ตัวเราตอนนี้ไม่เท่สักนิด วิ่งตามอะไรบางอย่างที่เหมือนไม่มีอยู่ ปีนี้เริ่มต้นด้วยการอยู่บ้าน เพราะโควิดอีกแล้ว แย่จังเลยว่าไหม เรานี่ก็โชคดีกว่าอีกตั้งกี่คน แต่มันก็ยังแย่อยู่ดี ถึงจะเป็น introvert แบบนี้ยังไม่ชอบเลยแหะ 

เราเหมือนทำตัวเองหล่นหายเลย แบบไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาจากที่ไหน พอมาลองคิดๆดู เราก็ไม่เคยชอบตัวเองในปัจจุบันเลย ไอ้ความคิดเปรียบเทียบมันเหมือนเป็นโปรแกรม reflex ในหัวเราเลย ฮ่าๆ

มกรานี้เราเริ่มอ่านการ์ตูน เริ่มเล่นทินเดอร์ แต่แอพทินเดอร์มันดูไม่เหมาะกับคนแบบเราเลย การไม่เจอ การรู้จักผ่านตัวอักษรมันช่างผิวเผินเกินกว่าจะรู้สึกผูกพัน มันก็ดีสำหรับบางวันที่อยากคุยกับคนแปลกหน้า แต่จะให้แนะนำชื่อ และเริ่มบทสนทนาใหม่ในทุกๆวันก็แอบเหนื่อยและน่าเบื่อขึ้นมาแล้ว 

ถ้าเรามีชีวิตเหมือนในหนังสือการ์ตูนซักเล่มก็คงดี มันยากจังที่จะต้อง hold my million fractures ทำนู่นแล้วก็ทำนี่ รู้สึกผิดมากเลย ที่เป็นคนที่ไม่ได้เรื่อง พ่อคงเหนื่อยมาก

ที่พี่เจิ้นพูดมันจริงไหมนะ ถ้าเชื่อเขาเราจะเข้าข้างตัวมากไปไหม ที่เราสามารถทำทุกอย่างได้ เป็นได้ทุกอย่างที่อยากเป็น ฟังแล้วรู้สึกมีแสงวิ้งๆข้างหลังพี่เจิ้นเลย

ถ้าเป็นแบบนั้น ก็คงดีเนอะ 

การ์ตูนเรื่องเดิม อ่านอีกครั้งเมื่ออายุมากขึ้น ความคิดเรามันเปลี่ยนไป อาจจะเพราะเราโตขึ้นด้วยแหละ แอล ตอนนี้คุณมีความสุขไหม มันเป็นไปได้จริงๆใช่ไหม 

สิ่งที่เราชอบเกี่ยวกับพี่เจิ้นคือ ความรู้สึกที่ว่า ไม่ว่าเราจะเป็นคนแบบไหน เค้าจะรักเราได้จริงๆ รับเราได้แบบที่เราเป็น เราเลยกล้าพาตัวเองเข้าไปในชีวิตพี่เขาขนาดนี้

แต่เราก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดอยู่ดี อยากขอโทษๆๆ บางครั้งก็อยากหนี แต่ก็รู้สึกว่าถ้าเขาต้องการใครบางคน มันจะต้องมีใครซักคนอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าจะเป็นเราหรือเปล่า ไม่อยากเห็นพี่เศร้าเลยรู้ไหม เค้าน่ะ อยากให้พี่เติบโตอย่างดี ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลก พี่ก็จะเบ่งบานได้อย่างสวยงาม และมันเป็นเช่นนั้นเสมอมา :) พี่น่ะ สมควรที่จะมีคนที่ดีที่สุดอยู่รอบข้าง ซึ่งเราคิดว่าเราไม่คู่ควรเลย

ใช้ชีวิตเงียบๆอย่างที่เคย ไปเรื่อยๆน่ะ ดีที่สุดแล้วล่ะ 

วดฟ เขียนไปเขียนมาก็วนมาตัดเพ้อตัวเองอีกละ