราล้วนมีหลายรูปแบบต่าง ๆ นานา แต่ละวันจะได้เจอไม่ซ้ำแบบ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือความเข้าใจ ถ้าตอนนั้นมันไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรง บรรยากาศในร้านไม่ยุ่งก็จะพยายามเข้าไปช่วยหาช่วยเลือกในทุกครั้งครับ คนเรานั้นหลากหลายจนน่าสนุกเสียจริง...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in