ด้วยความที่ไม่อยากเป็นกองเชียร์ ตากแดด ตัวดำ เลยพยายามสมัครเป็นนักกีฬาประเภทต่างๆ ทั้งที่กีฬาไม่ใช่งานถนัดของเราเลยแม้แต่น้อย แถมไม่ว่าไปสมัครกีฬาไหนๆ ก็เต็มหมด!

..เหลือก็แต่ตำแหน่งตัวสำรอง ของกีฬาประเภท กระโดดข้ามรั้วหญิง 4x100 ..

นี่รีบสมัครด้วยความลิงโลด เย้ๆ! ได้เป็นตัวสำรอง วันจริงอาจไม่ต้องลงแข่ง สบายไปอีกกกก 

คิดได้ดังนั้น นี่ไม่ฝึก ไม่ซ้อม ไม่ทำไรทั้งนั้น เลิกเรียน นักกีฬาซ้อมกัน ...นี่กลับบ้านจ้าา

พอถึงวันแข่ง...เชี่ยยยยย ตัวสำรองต้องลงแข่งด้วย!

ตอนที่รุ่นพี่ที่เป็นโค้ชเข้ามาบอกให้เตรียมตัวลงแข่งช่วงบ่าย เราอยากร้องไห้มาก 

ในใจตอนนั้นคิดแค่ว่า แกล้งป่วยดีกว่า หรือว่ากระโดดขวางรถกลางถนนให้รถชนไปเลย จะได้ขาหัก ลงแข่งช่วงบ่ายไม่ได้ 5555

คิดทุกวิถีทางที่จะโกง ทำยังไงถึงจะไม่ต้องลงแข่ง 

ไม่ใช่คิดไม่ออก คิดได้หลายวิธีเหี้ยๆเลยล่ะ แต่ไม่ทำ เพราะใจไม่กล้าพอ สุดท้ายก็...เอาวะ! หลับหูหลับตาวิ่งๆกระโดดข้ามๆไปให้มันจบๆละกัน

ตอนเห็นรั้วครั้งแรก..แกรรรรร มันสูงระดับเอวฉ้านนน!(เตี้ยเองจะโทษใคร)

และด้วยความที่ไม่เคยซ้อมเลยนั้นนนนน ทำให้กระโดดไม่ไหวตั้งแต่รั้วที่ 3-4 เลยตัดสินใจ วิ่งอย่างเดียว พอเจอรั้ว ก็ใช้วิธีก้าวข้ามรั้วแทน ซึ่งก็ฟาล์วไปอีกกกกกกกก แต่ตอนนั้นไม่แแคร์ละ ใครจะไปจำหน้าเราด้ายยย สนามกับอัฒจรรย์ก็ห่างกันเกินจะจดจำหน้าตา เพราะงั้นโนแคร์ ไปค่ะ! ฟาล์วมันไปให้สุดดดด 555555 สุดท้ายโดนปรับแพ้ ทำสีได้ที่โหล่ไปครองสมใจ 

เป็นอันว่าวันนั้นรู้สึกโล่งงงงงใจมากที่ผ่านพ้นไปได้ นึกย้อนไปว่าถ้าช่วงเช้าตัดสินใจวิ่งขวางให้รถชนขาหัก ยอมลงทุนเจ็บตัวนอนรพ.รักษายาวไปหลายเดือนเพื่อแลกกับการไม่ต้องลงแข่งกีฬาที่ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที มันสิ้นคิดมากกกกกกก

ที่ยกเรื่องนี้มา ไม่มีอะไร ...

แค่ตอนนี้ความรู้สึก -อยากจะหนีปัญหา- หนีการต้องทำอะไรบางอย่างที่ไม่อยากทำเอาซะเลย เกิดขึ้นอีกแล้ววววว 

และความคิดชั่ววูบที่ว่า 'แกล้งป่วยดีกว่า' 'ทำให้ตัวเองเจ็บตัวเพื่อจะได้ไม่ต้องทำสิ่งนั้นดีกว่า' ก็เกิดขึ้นในหัวอีกแล้วว

นี่เลยพยายามยกเคสของตัวเองมาปลอบประโลมตัวเอง 5555

เอาน่าาาาา เดี๋ยว 'สิ่งนั้น' ที่เราต้องฝืนใจทำมันก็จะผ่านไปเหมือนกีฬากระโดดข้ามรั้วของแกรนั่นแหละ! ฮึบบๆๆๆT^T