Title : Chubby boy

Onghoon

Note : สั้นไปก็อย่าว่ากันเนอะ /)_(

-You’rema chubby boy :)-

ความรักมันเป็นแบบไหนกันนะ ?

แบบที่รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินวนอยู่ในท้องตลอดเวลาหรือเปล่า ?

- นั่นก็แค่ความคิดขององซองอูในวัยสิบห้าปีเท่านั้นแหละ

เสียงน้ำมันในกระทะดังซู่ๆกลบความเงียบภายในครัวเล็กๆของคอนโดในเมืองหลวงใบหน้าหล่อนิ่งเรียบเหมือนทุกวัน ในขณะที่มือก็จับตะหลิวพลิกออมเล็ทในกระทะไปมา

องซองอูในวัยยี่สิบสองปีที่ชีวิตไม่ได้มีอะไรมากมายนอกจากทำโปรเจคที่ค้างเติ่งมาหลายเดือนให้จบไปเสียทีเมื่อนึกถึงกองงานที่วางเกะกะอยู่กลางห้องก็พาลอยากถอนหายใจขึ้นมาเสียดื้อๆ

ถ้ามีคนช่วยตัดโมก็ดี..

อ่าไม่ๆ นั่นก็เป็นความคิดของเขาเมื่อสองปีที่แล้วตอนนี้เขาไม่อยากได้อะไรแบบนั้นหรอก

ชายหนุ่มหันกลับมาสนใจกระทะในมืออีกครั้งโชคดีที่มันยังไม่ไหม้ เขาจัดการเอาไข่ในกระทะวางลงบนจานกระเบื้องมันส่งกลิ่นหอมฉุยกระตุ้นน้ำย่อยในท้องเขาให้ทำงานหนัก มือหนาวางมันลงบนโต๊ะก่อนจะหาอะไรครอบไว้เพื่อไม่ให้มันเย็นชืดเสียก่อน

คนตัวสูงเริ่มจัดการห้องที่เละเทะให้มันดีขึ้นนิดหน่อย -อย่างน้อยก็มีทางเดินล่ะนะ

เมี๊ยว

เสียงแหลมของสิ่งมีชีวิตมีขนเรียกความสนใจจากเขาเอ็กโซติคชอร์ทแฮร์สีส้มตัวอ้วนเดินนวยนาดออกมาจากใต้โซฟาก่อนจะนอนแหมะลงตรงเท้าของเขาหน้าบี้ๆของมันน่าหมั่นไส้ซะจนเขาอยากจะขยำมันเป็นก้อนๆองซองอูใช้เท้าเขี่ยเจ้าแมวอ้วนออกไป ก่อนจะลงมือเก็บของอีกครั้งแต่หางตาเขากลับสะท้อนบางอย่าง

ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองปียืนขึ้นเต็มความสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรดึงกางเกงนอนที่สวมไว้เพียงตัวเดียวให้เข้าที่ก่อนจะเพ่งดูอะไรสักอย่างบนแผ่นหลังของเขา

ลืมตัดเล็บอีกแล้วสิ

ใบหน้าคมส่ายไปมาให้กับความขี้ลืมของตัวเองเป็นเหตุให้รอยแดงยาวที่เริ่มจะแสบขึ้นมานิดหน่อยต้องมาปรากฏอยู่บนหลังของเขา

"ฮื้อ.." ยังไม่ทันจะได้ก้มเก็บอะไรต่อ เสียงของสิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งในห้องก็ดึงความสนใจของเขาไปเสียหมด

เด็กหนุ่มตัวเล็กที่ส่วนสูงยังไม่พ้นหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้ายืนเอาหัวพิงขอบประตู กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงตากลมสวยนั่นก็ยังปิดสนิทคล้ายยังไม่ตื่นดี

รอยยิ้มแรกของวันปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อใครอีกคนเอ่ยเสียงแข็ง

"ยิ้มไร?" ซองอูทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คนที่ยังเกาะประตูอยู่แบบนั้น

"ไมไม่ใส่กางเกง?" อีกฝ่ายทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เขาทันทีที่เอ่ยปากถาม

"ก็มันอยู่กับพี่ไม่ใช่รึไง" องซองอูห่อปากเป็นตัวโอแบบน่าหมั่นไส้

 "ตัวอื่นก็มี จะยั่วอ่อ? หว่า ไม่ดีเลยนะจีฮุนนา"

"หยิบได้ก็หยิบละปะ เพ้อเจ้อจริง"เขาหัวเราะร่าเมื่อพัคจีฮุนใช้ตากลมๆนั่นค้อนใส่เขาเสียวงใหญ่

"หิวแล้ว"คำประกาศิตที่เปล่งออกมาจากปากนุ่มนิ่มสีแดงสดนั่นทำให้เขาหยุดหัวเราะก่อนที่จะโดนคาดโทษไปมากกว่านี้ลำแขนแข็งแรงช้อนตัวคนที่มีแค่เสื้อยืดตัวใหญ่ขึ้นมาไว้แนบอกก่อนจะวางลงบนโต๊ะเหมือนทุกครั้ง

"หนักขึ้นปะเนี่ย?" เขาบ่นอุบเมื่อรู้สึกว่าต้องใช้แรงมากกว่าปกติ

"พูดมาก!" มือเล็กแต่แสนหนักนั่นทุบลงบนอกเขาดังอั่ก

"เจ็บนะ"                        

"ปล่อยได้แล้วปะ หิว" คนที่ถูกกักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงเริ่มโวยวาย

"จุ๊บก่อน"

"ไม่เอา!"

"งั้นก็ไม่ให้กินข้าว"

"ได้ไง-"

"หนึ่ง"

"องซองอู!"

"สอง"

"ฮึ่ย!!!"

"สา-"

จุ๊บ!

"พอใจยัง?" องซองอูกลั้นยิ้มซะจนแก้มแทบปริเมื่อปากนิ่มๆนั่นกดลงมาหนึ่งทีถึงจะแค่แปปเดียว แต่การได้เห็นแก้มยุ้ยที่ขึ้นสีแดงจัดหลังจากนั้นน่ะ มีความสุขกว่ากันตั้งเยอะ

-You’rema chubby boy :)-

            องซองอูไม่รู้หรอกว่าความสุขของคนอื่นเป็นแบบไหน

องซองอูไม่สนใจหรอกว่าแฟนของเขาต้องหุ่นดีแบบนางแบบหรือนายแบบอะไรเทือกๆนั้น - เขาสนใจแค่แฟนของเขามีความสุขกับอะไรมากกว่า

           ดวงตาคมทอดมองคนที่เอาแต่จิ้มชิ้นสเต็กที่หั่นไว้ให้เข้าปากทั้งๆที่เมื่อสองชั่วโมงก่อนเพิ่งจะกินออมเล็ทเข้าไปแท้ๆ – กินดุโคตรๆ

"อิ้มอะไออะ"มุมปากหยักที่แอบวาดยิ้มกับตัวเองกลายเป็นยิ้มกว้างเสียจนเห็นเขี้ยวเล็กๆที่ทำให้คนมองใจเต้นแรงองซองอูหลุดขำด้วยความเอ็นดู มือเรียวเอื้อมไปแตะแก้มยุ้ยที่ขึ้นสีแดงจัดเบาๆ

"กินยังไงให้เลอะไปถึงแก้มหือ?"

“อื้อ! ยุ่ง!” ถึงปากจะว่าแบบนั้นแต่เจ้าตัวนุ่มนิ่มของเขาก็ไม่ได้ขยับหนีแต่อย่างใดเป็นอันรู้กันว่าพัคจีฮุนก็แค่เขินเท่านั้นแหละJ

-You’rema chubby boy :)-

ชีวิตประจำวันของพวกเขาไม่ได้มีอะไรมากเท่าไหร่นอกจากกินกิน กิน แล้วก็กิน –ในที่นี้หมายถึงพัคจีฮุนแค่คนเดียว

ส่วนเขาน่ะเหรอ? อืม…

“พี่ ผมอยากกินอันนี้อะ” องซองอูจำต้องเงยหน้าจากโมเดลที่ค้างเติ่งมาหลายวันเพื่อให้ความสนใจกับเจ้าลูกแมว(อ้วน)ของเขาดวงตาคมดำสนิทเพ่งมองรูปที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าของมันอีกครั้ง

“แล้ว?”

“พาผมไปหน่อยสิ” โอเค เขาไม่น่าถามเลยจริงๆ

           ไม่ๆ หน้าที่ของเขายังไม่หมดเท่านั้นหรอก

            “เอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ครับ” เขามองคนตัวเล็กที่จิ้มเมนูรัวๆเหมือนทั้งวันไม่ได้กินอะไร – ในขณะที่องซองอูรู้สึกว่าออมเล็ทในท้องเขายังไม่ย่อยเลยสักนิด

           แต่ก็นั่นแหละ อะไรที่เป็นความสุขของจีฮุนเขาก็ยอมทั้งนั้น

            “พี่”

           “หือ?” เขามองเจ้าคนน่ารักที่ขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะเลื่อนสายตาลงต่ำไปพบกับมือป้อมที่แบออกมาตรงหน้าเขา – โอเค อะไรที่เป็นความสุขของจีฮุนเขาก็ยอมทั้งนั้นแหละ รวมถึงกระเป๋าตังค์ของเขาก็ด้วย

-You’rema chubby boy :)-

           “ฮื้อออออ อิ่มมากกกกกกกก” พัคจีฮุนทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้องก่อนจะพลิกตัวขึ้นมามองคนตัวสูงที่ง่วนอยู่กับการเก็บขนมของเขาเข้าตู้เย็น

            “พี่” เขาเอ่ยเรียกเมื่ออีกคนเดินกลับเข้ามาจัดการโมเดลที่เขาเห็นมันวางอยู่ตรงนี้มาหลายอาทิตย์

           “หือ?”

           “เหนื่อยมั้ยอะ?” องซองอูเงยหน้าขึ้นมาพลางเลิกคิ้วด้วยความมึนงงแต่ก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ

            “จริงอ่อ?” จีฮุนขยับลุกขึ้นก่อนจะย้ายลงไปนั่งข้างคนแก่กว่า

            “แปลกๆนะเราเนี่ย”

           “ตอบก่อน เหนื่อยรึเปล่า?”

           “ก็เหนื่อยนิดนึง” คนตัวสูงเอ่ยตอบคำถามก่อนจะผงะถอยหลังเมื่อน้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเห็นแพขนตาเรียงสวย

           “เพราะผมเหรอ?”

            “เห้ย ไม่ชะ-“

            จุ๊บ

            “หายเหนื่อยยัง? :-)”

            พัคจีฮุนจะทำให้องซองอูไปไหนไม่รอดแล้วจริงๆ

-You’rema chubby boy :)-