(1)
คล้ายว่าความหยิ่งยโสของผมจะทยานเข้าขั้นเริ่มโอหัง ความมั่นใจในแผนการที่ตระเตรียมเอาไว้เสียอย่างเต็มเอียดทำให้ผมไม่ค่อยกังวลกับเส้นทางข้างหน้าสักเท่าไร ยิ่งออกเดินทางไปเรื่อยๆแล้วพบกับจุดแลนด์มาร์คที่ถูกปักหมุดเอาไว้บนกูเกิ้ลแมพแล้วละก็ ก็ยิ่งทำให้เราเริ่มหลงตัวเองไปเสียว่า "อาจเป็นเพราะข้าคือผู้เก่งกาจ ที่สามารถอาจหาญต่อสู้กับความไม่รู้และความกลัวที่ข้าพเจ้าสรรค์สร้างมันขึ้นมาภายในจิตใจตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง"

เป็นนิสัยประจำไปเสียแล้วที่ผมมักจะศึกษาเส้นทางให้ถี่ถ้วนก่อนออกเดินทาง ไม่ว่าการเดินทางในครั้งนั้นจะมีหัวหน้าทีมหรือไกด์นำเที่ยวติดสอยห้อยตามมาหรือไม่ก็ตาม การมีผู้นำทางอยู่ด้วยบางทีมันก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจว่าเราจะไม่เสียเวลาและความรู้สึกไปกับการหลงทาง แต่ในบางครั้งการออกนอกลู่นอกทางไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ข้างๆเสียบ้าง หรือการฝ่าขวากหนามเพื่อออกไปเก็บภาพสวยๆริมรั้ว มันก็ทำให้เรารู้สึกดีไม่น้อยเช่นกัน 

ตรอก ซอก ซอย น้อย ใหญ่ ขนาดไหน ผมมักจะจดจำเอาไว้จนขึ้นใจ การข้ามถนนตัดตรงแยกไหนที่จะสามารถจะทำให้เราได้พบมุมมองของแลนด์มาร์คที่ดูสะดุดตา และสถานที่ไหนควรจะเป็น Unseen Moment ที่เราจะได้ออกไปเก็บภาพถ่ายอันน่าอัศจรรย์นั้นก่อนที่ใครๆจะสังเกตเห็น

อาจมีบางครั้งที่การออกนอกลู่นอกทางเดิน มักจะทำให้เราเสียเวลายกใหญ่กับสถานที่คาดเดาไม่ได้ บางครั้งอาคารสูงก็ถูกต้นไม้บดบัง หรือไม่ก็เป็นเพราะเลนส์ที่ติดหัวกล้องมีระยะโฟกัสที่ยาวเกินกว่าจะเก็บบริบทที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าได้หมด หลากหลายอุปสรรคค่อยๆสอนว่าบางทีภาพปัจจุบันมันก็ไม่ได้ดีที่สุดหรือแย่ที่สุดตลอดไป 

ทว่าเมื่อไรก็ตามที่แสงตกกระทบได้องศาที่สมดุล ประกอบกับองค์วัตถุดูโดดเด่นเป็นสง่า และกล้องถ่ายรูปที่เราถือมาจะต้องติดเลนส์ที่ระยะโฟกัสสามารถเก็บงำความรู้สึกตอนนั้นเอาไว้ให้ได้หมด เมื่อนั้นภาพที่สวยงามก็จะเข้ามาปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

(2)
ความโอหังของผมยังไม่สิ้นสุดระหว่างการเดินทาง การถามทางจากผู้คนท้องถิ่นมักจะถูกใช้เป็นตัวเลือกสุดท้ายของผมในทุกๆงานไป การที่เรามั่นใจว่าศึกษาเส้นทางมาอย่างดี เลยยิ่งทำให้เราไม่ค่อยที่จะปริปากแสดงความอ่อนแอทางจิตใจออกไป การค้นหาทางออกแบบงูๆปลาๆ ผสมปนเปกับการคาดเดาส่งๆไป ผลลัพธ์นั้นก็เลยทำให้เราจำต้องใช้เวลาไปกับการหลงทางอยู่ตรงนั้นอย่างเสียเปล่าไป

สถานที่บางที่ก็ไม่ได้ปักหมุดบนกูเกิ้ลแมพไว้แบบถูกต้องไปเสียหมด การเดินวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ได้ตั้งอยู่ตามแผนที่จริงจึงเกิดขึ้นได้บ่อยในการเดินทางของผม สองรอบแล้วสามรอบเล่าเพื่อพิสูจน์ว่าแผนที่ในมือถือไม่มีตัวตน เมื่อค้นพบว่าจุดแลนด์มาร์คที่ใครสักคนทำเอาไว้มันไม่มีอยู่จริง กว่าจะละทิ้งความมั่นใจลมๆแล้งๆนั้นไปได้ ก็ทำเอาเราหมดกำลังลงก่อนที่จะไปถึงยังเป้าหมายถัดไป 

อารมณ์หลงทางมันคงพอๆกับโมเมนต์ของชีวิตที่หาทางออกไม่เจอตอนรุ่งสาง มันคงจะสับสนปนเปไปพร้อมกับความมืดสลัวๆที่ปกคลุมในจิตใจ บ่อยครั้งที่ความมั่นใจในตัวเองก่อร่างสร้างให้ผมไม่ค่อยที่จะบากหน้าไปปรึกษาใคร เพราะบางทีการดั้นด้นไปเจอคำปรึกษาที่ออกจะเป็นแนวเหยียดหยามเข้าใส่ก็ทำให้เราหมดกำลังใจไปเสียอย่างนั้น แม้มันจะไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยแต่หากโดนไปสักตุ๊บนึง บางทีความมั่นใจที่สั่งสมมาตลอดก็หมดลงได้

การหาทางออกให้กับความคิดที่ตีบตันด้วยวิธีของผม มันอาจจะไม่ใช่วิธีที่สมบูรณ์แบบมากนัก เรียกได้ว่าการลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอผลลัพธ์ที่ต้องการเสียมากกว่า บางทีก็ต้องพึ่งความอึดอดทนจนกว่าจะเรียนรู้ เข้าใจ และได้มา มันอาจจะดีเสียกว่าถ้าผมลองเฟ้นหาไอดอลหรือต้นแบบที่ดีสักคน แล้วเลือกลองเฉพาะสิ่งที่สอดคล้องกับเป้าหมายและสามารถที่จะนำพาให้เราเดินทางไปสู่ความสำเร็จได้ในเร็ววัน

ไม่ต่างจากครั้งนี้ที่ผมจำต้องยืนจังก้าท้าทายต่อแสงแดด ปราสาทที่อยู่ด้านหลังคือสถาปัตยกรรมที่สรรค์สร้างมาเพื่อตอกย้ำว่า "ข้าก็เป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆที่ไม่ได้เก่งกาจไปเสียหมด" การเรียนรู้ถูก-ผิดจากคนอื่นเสียบ้าง จะช่วยลดหลั่นขั้นตอนอันพัลวันที่ทำให้เราจำต้องหลงทางอยู่ในความคิดแบบนี้มาเนิ่นนาน ปลดมันออกและให้หลงเหลือเพียงแต่สิ่งที่เรามุ่งมั่นจะก้าวไปให้ถึงเพียงแค่นั้น บางทีเราก็ไม่ต่างอะไรไปจากมนุษย์คนอื่นๆผู้ที่เป็นส่วนเติมเต็มในสิ่งที่มีหรือสิ่งที่ขาด 

เมื่อการหลงทางในวันนั้นสิ้นสุดลง วันนี้เราจึงได้ค้นพบความหมายของกันและกันได้อย่างชัดเจน