Rate : PG-13

    หลังจากที่เหตุการณ์ความวุ่นวายในเมืองดีทรอยด์สงบลง แอนดรอยด์ทุกตัวก็ได้รับอิสรภาพ แถมยังมีสิทธิเท่าเทียมกันกับมนุษย์อย่างเราๆทุกประการ ซึ่งมีทั้งบางส่วนที่เห็นด้วย กับบางส่วนที่ไม่เห็นด้วย แต่ที่ไม่เห็นด้วยก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้นละ

     หุ่นแอนดรอย์หน้าตาดีตัวหนึ่งกำลังเดินบนฟุตบาท มือทั้งสองถือถุงอาหารฟาสต์ฟู้ดและแก้วน้ำอัดลมขนาดใหญ่อีกหนึ่งแก้ว ดูเผินๆเจ้าแอนดรอยด์ตัวนี้เหมือนมนุษย์ไม่มีผิดเพี้ยน เว้นเสียแต่วงLEDบนขมับที่แสดงความรู้สึกนึกคิดนั่น ดวงตาสีฮาเซลนัทมองสัญญาณไฟจราจร เมื่อสัญญาณเปลี่ยนเป็นสีเขียวแอนดรอยด์จึงข้ามถนนไปยังอีกฝั่งหนึ่ง

      'คอนเนอร์' ยกยิ้มบางๆ ตอนนี้เจ้าหุ่นแอนดรอยด์ไม่ได้ทำงานให้กับตำรวจเมืองดีทรอยด์ ไม่ได้ทำงานให้กับไซเบอร์ไลฟ์เพื่อสืบสวนคดีอะไรพวกนั้นแล้ว

       ...ก็ในเมื่อทุกอย่างมันสงบลงแล้วนี่นา

       ขายาวๆ(ที่ทำจากพลาสติก)หยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านของ 'ผู้หมวดแอนเดอร์สัน' ตำรวจที่่เขาเคยร่วมงานด้วยสักพักหนึ่ง ผู้หมวดแอนเดอร์สันน่ะ..ขี้เมา ขี้บ่น แถมยังหัวร้อนง่ายอีกต่างหาก แต่ลึกๆแล้วผู้หมวดแอนก็ใจดีอยู่ไม่น้อยเลยนะ 

       วงLEDบนขมับเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ก่อนจะหมุนเป็นวงกลมเพื่อประมวลผล มันสั่งการให้คอนเนอร์กดกริ่งที่ประตูหน้าบ้านของหมวดแอน

       'กริ่งงงงงงงง'

       แอนดรอยด์ยืนรอไม่นานนักเจ้าของบ้านก็มาเปิดประตู ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความหัวเสียเมื่อเห็นว่าใครมารบกวนการนอนในวันหยุดอันแสนมีค่าของเขา

        "สวัสดีตอนบ่ายครับ..ผู้หมวดแอน" คอนเนอร์ยกยิ้มกว้างก่อนจะชูถุงใส่อาหารฟาสต์ฟู้ดและน้ำอัดลม "ขอผมเข้าไปได้ไหมครับ?"

         "อ่า..ไอหุ่นเวรเอ๊ย จะเข้าก็เข้ามา!!!"

    

         .

         .

         .

         .

         .

         .

         ผู้หมวดแอนเดอร์สันมองคอนเนอร์ที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นกับซูโม่ สุนัขพันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดของเขาที่กำลังนอนเคลิ้มขณะที่คอนเนอร์ลูบหัวพร้อมกับพูดจ้อคุยกับมันไม่หยุดด้วยความหัวเสียสุดๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาดังๆ

          'สรุปแล้วไอหุ่นบ้านี่มันมาหาฉันหรือมาหาไอ้ซูโม่กันแน่วะเนี่ย?!'

          คอนเนอร์ตกใจเล็กน้อย วงLEDเปลี่ยนเป็นสีเหลืองพร้อมกับหมุนเป็นวงกลม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าในอีกสองวินาทีถัดมา "หมวดเป็นอะไรหรือครับ" คอนเนอร์หันมาถามผู้หมวดแอนที่ดูเหมือนกำลังโมโหอะไรมาสักอย่างด้วยดวงตาใสแป๋ว

           ผู้หมวดแอนเดอร์สันเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนพูดขึ้น

           "หยุดมองฉันแบบนั้นสักที คอนเนอร์"

           "ทำไมล-"

           "มันทำให้ฉันใจเต้นแรง" หมวดแอนหันหน้าหนีเจ้าหุ่นแอนดรอยด์ ก่อนที่สมองจะนึกได้ว่า...

           '..แล้วเมื่อกี้กูพูดอะไรออกไปวะเนี่ยยยยย!!!!! เชี่ยเอ๊ย!!!!!!!!!!!!'

           วงLEDเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะหมุนเป็นวงกลมเพื่อประมวลผลอะไรสักอย่าง "หมวดครับ ชีพจรหมวดเต้นแรงม-"

            "หยุด!!! ไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากฟัง!!" หมวดแอนพูดตัดจบก่อนจะรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำ ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลากว่าแต่ก่อนมองไปที่กระจก ก่อนจะหัวเสียอย่างแรงเมื่อเห็นใบหน้าตัวเองที่แดงอย่ากับลูกมะเขือเทศสุกก็ไม่ปาน

             'ฉิบหายล่ะ..'

             คอนเนอร์อมยิ้ม ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่าสาเหตุที่หมวดแอนชีพจรเต้นแรงรวมไปถึงหน้าที่แดงก่ำแบบนั้นน่ะ..มันเป็นเพราะเขา

              ชั่ววูบไม๊ ชั่ววูบปร่า คือบับบ มันมาเอง(จริงๆคือสนองนี้ด)๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ยัยน้องมันแสบนัก! เรือแล่นแรงมาก(เพราะเราสร้างโมเม้น)นึกว่าติดเทอร์โบ ฝากรักน้อนกันเยอะๆนะคะ ทั้งบรรดาแม่ๆน้อนคอนเนอร์และบรรดาเมียน้อน ข่อมค่าาา~♡