ซึ่งจากประสบการณ์ความรัก (N<5 และ CI กว้างเท่าโยชน์) ก็ได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ เงินอาจจะซื้อความรักไม่ได้ แต่เงินก็ซื้อความโรแมนติกได้ และไม่ว่าสาวสุขนิยมอย่างข้าพเจ้าจะใฝ่หารักบริสุทธิ์แค่ไหน ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความโรแมนติกก็เป็นหนึ่งในองค์ประกอบที่ข้าพเจ้าเห็นว่า “จำเป็น” กับความรัก จริงอยู่ทีเดียว เงินทำให้ใครรักกันไม่ได้ แต่บางที แค่การ “มีเงิน” ก็ทำให้เราไม่ต้องทะเลาะกันต่อหน้าสาธารณชนคนถนนแห่งนิวยอร์กซิตี ไม่ได้ทำให้เราต้องคิดมากตอนเดต

เปโดร ปาสคาลในบทแฮร์รี่ หล่อมาก หล่อสาส หล่อตะโกน หล่อจนอยากเขย่าคอคนข้าง ๆ คนอะไร๊ ขนาดย่อตัวลงเหลือกระจึ๋งนึง (ที่จริง ๆ ก็ไม่กระจึ๋งตามมาตรฐานชายไทย) ก็ยังโคตรรรรรรหล่อ!! แฮร์รี่นี่เป็นตัวละครที่เขียนมาได้แสบจัดมาก พี่กะมองทุกอย่างเป็นดีลธุรกิจเลยสิ จะทั้งความสูงหรือความรักก็ profit-driven เหลือเกิน ซึ่งจริง ๆ ชอบมากเลยแหละ ข้าพเจ้าเองก็คงมองความรักไว้คล้าย ๆ กับพี่แก คือเป็นการลงทุนรูปแบบหนึ่ง ทั้งด้วยแรงเงิน แรงกาย แรงใจ ชอบเหลือเกินที่มองความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่ต้องทำงานให้ ฮ่าฮ่าฮ่า เสียดายตรงอยู่ ๆ มาบอกว่า incapable of love like noooooo why มันดู deus ex machina ซะเหลือเกิน จนสงสัยว่าอีคนก่อน ๆ ที่พี่แกจีบนี่มันยังไง อีก็เป็นลงทุนเหมือนกันเรอะ แล้วอีก็พากันเจ๊งระเบิดดีลแตกเหมือนกันเรอะ อะไรฟะ งง บทจะหาย (pun-intended) ก็หายเสียดื้อ ๆ เลยเทียวน้อ

ความสัมพันธ์อาจจะลงทุนมากกว่านั้นด้วย อย่างที่เรื่องนี้บอก เพราะสำหรับผู้หญิง บางทีมันอาจจะเป็นชีวิต ว้าว ตาดีได้แต่งงาน (แล้วก็ไปลุ้นอีกทีว่าอยู่ดี ๆ มันจะเกิดประสาทไล่ตีลูกเมียไหม) ตาร้ายก็โดนทารุณตั้งกะตอนแรกเดตกันนั่นแล ไม่มีอะไรจะพูด เวิ่นไว้เฉย ๆ ว่า ‘ทับใจ

นึกออกแล้ว ส่วนที่ข้าพเจ้าชอบที่สุดก็คือ: สุดท้ายแล้วมนุษย์ก็ยังมีสิ่งที่เรียกว่าคุณค่า และนั่นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่เราลงทุนในความสัมพันธ์ 

แต่คุณค่านั้นวัดด้วยอะไร? ด้วยผลกำไรที่คุณกอบโกย ด้วยแรงใจหรือไฟฝันที่แผดเผาตัวคุณและคนรอบข้าง ต้องมากมายสักเพียงไหน ต้องประสบความสำเร็จสักเพียงไหนกัน หรือด้วยความพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกแม้ 1 วันก็มากพอ

ด้วยความรักที่รู้สึก ด้วยการกระทำที่ใส่ใจ ด้วยส่วนสูง ด้วยความริษยาจากพี่น้อง ด้วยสายตาของครอบครัวและสังคม ด้วยคุณค่าของความเป็นหญิง ด้วยลูก ๆ ในอนาคต ด้วยชีวิตยามแก่เฒ่า

ด้วยช่อกุหลาบ ด้วยแหวนดอกเดซี

หรือจริง ๆ มนุษย์ไม่ได้วัดกันด้วยอะไรเลย

ข้าพเจ้านึกถึงบทสนทนาในทวิตแลนด์แดนสนธยาของนักปรัชญายามเย็น และนักสังคมวิทยา self-taught ว่าสุดท้ายแล้วมนุษย์เราจำเป็นต้องรวยก่อนถึงจะตกหลุมรัก ว่าความรักเป็นสิ่งที่ต้อง earn ผ่านสถานะทางเศรษฐกินและสังคมของคนชนชั้นกลางตอนบนที่ได้เรียนเปียโนวันเสาร์อาทิตย์ และมีพ่อแม่ที่ไม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูก หรือว่าความรักเป็นสิ่งที่แม้แต่คนจน ๆ ที่เติบโตมาแบบหัก ๆ พัง ๆ ในครอบครัวที่จวนจะหย่าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็มีได้ ข้าพเจ้าไม่รู้คำตอบหรอก ในเมื่อโลกนี้ก็เป่าหูอยู่ตลอดว่าข้อผิดพลาดจะถูกทำซ้ำร่ำไป เด็กที่เกิดมาในครอบครัวที่สร้างบาดแผลก็ย่อมสร้างบาดแผลให้ลูกตัวเองต่อ หรืออะไรเทือก ๆ นั้น แต่สุดท้ายมนุษย์เรานั้นวัดกันด้วยคุณค่าที่อะไรหรือ แล้วมันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกเลยหรือ มนุษย์คู่แรกที่ตกหลุมรัก รักกันด้วยผลประโยชน์อันใดกันนะ  

กรุงเทพฯ, กันยายน 2568

ปล. ร้องไห้เป็นผีบ้าอยู่ดี ไม่รู้ร้องอะไรแต่ร้องหนักมาก กระแทกใจปั้ก ๆๆ