Jay with his little boy

seongwu × jihoon

#cloudystory

note : ฝากด้วยนะคะ:-) 

-Jaywith his lilboy-

ยี่สิบเก้าพฤษภาคมสองพันห้าร้อยหกสิบเอ็ดตรงกับวันวิสาขบูชาในประเทศไทยเป็นวันหยุดนัดขัตฤกษ์แสนสุขที่ใครๆก็คงจะนอนอุตุอยู่ในกองผ้าห่ม

แต่กรุงเทพก็ยังคงเป็นกรุงเทพที่วุ่นวายชาวมนุษย์เงินเดือนยังคงต้องทำงานแม้ในวันหยุด รวมถึงเขา-ที่ยังต้องทำงานแม้กระทั่งในวันเกิดของตัวเอง

เขา- เจย์ จิรภัทร หาวออกมาเป็นครั้งที่สามในขณะที่เหลือบมองคาราเมลมัคคิอาโต้แสนเย็นชืด

เวลาสิบสามนาฬิกาห้านาที

กับออฟฟิศใหญ่แสนวุ่นวาย

เขามุ่ยหน้าเมื่อนึกไปถึงงานที่คงจะต้องแก้กันบานเบอะเพราะลูกค้ายังไม่ถูกใจมีแววว่าวันนี้ถ้าไม่สี่ทุ่ม เขาก็คงจะไม่ได้กลับห้อง

ให้ตายเถอะเขาอยากดูซีรีย์จะตายอยู่แล้ว ;ㅡ;

เมื่อนึกถึงห้องใครบางคนที่เมื่อเช้ายังคงหลับอุตุจนไม่รู้ว่าเขาแอบแปะโพสอิทไว้บนหน้าผากก็โผล่มากับแจ้งเตือนบนโปรแกรมแชทและรอยยิ้มกว้างๆบนใบหน้าของเขา

arthit

send photo

ไปทำงานเหรอ?

j.

อื้อ แก้ด่วนเลย

เพิ่งตื่นเหรอ?

Arthit

อือ เพิ่งตื่น

เขายิ้มเมื่อนึกไปถึงสภาพคนเพิ่งตื่นที่คงจะยังห่อตัวบนเตียงผมฟู และใบหน้าบึ้งตึงเหมือนหมี

ติ๊ง

arthit

แล้วกินข้าวหรือยัง?

ข้อความล่าสุดทำให้น้องน้อยของออฟฟิศกระเด้งตัวนั่งหลังตรงเหลือบมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์และพบว่าเลยเวลาอาหารเที่ยงมาชั่วโมงกว่าแล้ว

arthit

ตอบช้า

ยังไม่กินแน่ๆ

ปวดท้องแล้วอย่ามาบ่นนะ

เป็นอีกครั้งที่จิรภัทรมุ่ยหน้าให้กับข้อความบนโทรศัพท์

j.

เป็นห่วง พิมพ์งี้

arthit

อือ เป็นห่วง

ไปหาอะไรกินได้แล้วอ้วน :-)

และเป็นอีกครั้งที่จิรภัทรคนนี้แพ้

แพ้ให้คุณอคิราห์แบบราบคาบเลย

-Jaywith his lilboy-

สิบหกนาฬิกายี่สิบสี่นาทีจิรภัทรคนนี้ก็ได้ขึ้นมาเหยียบบนmrtเพื่อกลับบ้าน ขอบคุณที่วันนี้โรคกระเพาะของเขาไม่แผลงฤทธิ์อะไรให้น่าปวดหัวและมีเรื่องน่าแปลกใจอีกหนึ่งอย่างสำหรับทีมเราที่วันนี้เลิกเร็วหากเป็นปกติแล้วไม่สี่ทุ่มก็คงจะไม่ได้กลับบ้านเสียที

สมาร์ทโฟนเครื่องโปรดถูกยกขึ้นมาใช้ขณะที่เขาพิงไหล่ลงไปกับผนังรถข้อความสุดท้ายในโปรแกรมแชทเป็นของอาทิตย์แฟนเด็กของเขาส่งข้อความมาบอกว่ากำลังนอนดูซีรีส์ในเน็ตฟลิกซ์ที่ตัวเขาติดงอมแงมพร้อมกับส่งรูปมาอวดหลังจากเขาบอกว่าอาจจะกลับค่ำ- ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่าจะได้กลับเร็วขนาดนี้

เขามุ่ยหน้าให้กับข้อความของเจ้าเด็กปีสองจอมขี้อวดปิดเทอมแล้วจะทำอะไรก็ได้นี่มันน่าอิจฉาชะมัด!

-Jaywith his lilboy-

"เฮ้อ" คนตัวเล็กถอนหายใจยามที่ลิฟต์เปิดออกในชั้นที่ยี่สิบสองกว่าจะผ่านมรสุมรถติดบนถนน ผู้คนบนรถเมล์เพื่อมาถึงคอนโดได้นี่ก็เสียเวลาและพลังงานไปมากโขคนตัวเล็กที่แสนเหนื่อยอ่อนยกนาฬิกาบนข้อมือข้างขวาขึ้นมา มันบอกไว้ว่า ณตอนนี้เป็นเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาห้าสิปแปดนาทีเขาหมดเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่งไปบนถนนนั่น

กรุงเทพชีวิตดีๆที่ลงตัว- ซะที่ไหน

บ่นในใจกับตัวเองขณะที่ควานหากุญแจในกระเป๋าแต่ว่านะ...

กุญแจหายไปไหน ?

ใบหน้าน่ารักเริ่มยุ่งเหยิงเมื่อล้วงเท่าไหร่ก็ยังหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอก้อนความคิดเล็กๆเริ่มไล่เรียงเหตุการณ์ขึ้นมาในหัวเขาหยิบมันออกมาจากห้องเมื่อเช้า หย่อนมันลงในช่องแรกสุดของกระเป๋าหยิบออกมาอีกครั้งตอนที่หาเศษเหรียญจากกระเป๋าที่ห้อยอยู่ด้วยกันเพื่อจ่ายค่ากาแฟให้พี่ภีมและเขาก็ - วางมันไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน

ให้ตายเถอะ

ไอ้นิสัยขี้หลงขี้ลืมที่แก้ไม่หายเสียทีทำให้เขาอยากจะตีตัวเองนัก- และเดาว่าคนในห้องก็คงอยากจะตีเขาเหมือนกัน:-(

ใบหน้าน่ารักยู่เข้าหากันเมื่อคิดต่อไปว่าหากเคาะประตูแล้วสิ่งที่จะตามมาก็คือเสียงบ่นยาวเหยียดของแฟนเด็กถึงนิสัยขี้หลงขี้ลืมเป็นครั้งที่แสนล้าน

แต่ก็ไม่มีทางเลือกแล้วนี่นา

ก๊อกก๊อก ก๊อก

"สักครู่นะครับ"เสียงที่ดังลอดประตูออกมาทำให้เขาถอยห่างจากบานไม้สีน้ำตาลอ่อนนั่นหนึ่งก้าวถอนหายใจออกมาในขณะที่เตรียมขอโทษแฟนเด็กถึงการที่เขาลืมกุญแจห้องไว้ที่ทำงานเสียงกุกกักจากด้านในประตูกดดันให้เขาเม้มปากแน่นใบหน้าน่ารักก้มต่ำในยามที่ประตูถูกเปิดออก

"พี่เจย์?!"

"ฮื่อ อาทิตย์ พี่ขอ- เอ๊ะ? เราทำอะไรเนี่ย?" จิรภัทรขมวดคิ้วในขณะที่ไล่สายตามองคุณอคิราห์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

เจ้าของส่วนสูงเหยียบร้อยแปดสิบกับผ้ากันเปื้อนสีฟ้าลายกระต่ายตัวใหญ่กลุ่มผมสีน้ำตาลที่ตอนนี้บางหย่อมกลายเป็นสีเทา ใบหน้าคมคายที่บัดนี้เปรอะไปด้วยคราบครีมสีนวล

ในตอนนี้เจย์รู้สึกว่าคิ้วของเขายุ่งเหยิงหนักขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขนของแฟนเด็ก

ถ้วยสแตนเลส

กับตะกร้อตีไข่

"น้องอาทิตย์.. ทำขนมเค้กเหรอ?"

ถามจริง?

-Jaywith his lilboy-

เรายืนเงียบๆอยู่ตรงข้ามกันมาเกือบสิบนาทีจิรภัทรละสายตาจากแฟนเด็ก เขามองดูห้องครัวที่ตอนนี้ค่อนข้างจะ - เละเทะ

อคิราห์ยืนนิ่งในขณะที่แฟนตัวเล็กของเขายังคงเงียบก็ไม่รู้ว่าจะโดนโกรธไหมที่ทำครัวเละเทะเสียขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่เคยทำเค้กนี่หว่า..

"เห้ย พี่เจย์ทำไร"มือใหญ่คว้ามือนุ่มนิ่มนั่นเอาไว้ทันทีที่อีกคนวางมันลงบนตะกร้อตีไข่ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมองเขา ตากลมใสที่จ้องมองมาทำให้เขาต้องหลบสายตาก็เสียงตึกตักในอกนี่นะ - มันเขินชะมัด

"ก็จะช่วยอาทิตย์ทำขนมไง"

"แต่... นั่นมันเค้กของพี่เจย์นะ.." เสียงทุ้มแผ่วเบาลงไปในตอนท้ายของประโยคแต่มันกลับดังก้องอยู่ในโสตประสาทของจิรภัทร พี่เจย์ของน้องอาทิตย์ยิ้มกว้างเขาละมือจากตะกร้อตีไข่และเลื่อนมันไปวางบนแก้มของแฟนเด็ก

"น่ารักจังเลยยย"

"โอ๊ย พี่เจย์! มันเจ็บ!"คนตัวเล็กกว่าหัวเราะขณะที่เจ้าเด็กตัวโตทำหน้าบึ้งเหมือนหมี

"คิกๆ แฟนใครนะ ทำไมน่ารักขนาดนี้ หืออ"มือที่ใหญ่กว่าของน้องอาทิตย์กำมือเขาให้หยุดการกระทำในขณะที่ใบหน้าหล่อขยับลงมาใกล้ และนั่น - รอยยิ้มแบบนั้น

"ก็.. แฟนพี่เจย์ไง :-)"

ให้ตายเถอะ

แล้วแบบนี้เขาจะหนีไปไหนรอดล่ะ

-Jaywith his lilboy-

สุดท้ายเราสองคนก็ต้องช่วยกันทำเค้กเพราะดูแล้วถ้าปล่อยให้คุณอคิราห์เขาทำคนเดียวน่าจะไม่รอดแต่มันก็น่าตลกดีเหมือนกันที่ต้องมาทำเค้กวันเกิดให้กับตัวเองแบบนี้

"พี่เจย์เอาเทียนอันนี้"เขาชะงักมือที่กำลังหยิบเทียนวันเกิดหลากสีสันออกมาจากกล่อง และปล่อยให้แฟนเด็กเป็นคนปักเทียนที่เจ้าตัวเตรียมไว้ลงไปแทน

จิรภัทรยิ้มกว้างให้กับภาพน่าเอ็นดูตรงหน้าเจ้าหมีตัวโตของเขากับผ้ากันเปื้อนลายกระต่ายก้อนเค้กที่เละเทะนิดหน่อยกับเทียนที่เรียงต่อกันเป็นคำว่า happybirthday

น้องอาทิตย์เนี่ย- น่ารักน้อยเสียที่ไหน:-)

-Jaywith his lilboy-

นาฬิกาบนฝาผนังตอนนี้บอกเวลายี่สิบนาฬิกาสามสิบแปดนาทีหลังจากเราเก็บกวาดครัวที่เละเทะ และสั่งอะไรมาทานเพราะหมดพลังงานไปกับการทำขนมเขาและแฟนเด็กยังคงนั่งตรงข้ามกับบนโต๊ะอาหารเสียงฝนที่ดังเปาะแปะจากนอกหน้าต่างทำลายความเงียบที่ไม่ได้น่าอึดอัดอาทิตย์กำลังเล่นเกม ส่วนเขา - กำลังนั่งมองแฟนเล่นเกม :-)

พอนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็แทบจะหุบยิ้มไม่ได้แฟนเด็กตัวโตที่ปกติแล้วมักจะพูดจาห้วนๆ ไม่ค่อยทำอะไรหวานๆให้กันนัก แต่เขาก็รัก- รักที่อคิราห์เป็นอคิราห์ เป็นน้องอาทิตย์ของพี่เจย์แบบนี้

เราเจอกันครั้งแรกเมื่อสี่ปีที่แล้วในตอนที่เขายังเป็นเพียงนิสิตปีสามที่รับสอนพิเศษภาษาอังกฤษกับน้องอาทิตย์เด็กม.6จากโรงเรียนชายล้วนชื่อดังที่ห่วยภาษาอังกฤษจนคุณแม่ต้องส่งมาเรียนพิเศษในตอนนั้นอาทิตย์แทบจะไม่เรียกเขาว่าพี่ด้วยซ้ำ ดื้อเสียจนเขาอยากจับตีซะให้เข็ดแถมตอนนั้นพูดจาห้วนยังไง ตอนนี้ก็ยังห้วนแบบนั้นเขาเคยถามว่าทำไมถึงไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่ และคำตอบที่ได้รับกลับมาน่ะ -

'ก็ไม่ได้อยากให้เป็นพี่นี่'

อื้อนั่นแหละ ความน่ารักของน้องอาทิตย์เขาล่ะ :-)

"...เจย์ พี่เจย์!"

"หะ หือ ว่าไง?"

คุณอคิราห์ที่เขย่าแขนเขาพร้อมกับทำหน้าเหมือนหมีทำให้เขาได้แต่หัวเราะแหะๆในยามที่ขานรับเจ้าตัว

"เหม่ออะไรเนี่ย?"

"เปล่าซะหน่อย"

"เหรอ?"

จิรภัทรมุ่ยหน้ายามที่แฟนเด็กเลิกคิ้ว- กวนประสาทชะมัด

"นี่ น้องอาทิตย์"

"หือ?"

"รักนะ"

"พี่เจย์จะเป่าเค้กเลยปะ?"

แหน่ะเปลี่ยนเรื่อง

เขาหัวเราะเมื่อเหลือบไปเห็นหูแดงๆของเด็กโข่งที่ตอนนี้เปลี่ยนเรื่องหนีเจ้าหมีตัวโตหอบเอาเค้กออกมาจากช่องฟรีซพร้อมกับจุดเทียนให้เสร็จสรรพ

"ไม่ร้องเพลงให้พี่เจย์หน่อยเหรอ?"

เขาระบายยิ้มอย่างเอ็นดูในยามที่แฟนเด็กหลบสายตาแถมหูแดงแปร๊ด

"ว่าไง?"

"..."

"..."

"ฮ..แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ..พี่เจย์"

"แค่นี้เหรอ?"

"พี่เจย์!"

เขาหลุดหัวเราะอีกครั้งเมื่อเจ้าเด็กตัวโตของเขากำลังทำหน้าบึ้งตึงเป็นหมีใบหน้าหล่อที่ขึ้นสีแดงจัดลามไปถึงหูนั่นน่ะ - มันน่ารักเป็นบ้า

เขายอมเลิกแกล้งพลางหลับตาลงเพื่ออธิษฐานก่อนจะเป่าเปลวไฟให้ดับไปและ -

"เฮ้ย! พี่เจย์!" คราบครีมบนแก้มของเด็กตัวโตทำให้เขายิ้มกว้างแต่คุณอคิราห์กำลังจะแปลงร่างเป็นหมี

"อะ ไม่เอาาา น้องอาทิตย์!"เขามุ่ยหน้าในขณะที่เจ้าหมีตัวโตยิ้มกว้างจนตาหยี "เจ๊ากัน"

เราหลุดหัวเราะออกมาด้วยกันทั้งคู่ให้กับคราบครีมที่เลอะอยู่บนหน้าอีกฝ่ายเจ้าเด็กตัวโตขยับเข้าใกล้ ก่อนจะใช้กระดาษทิชชู่เช็ดคราบครีมบนแก้มของเขา

"เช็ดแรงไปเหรอ?"

"หือ?"

"แก้มแดงเชียว :-)"

-Jaywith his lilboy-

"สระผมเหรอ?" เขาเอ่ยถามขณะที่เจ้าเด็กตัวโตขานรับในลำคอและทิ้งตัวนั่งแหมะลงตรงหน้าของเขา

"เช็ดผมให้หน่อย"เขายิ้มก่อนจะรับผ้าจากมืออีกคนมาและเริ่มลงมือซับน้ำออกจากกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่เขาชอบมันนักหนา

ไม่รู้ว่าผมเจ้าตัวยาวขึ้นจากตอนที่พาไปตัดเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้สูงขนาดที่นั่งบนพื้นก็ยังเกือบเท่าอกเขาตั้งแต่ตอนไหน

ไม่รู้เลยว่าเด็กมัธยมปลายในตอนนั้นจะกลายมาเป็นคนที่ยึดครองทุกพื้นที่ของหัวใจเขาในวันนี้ :-)

"อาทิตย์"

"หือ?"

"ขอบคุณนะ"

"..."

"ขอบคุณที่ทำเค้กให้ ขอบคุณสำหรับสร้อยข้อมือด้วย"

"หือ?"

"ก็ที่วางอยู่ในลิ้นชักหัวเตียง ใช่มั้ยล่ะ?"

"อ่า ก็ใช่"

"ไปขอเงินคุณแม่มาหรือไงหือ?"

"เปล่าซะหน่อย เก็บเองต่างหาก"

จิรภัทรเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจให้กับคำตอบนั้นเจ้าหมีตัวโตนี่น่ะหรือ?

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่เชื่อเหรอ?"

"อื้อ!"เขาส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บเมื่อเจ้าแฟนเด็กบี้แก้มเขาเข้าหากัน

"อ้วนหมดแล้ว แก้มย้วยเชียว"เขาปล่อยให้หมีตัวโตลูบแก้มเขาอยู่แบบนั้น พลางจ้องมองรายละเอียดบนใบหน้าหล่อเหลาดวงตากลมหากแต่มันคมกริบ ปลายจมูกโด่ง ริมฝีปากหยักลึก - กับดวงดาวสามดวงบนแก้มข้างซ้าย

ไม่รู้ว่าเราขยับเข้าใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ดวงตาสีรัตติกาลแสนคมกริบทำให้เขาต้องหลบเลี่ยง

"น้องอาทิตย์.. ขอบคุณนะ" เขาเอ่ยขณะที่ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้าริมฝีปากหยักลึกยกยิ้มร้ายกาจ เสียงทุ้มขานรับในลำคอ  และลมหายใจของเขา - ที่ถูกช่วงชิง

-Jaywith his lilboy-

[TALK]

ปั่นมาอย่างรวดเร็วค่ะ ฮือ ;-;

แฮปปี้เบิร์ธเดย์น้องจีฮุนที่น่ารักของพวกเรา

ขอบคุณที่ได้พบเจอ

ขอบคุณที่ได้เติบโตมาด้วยกัน

ขอให้น้องมีความสุขมากๆนะคะ :-)

ปล.ตอนแรกจะลงกับโปรเจคองฮุนรายสัปดาห์แต่กลายเป็นว่า เราอ่านธีมผิดค่ะแง จริงๆมันควรเป็น comingof age อะเนอะ ด้วยความเด๋อด๋าของเรามันก็เลยเป็นแบบนี้แทนแหะๆ ;-;

ฝากด้วยนะคะ ㅠㅡㅠ