เรื่องนี้จะเล่าตั้งแต่ตัวเอกของเรื่องเป็นเบบี๋ ที่ถูกทิ้งให้ตกระกำลำบากกับแม่เพียงสองคน โดยที่ไม่รู้สถานะที่แท้จริง ว่าจริงๆแล้วตัวเธอเองก็คือเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ ด้วยความที่เป็นโคตรมหากาพย์ 62 ตอนจบ ละครจบ ชีวิตคนดูก็คือจบด้วยเช่นกัน 

แม่เจ้า นานนนนมากกกกกก! แล้วมันไม่ใช่การดูในอินเทอร์เน็ตแบบปัจจุบันอ่ะเธอ วันหยุดเสาร์อาทิตย์มองนาฬิกา 5 โมงเย็น ก็คือไม่ไปไหนอ่ะ เพื่อนชวนไปกินส้มตำก็คือยกมือเซย์โนวอย่างเดียว กูไม่ป๊ายยย จะดูละค๊รรร อย่ามาชวนนน 

แต่ก็นั้นแหละ เพราะมันมีหลายตอนไง ฉันถึงได้ผูกพันธ์กับตัวละครแบบนี้ไง พูดแล้วเศร้า จำได้ว่าพอซีรี่ส์จบ ชีวิตช่วงวันหยุดก็คือเคว้ง เหมือนเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน จู่ๆก็เดินมาบอกว่า 'เดือนหน้าเราจะย้ายโรงเรียนนะ' คือรู้แหละว่าจะต้องไป แต่มันก็เศร้าไง ไม่ไปไม่ได้เหรออออ ไม่มีเธอแล้วชีวิตชั้นขาดสีสันไปซะครึ่งหนึ่งเลยนะ        ... และนี้ก็คือ ความรู้สึกจากใจของคนที่มีเพื่อนเป็นละคร เพราะในชีวิตจริงไม่ค่อยมีเพื่อนนั้นเอง555

ด้วยความที่หน้าตานางเอกโดนใจ ไอ้เราก็หวังอยากให้นางรักกับคนหล่อๆ ซึ่งรักแรกของนางเอกเป็นทหาร แม่ทัพ ดุดัน เพราะฉะนั้นความหล่อจึงไม่ใช่แนว(ขาว ตี๋)แบบที่ข้าพเจ้าชอบ5555 แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้คนที่เอาแต่มองว่าไม่เป๊กเลยอ่ะอย่างเรา ซึมลึกไปกับความรู้สึกของทั้งคู่ คือเป็นรักที่ไม่สามารถเคียงคู่เฉกเช่นสามีภรรยาอย่างที่เขาทั้งคู่ต้องการ แต่ก็ดูแลแบบเส้นคู่ขนานไม่ไปไหน ดูแล้วอินมาก นับถือความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่และฝีมือของนักแสดงมากๆ 

แล้วก็ถึงจุดสำคัญจริงๆที่จะกล่าวถึง นั้นก็คือเพลงประกอบนั้นเอง เกริ่นมาซะยาวเพื่อที่จะบอกว่า ชั้นชอบเพลงประกอบของเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ มันอิน มันดี มันเศร้า มันเข้าถึงใจสุดๆ ต่อให้ฟังช่วงที่กราฟความสุขพุ่งปรี๊ดทะลุเพดาน เพลงนี้ก็สามารถทำให้คุณเศร้า อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมินได้ คือประสิทธิภาพมันร้ายแรงมาก ไม่รู้ว่าคนอื่นๆที่ฟัง เขาจะคิดตรงกันไหมนะ แต่สำหรับนี่ เหมือนโดนสูบพลัง ฟังแล้วเศร้าจับใจ อยากถอนหายใจทิ้งซักแปดล้านหน 

ยิ่งบวกกับความรักครั้งสุดท้ายของนางเอกของเรื่อง ก็คือวิญญาณหลุดไปเลยจ้าาา ไม่นะพีดัมมม 

(คิมนัมกิล) จำได้ว่าพอดูจบ น้ำตาไหลเป็นสาย อยากร้องโฮออกมาแล้วสะอื้นอั๊กๆให้สมกับความเสียใจ แต่ก็อายคนที่บ้านเหลือเกิน กลัวเค้ารู้ว่าอินเกินไป ได้แต่เอาหมอนมาปิดหน้าแล้วร้องไห้มันเงียบๆตรงนั้นแหละ อะไรมันจะสะเทือนใจขนาดนั้น อยากเห็นชั้นตายต่อหน้าทีวีใช่ไหมมมไอ้คนเขียนบท ฮือออ ทำไมคนเราถึงได้โหดร้ายขนาดนี้อ่ะ 

หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตเหมือนโดนโลกทั้งโลกหันหลังให้ ทำตัวหงอยๆเหงาๆอย่างกับคนมีปัญหาชีวิตที่แก้ไม่ตก ทั้งที่จริงคือ มึงอินละครเกินไปก็เท่านั้นเอง ใช้เวลาเป็นอาทิตย์กว่าจะออกจากวังวนนี้ไปได้ คิดอยู่นั้นแหละ ว่าซอนต๊อกจะเสียใจแค่ไหน สงสารพีดัมเหลือเกินที่ต้องเจอพวกเลวที่ชอบปั่นหัวจนนางเป๋ไปเลย ถ้าพวกขุนนางไม่ยุ่งนะ โอ้ยยย ยิ่งคิดก็อยากยิงทุกคนในเรื่องทิ้ง เหลือแค่ซอนต๊อกกับพีดัมก็พอ 

ความรักครั้งสุดท้ายของซอนต๊อกกับพีดัม มันยิ่งใหญ่กว่ารักครั้งแรกมากๆในความรู้สึกของเรา มันค่อยๆคืบคลาน ทลายกำแพงช้าๆ แล้วพอกพูนความเชื่อใจ ศรัทธาให้กันและกัน เป็นรักที่สร้างรอยยิ้มอย่างซื่อตรงให้แก่ซอนต๊อก โดยที่รักแรกของเธอไม่สามารถทำได้ ไม่เหมือนอย่างที่พีดัมทำได้เลย 

ท้ายสุด อยากแนะนำให้ทุกคนที่ไม่เคยดู ได้ไปโดนกันจริงๆ อย่าพึ่งท้อตัวเลขของตอนกันเลยทุกคน พวกเธอต้องสู้นะ แล้วพอถึงตอนน้ั้นเรื่องนี้ก็จะเข้าไปตอกตะปูในใจพวกเธอจนแงะไม่ออกอย่างแน่นอน