(1)
"ถ้าหากว่าวันหนึ่งเรากับสิ่งที่รักต้องจากกัน 
ความคิดถึงมันจะน่ากลัวมากสักแค่ไหน" 

Finding Calico คือภาพยนตร์ที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาในกาลเวลานี้ เพื่อให้เราได้กลับมาคิดทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆในชีวิต ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นไปแล้วหลายต่อหลายครั้งในห้วงเวลาหนึ่งๆ และความสัมพันธ์กับผู้คนรอบข้างในวันที่ทุกอย่างยังคงสภาพดีอยู่

คุณตาในวัยชราผู้มีเพื่อนรักเป็นแมวตัวน้อย โดยภรรยาที่เพิ่งเสียไปได้ฝากฝังให้คุณตารักและทะนุถนอมมันเหมือนตอนที่พวกเขาทั้งสองยังอยู่ด้วยกัน แมวน้อยจึงเป็นดั่งตัวแทนของความรักคุณยายในวันที่เขาลาจากโลกนี้ไปแล้ว และดูเหมือนว่าเวลาอันเนิ่นนานได้ทำให้คุณตาสามารถยืนหยัดอยู่กับโลกที่ไม่มีคุณยายได้อย่างดีแล้ว แต่ทว่าจะมีใครสามารถหยั่งรู้ไปถึงความรู้สึกที่ถูกปิดผนึกอยู่ในส่วนที่ลึกไปกว่านั้น ซึ่งเราเองก็มิอาจตีความและหาความหมายของความคิดถึงของคนอื่นได้ดีไปกว่าตัวเราเอง

พอได้กลับมามองเรื่องราวของตัวเองเสียบ้าง เราจึงได้ค้นพบกับการตีความชีวิตในอีกแง่มุมหนึ่งที่น่าสนใจ บางครั้งความรัก ความผูกพัน และความคิดถึง ก็ได้แปลงสภาพไปเป็นแรงผลักดันในวันท้อแท้ หรือไม่บางวันมันก็เปลี่ยนไปเป็นอุปสรรคที่คอยเหนี่ยวรั้งไม่ให้เรากล้าออกไปพบกับสิ่งใหม่ๆ หากแท้จริงแล้วสิ่งแปลกหน้านี้แหละที่กำลังจะเข้ามาทำให้ความรู้สึกในวันก่อนเปลี่ยนไป หรือไม่เราเองก็อาจจะกำลังรอคนๆเดิมที่พร้อมจะยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น

หลายต่อหลายครั้งที่เหตุการณ์ต่างๆมักโผเข้ามาอย่างคาดไม่ถึง บางครั้งเรื่องราวเหล่านั้นก็ทำให้เรารู้สึกอิ่มเอมใจไปได้ในทุกครั้งที่หลับตา คล้ายเพื่อนคนสนิทที่รู้จักกันซะจนรู้ใจไปหมดเสียทุกอย่าง หากเราจะรักษาวันเวลาเหล่านั้นไว้ให้คงทนไปได้นานสักเท่าไร หรือจะสามารถสรรหาเหตุผลใดๆที่จะทำให้เรานั้นไม่ต้องห่างกันไปไหนไกลได้อีกเลย

คงเป็นเพราะเวลาที่ล่วงเลย มักชักชวนให้ความรู้สึกของเราเอนเอียงออกไปในทิศทางใหม่ๆได้เสมอ บางทีหัวใจของเราก็เหมือนเรือใบที่แล่นออกไปกลางอ่าว วันนี้อาจเป็นวันดีที่ลมพายุสงบ แต่ทว่าวันใดวันหนึ่งที่ลมมรสุมถาโถมเข้ามาใส่อย่างไม่คาดคิด วันนั้นเราจะยังดึงดันกางใบต้านลมแรง ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่า คงไม่มีทางใดที่จะบังคับเรือลำน้อยนี้ให้ไปต่อได้ หรือจะยินดียอมอับปางลงกลางอ่าวโดยไม่คิดที่จะลงมือทำอะไร และไม่ว่าเราจะเลือกวิถีทางแบบไหน สุดท้ายแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วในวันนั้นก็จะยังกลับมาเป็นคำถามที่เกาะฝังแน่นอยู่ในใจจนถึงปัจจุบัน

มันอาจไม่แย่ไปกว่านี้หรอก หากเราลองสู้กับมันสักตั้ง เพื่อค้นพบความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง อย่าเพิ่งไปตีความถูก-ผิดจากสิ่งที่เพิ่งเห็น ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ลิ้มลองหรือสัมผัสมัน บางทีการปลดปล่อยให้เหตุผลได้ตั้งอยู่บนฐานของความคิด แล้วปล่อยให้ชีวิตได้เดินไปตามความรู้สึกของตัวเองเสียบ้าง และถ้าหากวันหนึ่งแล้วเราจะต้องห่างกันไปจริงๆ ก็ขอให้มันเป็นวันที่เรายังคงความรู้สึกดีๆต่อกันเอาไว้ก็คงเพียงพอแล้ว

(2)
"บางครั้งที่เราก็ไม่กล้าผูกพันกับสิ่งใดนั่น
เพียงเพราะกลัวว่าถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่เรารักสิ่งนั้นขึ้นมา
แล้ววันใดวันหนึ่งต้องจากกัน ความคิดถึงมันจะน่ากลัวมากแค่ไหน" 

การกระทำของคุณตาในวันนั้นได้ส่งผลต่อความรู้สึกของตัวเองในวันที่แมวน้อยหายไป ด้วยความโกรธอันน้อยนิดได้ทำให้สองชีวิตและความผูกพันขที่มีต่อกันจบลง ความห่วงหาและความคิดถึงในคืนวันเก่าๆได้แต่สอดแทรกเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในห้วงความรู้สึก ซึ่งทำให้คุณตาจำต้องออกตามหาความรู้สึกอันเงียบเหงานั้นกลับมาเติมเต็ม

เรื่องบางเรื่องมันก็สายไปเสียแล้วที่จะหวนกลับมาเป็นเหมือนเดิม ความรู้สึกที่แตกหักกันไปนั้นคงยากเกินกว่าที่จะกลับมาสมานแผลได้ดั่งเดิม หากบางคนยังคงเลือกที่จะปล่อยให้สิ่งแย่ๆเจือจางไปกับกาลเวลา แม้แท้จริงแล้วในวันนั้นจะยังรู้สึกอยู่ก็ตาม 

ทว่าภาพยนตร์คนกับแมวย่อมมีจุดที่แตกต่างและถ่ายทอดออกมาในมุมมองที่ความผูกพันแบบที่ฉันและเธออาจคาดไม่ถึง เมื่อเหล่าบรรดาเพื่อนบ้านของคุณตาก็หลงรักในความน่ารักของเจ้าแมวน้อยตัวนี้อยู่เหมือนกัน ความผูกพันจึงไม่ได้มีแค่หนึ่งหรือสองอย่างที่เราเคยเข้าใจในความหมาย แต่มันกลับเป็นความผูกพันที่คอยเชื่อมโยง และเราต่างสามารถส่งมอบให้แก่กันได้ทุกเวลา หากลองคิดกลับกันว่าวันหนึ่งฉันและเธอจะต้องห่างเหินกันไปด้วยเหตุผลที่ไม่เข้าใจกันจริงๆ ผู้คนรอบข้างจะยังศรัทธาในความจริงใจที่เรามีให้ต่อกันอยู่หรือไม่ และหากเป็นเช่นนั้นจริง เราก็คาดหวังว่าการปรับความเข้าใจซึ่งกันและกันจะยังทรงคุณค่าอย่างที่เราทั้งสองเคยศรัทธาร่วมกัน 

แม้สุดท้ายแล้วภาพยนตร์เรื่องนี้จะไม่ได้บอกเล่าหรือยืนยันอย่างชัดเจน ว่าเจ้าแมวน้อยตัวนี้ได้กลับมาหาคุณตาหรือไม่ เราได้แต่เห็นการรอคอยและแววตาที่ห่วงหาอาลัย ปะปนไปด้วยความหวังว่าวันหนึ่งนั้นจะต้องมาถึง วันที่แมวน้อยเดินทางกลับมาสู่อ้อมกอดอันเป็นที่รัก ที่มันเคยถูกฟูมฟักจากความรักของคนคนหนึ่ง แล้วในหนึ่งช่วงชีวิตเราล่ะ จะไปกลัวทำไมว่าความคิดถึงมันจะทำร้ายเราได้นานสักแค่ไหน หากวันนี้เรายืนยันที่จะไม่ปล่อยความผูกพันนี้ให้หลุดลอยไป อย่างน้อยก็แค่เข้าใจและพูดคุยกันให้มากขึ้น ละเลยในสิ่งที่ไม่สลักสำคัญต่อการเดินทางไปบ้าง แล้วหันมาสร้างสรรค์เรื่องราวดีๆ เรียนรู้จนเข้าใจกันอย่างถ่องแท้ จนเกิดเป็นความเชื่อมั่นในกันและกันอีกครั้ง และต่อให้ชีวิตจะพลิกผันหรือวนเวียนมาพบกันอีกสักกี่ครั้ง เราจะยังเชื่อมั่นในความผูกพันที่มีให้กันอย่างนี้ตลอดไป