เรื่องราวมันเริ่มต้นขึ้นหลังจากเราฟังเพลง seascape ของวงสครับ วงโปรดเราเอง ท่อนนั้นพี่บอลร้องไว้ว่า
'ออกไปมองฟ้าและน้ำที่กว้างใหญ่
ให้ได้กลิ่นดินที่ลมนั้นพัดเข้ามาจากสุดไกลตา
โลกอันกว้างใหญ่...เรามันแค่ใคร'
เราเลยอยากลองออกไปหาคำตอบของคำถามเพลงนี้กัน
แค่เริ่มต้นทริปก็มีอุปสรรคมากมายแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตั๋วเต็มบ้างละ วันว่างไม่ตรงกับเพื่อนบ้างละ สุดท้ายก็เหลือไปกันแค่สองคนพร้อมตั๋วไปกลับ 4 ใบ
เราเลือกไปเขาหลวงที่สุโขทัยเพราะไปอ่านในรีวิวมาว่า ที่นี้พระอาทิตย์ขึ้นและตกสวยพอๆกันกับที่ภูกระดึงเลย แต่เนื่องจากที่ภูกระดึงเขาดันเปิดให้ขึ้นตอนต้นเดือนตุลาคม(ซึ่งเราว่างปลายเดือนกรกฎาคม) และเราคิดไว้ว่าเราอยากเก็บภูกระดึงไว้ไปเที่ยวกับใครบางคนมากกว่า เลยตัดสินใจไปเขาหลวงแทน
Chapter 1 : รถทัวร์ไม่ได้ผ่านจุดจอดคีรีมาศ
พนักงานขับรถ : ลงไหนน้อง
เรา : คีรีมาศค่ะ
พนักงานขับรถ : ที่ไหนน่ะ
เรา : คีรีมาศค่ะ
พนักงานขับรถ : รถไม่ได้ผ่านเส้นนั้นนะน้อง น้องต้องลงสุโขทัยแล้วต่อรถเอา
เรา : (นี้ก็เอ่อเเดกนิดหน่อย เพราะอ่านในรีวิวมาว่ารถทัวร์จะจอดที่คีรีมาศแล้วค่อยต่อวินเข้าอุทยาน ได้) อ่อๆ โอเคค่ะ
หลังจากนั้นเราก็ได้ยินเสียงคนจะลงที่คีรีมาศเหมือนกัน อีกประมาณ 5-6 คน ซึ่งก็โดนคำตอบเหมือนๆกันคือ "รถไม่จอดที่คีรีมาศ"
ใครเป็นคนเขียนรีวิวไว้นะ อยากจะทักเฟสไปบอกเหลือเกินว่ารถไม่จอดที่คีรีมาศแล้วนะพี่ แต่มันจอดที่ สุโขทัยโว้ยย!! ฉะนั้นคนที่จะลงคีรีมาศเหมือนกันคือผู้ตกชะตากรรมไปเขาหลวงเดียวกันกับเรา
สบายใจแล้วมีเพื่อนหารค่ารถเข้าอุทยานแล้วล่ะ :)
Chapter 2 : บนเขาหลวงไม่มีดวงอาทิตย์ตก
เวลาที่เราขึ้นภูเขา ตัวเราจะเคลื่อนไหวและภูเขาจะหยุดนิ่ง
เพื่อให้เราได้ขบคิดและอดทนผ่านอุปสรรคไปให้ได้
ส่วนเวลาที่เราอยู่ทะเล ตัวเราจะหยุดนิ่งและทะเลจะเคลื่อนไหว
เพื่อให้เราปล่อยความคิดไปกับสายคลื่นที่ซัดสาดมาได้อย่างเต็มที่
นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมคนเราชอบไปทะเลเวลาอกหัก และมักจะขึ้นภูเขาเวลาต้องการแรงบันดาลใจ
ไม่ว่าจะชอบไปทะเลหรือภูเขามากกว่ากัน มันก็ไม่สำคัญหรอก
มันสำคัญที่ว่าการเดินทางนั่นเราไปกับใครต่างหากล่ะ ")
Sirius
ในวันที่กาลเวลาล่วงเลยมาหนึ่งปีเต็มๆแต่เพิ่งเขียนบล็อกจบ
20 กรกฎาคม 2562
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in