ตั้งแต่จำความได้ การไดเอทก็อยู่คู่กับเรามาตลอด

ช่วงเวลาตรวจสุขภาพตอนประถมคือช่วงเวลาที่แสนจะทรมาน

การขึ้นไปยืนบนตาชั่งต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องจำนวนเกือบหกสิบคนมันช่างน่าอับอาย

สูตรสามวัน เจ็ดวัน แม้กระทั่งยาลวงโลกโง่ๆ เราก็เคยหลงเชื่อ

ผอมลงได้ไม่นาน สักพักก็กลับมายืนที่จุดเดิม

เริ่มต้นไดเอทอีกครั้ง

วงจรอุบาทที่ไม่มีวันจบสิ้น

แต่

ถามว่ารู้มั้ยว่า ว่าควรทำยังไง

รู้สิ ออกกำลังกายไง เลือกกินไง

รู้ทั้งรู้ แต่มันช่างยากเย็น

อิจฉาเสมอ เมื่ออ่านกระทู้ของคนที่ประสบความสำเร็จ

ทำไมพวกเขาช่างเก่ง พวกเขาเอาแรงบันดาลใจมาจากไหน

เราอยากทำได้แบบเขา

อยากเปลี่ยนแปลง

แต่

เมื่อกระทู้ปิดลง เราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม

อยาก แต่ไม่เคยลงมือทำ

อยาก แต่ก็มีสารพัดข้ออ้างที่ทำให้เราล้มเลิกความตั้งใจ

สี่เดือนก่อน

เลขสามที่กำลังเข้ามาใกล้ ทำให้เรากลับมาถามตัวเอง

อยากเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ

อยากแก่และตายไปในสภาพนี้จริงเหรอ

อยากทรมาน และเอาแต่อิจฉาคนอื่นแบบนี้เหรอ

วันนั้นเราเริ่มออกวิ่ง

และตอนนี้ผ่านมาสี่เดือนแล้ว

เรายังไม่หยุดออกกำลังกาย

เราเลือกกินสิ่งดีๆ

เรายิ้มให้กับน้ำหนักที่เหวี่ยงขึ้นและลง

เราพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงแล้ว