จากประสบการณ์การดูละครญี่ปุ่น ไม่เคยเห็นเรื่องไหนหยิบประเด็น "แรงงานต่างชาติ" ขึ้นมาพูดถึงเลยสักครั้ง อาจมีบางตัวละครที่เป็นชาวต่างชาติ แต่มักอยู่ในรูปแบบของตัวละครที่เป็นตัวร้ายหรือไม่ก็ตัวละครที่สร้างขึ้นมาเพื่อเรียกเสียงหัวเราะจากความแตกต่างทางวัฒนธรรม 

     เพราะอย่างที่ตัวละครที่ทำรายการโทรทัศน์พูด "ปัญหาเรื่องชาวต่างชาติมันเรียกเรตติ้งไม่ได้หรอก"

     แม้ญี่ปุ่นจะมีการพูดถึงแรงงานต่างชาติมากขึ้นในระยะหลัง เนื่องจากความต้องการด้านแรงงานเพื่อรองรับสังคมผู้สูงอายุ และนโยบายต่างๆ ของรัฐบาลที่สนับสนุนการนำเข้าแรงงานต่างชาติ แต่การพูดถึงนั้นมักจำกัดอยู่ในรายการข่าว รายการสารคดี ที่เรตติ้งไม่สูงนักและเข้าถึงกลุ่มคนได้เพียงจำกัด

     น่าชื่นชมทีมงานและ โนกิ อากิโกะ ผู้เขียนบทที่เลือกนำเสนอประเด็นนี้ในละคร ช่องทางที่เข้าถึงคนกลุ่มใหญ่ขึ้น (ผลงานอื่นๆ ของนักเขียนบทคนนี้คือ Nigeru wa Haji da ga Yaku ni Tatsu,  Unnatural และอื่นๆ) ซึ่งแม้อาจจะไม่สามารถสร้างแรงกระเพื่อมระดับใหญ่ได้ แต่อย่างน้อยได้สร้างความตระหนักรู้ให้แก่คนจำนวนมากขึ้น

     เผื่อมีคนคิดอย่าง กามะโกริ (โคฮินาตะ ฟุมิโยะ) ว่า "เราต้องให้ความสำคัญกับคนที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาทำงานสิ" เพิ่มขึ้นบ้างแม้เพียงสักนิด

3

     "เพื่อให้มีข้าวกล่องเรียงรายพร้อมขายตอนตี 5 เพื่อหนังสือพิมพ์ที่จะส่งถึงทุกบ้านในทุกเช้า เพื่อการใช้ชีวิตที่สะดวกสบายในราคาสบายกระเป๋า" 

     อย่างที่มิซึโมริ (วาตานาเบะ ไทจิ) เจ้าหน้าที่ในโรงเรียนสอนภาษาบอก ดังนั้นหลายประเทศไม่เพียงแค่ญี่ปุ่นที่มีคนจากประเทศโลกที่สามออกไปแสวงหาโอกาสที่ดีกว่าบ้านเกิดโดยถือวีซ่านักเรียนแล้วทำงานเป็นหลัก

     เช่นเดียวกับเหล่าแรงงานจากประเทศเพื่อนบ้านที่หลั่งไหลเข้ามาในบ้านเรา ถูกกฎหมายบ้าง เล็ดลอดเข้ามาบ้าง

     ผู้จ้างงานได้แรงงานต่างชาติมาทำงานโดยจ่ายค่าตอบแทนถูกกว่าการจ้างประชากรในประเทศตัวเอง และอีกมากถูกบีบให้อยู่ในที่ที่มองไม่เห็น

     เพื่อรายได้ที่มากกว่าการทำงานในประเทศตัวเอง ด้วยความใฝ่ฝันว่าชีวิตของตัวเองและครอบครัวจะดีขึ้น

     พวกเขาไม่ได้สบาย

     การถูกเหยียดหยาม แปะป้ายความต้อยต่ำ นายจ้างใช้อำนาจเกิดขอบเขต ถูกกลั่นแกล้ง และกำแพงด้านการสื่อสาร 

     เหล่านี้คือความเหลื่อมล้ำ ความอยุติธรรมที่พวกเขาต้องพบเจอ

     ผู้ก่อเหตุจึงใช้คำว่า "ความอยุติธรรมต้องทวงคืนด้วยความอยุติธรรม"

4

     "ความผิดบาปของประเทศเป็นความผิดบาปของพวกเราด้วยรึเปล่านะ?" อิบุกิถามคู่หูของเขาอย่างอ่อนแรงหลังจากรับรู้ปัญหาจาก ไม (Phuongchi) แรงงานสาวชาวเวียดนาม

     นั่นสิ...ทำไม?     

     ไม่ใช่แค่เรื่องปัญหาแรงงานต่างชาติ หากรวมไปถึงการกดทับผู้หญิงทำงานอย่างหัวหน้าคิเคียวในสังคมชายเป็นใหญ่ด้วย ไม่เพียงเท่านี้ ความอยุติธรรมเหลื่อมล้ำอีกหลายประการถูกซ่อนซุกปิดบัง และเลวร้ายที่สุดคือการบิดผิดให้กลายเป็นถูก

     หลายคนทำเป็นลืม อีกมากที่ไม่อยากมอง เหมือนที่ชิมะว่า 

     "พวกเขาไม่เห็นไม่ใช่เหรอ? มันง่ายกว่าที่จะไม่มอง ถ้าเผลอมองไปแล้วล่ะก็ โลกคงผิดแปลกไปไม่น้อย เมื่อรู้สึกถึงความเหลื่อมล้ำนั่นแล้ว จะหนีไปหรือจะปิดตาอีกครั้งก็เท่านั้นล่ะ"

5

     เบือนหน้าหนีจากสิ่งที่เห็นที่เป็นอยู่ บดบังทัศนวิสัยด้วยแว่นสีขุ่นสักอัน หรือไม่ก็แว่นสีอื่นๆ เพื่อให้โลกที่มองเห็นสดใส เพื่อทำให้ความเหลื่อมล้ำนั้นเลือนไปจากสายตา

     ทว่า ในยุคที่ความเหลื่อมล้ำเบือนบิดของสังคมพร้อมปะทุขึ้นมาให้คนเห็นและตระหนักผ่านสื่อต่างๆ ในโลกออนไลน์

     แว่นตาสีขุ่นอันนั้น เราจะทนใส่มันไปได้อีกนานเท่าไหร่กันเชียว