หญิงสาวร่างบอบบางเดินแหวกผู้คนเข้ามาในบาร์ที่มืดสลัวแห่งหนึ่งตามลำพัง ผิวของเธอขาวราวหิมะในคืนวันคริสต์มาส ผมของเธอดำและยาวสลวยมีประกายราวกับอวกาศห้วงลึก ปากอิ่มได้รูปแต้มลิปสติกรัสเชี่ยนเรดของแมค 

เหล่านักเที่ยวราตรีหนุ่มใหญ่หนุ่มเล็ก ทั้งที่มากับเพื่อนหรือมากับคู่ พากับมองตามจนน่าวางเดิมพันว่าคอจะหักบิดหรือลูกตาจะหลุดจากเบ้าไปเสียก่อน

หลังจากหาเก้าอี้ว่างไม่ได้ หญิงสาวจึงหยุดลงที่หน้าบาร์ เธอหันไปเรียกบาร์เทนเดอร์ด้วยเสียงใสกังวาลราวกับแม่โฉมตรูผู้อยู่กินกับอสูรร้ายในการ์ตูนดิสนีย์ หากแต่ในน้ำเสียงกลับเย็นยะเยือกราวกับราชินีน้ำแข็งนามเอลซ่า

"บลัดดี้แมรี่แก้วหนึ่งค่ะ"

ราวสิบห้านาทีผ่านไป บาร์เทนเดอร์หนุ่มผิวแทนผู้นั้นผสมเครื่องดื่มให้หญิงสาวกว่าหกแก้ว ทุกแก้วล้วนสั่งให้โดยแขกผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ที่มุ่งมาสร้างบทสนทนากับสตรีปริศนารายนี้

โชคร้ายที่ไม่มีรายใดมีโอกาสได้คุยจนสมใจ เพราะเธอเหมือนจะรู้ความต้องการของตัวเองมาก เมื่อไม่ถูกใจเธอก็รีบบอกลาด้วยการดื่มจนหมดแก้ว บุรุษหนึ่งถอยไป อีกหนึ่งก้าวเข้ามาแทนที่ราวกับเก้าอี้ดนตรี

สักพักหนึ่ง เสียงร่ำลือถึงความ "ยาก" ของหญิงผู้นี้ ล่ำลือไปทั่วบาร์ มันอาจจะเริ่มจากห้องน้ำชายและแพร่กระจาย ผ่านเด็กที่เดินเชียร์เบียร์ตามโต๊ะและโซเชียลมีเดียของทางร้าน

บาร์เทนเดอร์หนุ่มยิ้มให้หญิงสาว "รับอะไรอีกไหมครับ" ไม่มีใครมาสั่งเครื่องดื่มให้เธอมากว่าห้านาทีแล้ว

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันอาจจะเมาแล้ว"

“สนุกพอหรือยังครับ ผมว่าคุณน่าจะกลับบ้านก่อนจะเมากว่านี้ เดี๋ยวจะขับรถไม่ได้"

เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา มันมีอะไรที่น่าสนใจ อาจจะซ่อนอยู่ในตาสีเขียวน้ำทะเลคู่นั้น หรืออาจจะอยู่ในไรผมสีบลอนด์ที่รวบไว้อย่างเรียบร้อยราวกับเจ้าชายที่แฝงตัวมาปะปนในหมู่คนสามัญ

“ถ้าฉันเมา คุณไปส่งฉันได้ไหม?”

“ผมเหรอ? อืมมม คุณรออีกสักห้านาทีจะได้ไหม ร้านใกล้ปิดพอดี"

“งั้นขอบลัดดี้แมรี่อีกสักแก้วสิ"

“ครับ แก้วนี้ออนเดอะเฮ้าส์นะครับ"

สิบนาทีต่อมา บาร์เทนเดอร์หนุ่มเดินประคองหญิงสาวผู้นั้นไปทางลานจอดรถ "อีกไกลไหมคะ"

“คันนี้เองครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้หญิงสาว ท่อนแขนของเขาอ้อมผ่านหลังของเธอ

“ขอบคุณมากนะคะ"

“รอถึงบ้านก่อนค่อยขอบคุณก็ได้ครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มตอบ แววตาสีฟ้านั้นไม่อาจซุกซ่อนประกายของความปรารถนาที่กำลังคุโชนด้วยความคาดหวัง

“ถ้าถึงบ้าน ฉันคิดว่าคงจะไม่มีโอกาสได้ขอบคุณคุณนะสิ" หญิงสาวพูดพลางโอบกระชับร่างบาร์เทนเดอร์หนุ่มเข้ามาใกล้ ลมหายใจทั้งสองไหลรวมกันในระยะประชิด

แล้วเมื่อพลันทั้งสองปากประกบกัน มันก็เกิดขึ้น

ไม่มีใครรู้ว่าบาร์เทนเดอร์หนุ่มรู้สึกอย่างไรในขณะที่ร่างกายของเขาค่อยๆ เกิดการเปลี่ยนแปลง โลกดูกว้างใหญ่ขึ้นเมื่อตัวของเขาเล็กลงเรื่อยๆ สองตาเริ่มปูดโปนขึ้น ผิวหนังกลับมีปุ่มปมนูนขึ้น ผมเผ้าหลุดร่วงลงอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวก้มลงประคองกบตัวนั้นขึ้นมาจากเสื้อผ้าที่กองระเกะระกะอยู่บนพื้นปูนหยาบแห่งนั้น เธอเปิดกระเป๋าถือของเธอ หยิบกระป๋องเล็กๆ ที่เตรียมมาอย่างดี

กบตัวเล็กๆ มองเธอด้วยสายตาปริบๆ มันไม่อาจช่วยตัวเองได้เมื่อฝากระป๋องถูกปิดลง

หญิงสาวหยิบกระดาษกาวขึ้นมาปิดข้างกระป๋อง และปากกาเคมีขึ้นมาขีดเขียนถ้อยคำ "กายวิภาค101 ตัวอย่างหมายเลข 1121”

---

image: ปกอัลบั้ม Lover's End โดยคณะ Moon Safari