ธารณ์เอนตัวลงเท้าแขนกับขอบระเบียงทึบ ๆ นิ้วยาวขยับแกว่งแก้วในมือเล่นไปมา สายตาเหม่อมองวิวตึกและอาคารน้อยใหญ่ผ่านแก้วใสที่เจือด้วยสีเหลืองอ่อนของคราบน้ำอมฤทธิ์ที่กระดกหมดไปไม่นาน บ้านเมืองด้านล่างถูกภาพลวงจากความโค้งมนของผิวแก้วทำให้ยืดไปยืดมา ผิดรูปผิดร่าง

ความคึกคักจากฤทธิ์สุราทำให้นึกอยากปล่อยแก้วลงไปใส่หัวใครซักคนด้านล่างอยู่เหมือนกัน แต่แน่ล่ะ เด็กหนุ่มทำได้แค่คิด

"จะทำเชี่ยไร อย่านะมึง" มือใหญ่ ไม่สวย เป็นรูปร่างที่ดูยังไงก็ไม่ใช่มือสาวน้อย แต่แอบเนียนเหมือนมือคุณหนูคุณชายที่ไหน คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของธารณ์ เขาสะดุ้ง เกือบปล่อยมือจากแก้วจริง ๆ

"เหี้ย!? 'ไรมึงเนี่ย?"

ธารณ์เสียหลัก ไหลลงไปนั่งพิงผนังระเบียง พวกเขาอยู่บนชั้นห้าของหอพักกลางเก่ากลางใหม่แห่งหนึ่ง น่าจะเป็นของใครซักคนที่เมาพับอยู่ข้างใน ธารณ์ไม่มั่นใจนักกว่าใครเป็นคนชวนใคร ด้วยวิธีไหนกันแน่ แต่รู้ตัวอีกที เด็กช่างกลลอกคราบสองสถาบันที่ปกติต้องกระโดดเข้าตีกันจนได้เลือด ก็มาอัดกันอยู่ในห้องแคบ ๆ นี่ร่วมหกเจ็ดชีวิต

และไอ้คนที่นั่งยอง ๆ จับข้อมือเขาพร้อมกับแย่งแก้วเปล่าไปถือไว้นี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณกิตติ หรือคริส คิตตี้ของเพื่อน ๆ ไอ้หนุ่มตัวสูง ผมยาว หน้าโง่ ๆ ที่รู้จักกันมาตั้งแต่ประถม ที่ช่วงนี้แม่งเป็นห่าอะไรไม่รู้ ถึงได้มาวุ่นวายกับธารณ์บ่อยเหลือเกิน

"มึงจะฆ่าคนเหรอ สัดธารณ์ เมาปะเนี่ย" มันเริ่มบ่น ส่ายหัวจนมวยผมสีน้ำตาลที่มัดไว้กระดุกกระดิกเบา ๆ

"เสือก กูแดกได้อีกเป็นแกลอน " เขาขมวดคิ้วมองหน้าอีกฝ่าย แม่ง หน้าแม่งโง่จริง ๆ ด้วย เหมือนหมาโดนเท เห็นแล้วตลกอย่างบอกไม่ถูก จนเผลอหัวเราะ แล้วยกมือข้างที่ว่างขึ้นมายีหัวมันเล่น

"โอ้ย ตายห่า ใครเอาเหล้าผสมน้ำหวานให้มึงแดก เหี้ยไอซ์ใช่มั้ย กี่แก้ว ห้ะ? แล้วมึงนี่ รู้ว่าแพ้ แดกละเมายังเสือกดันทุรังจะแดก พ่องคอทองแดง พ่อคอห่...."

ธารณ์ไม่เคยชอบให้ตัวเองเมา เขาไม่ชอบความรู้สึกที่ตัวเองไม่สามารถควบคุมอะไรได้ ด่าใครไม่ได้ คิดอะไรไม่ออก พูดอะไรก็ไม่รู้

"สัดคริส เสือกไรกะกูนักหนา ขี้เสือกขนาดนี้คืออยากเป็นผัวกูมากช่ะ?" ธารณ์ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แค่รำคาญมันชิบหาย

"....."

คริสเงียบ กระพริบตาปริบ ๆ ธารณ์หวังจะให้มันพูดกวนตีนอะไรซักอย่างแบบที่ชอบตามมาวุ่นวายอยู่ตลอด แต่มันเลือกที่จะเงียบ

แต่ก็อาจจะเป็นการจบบทสนทนาที่ดีก็ได้

"หลบดิ๊ กูจะไปเยี่..."

"เออ เพิ่งรู้เหรอ"