ปกติผมรับหน้าที่ซักผ้าครับ 
แต่เช้านี้พ่อบ้านอย่างผมต้องรับบทหนักทีเดียว 
เพราะต้องซักผ้า ไปพร้อมกับล้างจาน 
ซึ่งงานล้างจานมันๆ ยี๋ๆ แหวะๆ นั้นผมไม่ชอบเลย
จึงไม่เคยคิดอยากล้าง จนทำให้ไม่สันทัดในการล้างจาน

ไม่เหมือนกับการซักผ้า 
ซึ่งผมคิดว่า หากมีสมาคมพ่อบ้านซักผ้าแห่งประเทศไทย 
ผมสามารถผงาดขึ้นครองตำแหน่งประธานสมาคมได้อย่างไร้ข้อครหา 

แล้วยิ่งสมัยนี้ มีเครื่องซักผ้าด้วยใช่ไหมครับ 
งานซักผ้าจึงไม่ใช่เรื่องยาก 
ไม่ต้องมีเทคนิคแต่อย่างใด 

ก่อนซักก็เพียงแค่ล้วงๆ หาเงินหาทองในกระเป๋าเสื้อ-กางเกง 
มีเงินก็เก็บไว้เป็นทุนตั้งตัว ส่วนเศษกระดาษก็ช่างหัวมัน เอ๊ย..ไม่ใช่สิ เก็บออกให้เรียบร้อย จะได้ไม่ไปเละเทะในเครื่องฯ

เสร็จแล้วก็ดูสิว่ามันมีคราบอะไรตรงไหนไหม 
มีก็ป้ายๆ ทาๆ ผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดให้เรียบร้อย 
จากนั้นก็แยกซัก ระหว่างผ้าสี-ผ้าขาว เสื้อ-กางเกง
ซักเสร็จก็เอาไส้กรองมาล้าง
เป็นอันเสร็จพิธีกรรม
แค่นี้เองสบ๊าย ง่ายจะตาย

ส่วนการล้างจานนี่สิ 
โห.. ทำเอา ผมมือแห้ง มือพังตลอดอะ 
เพราะแทบไม่เคยเลย ที่จะล้างเสร็จในรอบเดียว

โดยเฉพาะพวกพลาสติกที่มีคราบมัน 
ไม่เคยต่ำกว่า 3 

ผมนี่ถึงขนาด เคยเอามานั่งวางแผนเลยนะครับ 
ว่ากูทำอะไรผิดป่าววะ 
มันต้องล้างยังไง ล้างอะไรก่อน-หลัง 
เอ๊.. ที่แม่สอนมา ก็ทำไม่ผิดนะ
หรือต้องล้างทีละใบมั้ย หรือจะเอาร้อนราด หรือจะเอาน้ำส้มสายชูถู
หรือกูต้องไปลงเรียน การล้างจานเลยมั้ย

การล้างจาน เป็นสิ่งที่ทำให้บทบาทพ่อบ้านของผมด่างพร้อยเสียจริง
ไม่เหมือนซักผ้า พอเห็นผ้าขาวๆ หอมๆ ตอนผ้าแห้ง มาพับเก็บก็ปลื้มใจในฝีมือตัวเอง 

ส่วนล้างจาน ล้างทีไรนึกอยากปลูกกล้วยทุกที 
จะได้เอาใบตองมาห่อแทนให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
กินเสร็จก็ทิ้งไปเลย ไม่ต้องมาล้างให้มันยุ่งยาก