ถนนสุขุมวิท42เวลาเลิกงานนั้นคราคร่ำไปด้วยรถยนต์และผู้คน ทุกคนต่างกำลังรีบกลับบ้าน กลับไปหาคนที่คอยอยู่ที่บ้าน กลับไปหาเตียงนุ่มๆ กลับไปหากับข้าวร้อนๆ กลับไปหาสัตว์เลี้ยงแสนรัก กลับไปพักผ่อนให้เต็มอิ่ม

แต่จะมีคนจำนวนหนึ่งที่ไม่สามารถรีบกลับบ้านดั่งเช่นคนอื่นได้ กลับต้องยืนติดแหง็กอยู่ใต้ชายคาร้านค้าเพราะไม่ได้พกร่มมา อาจจะเพราะลืมเช็คพยากรณ์อากาศ อาจจะเพราะขี้เกียจแบกมา หรืออาจจะเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะอยู่ข้างนอกตอนที่ฝนตกพอดี

...ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เป็นหนึ่งในนั้น

รูปร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มต่างชาติยืนโดดเด่นอยู่ใต้ชายคาหน้าคาเฟ่ออร์แกนิคแห่งหนึ่ง ท่ามกลางหัวดำๆที่เดินกันขวักไขว่ของมนุษย์เชื้อสายเอเชีย ผมสีบลอนด์เข้มเด่นออกมาอย่างชัดเจน

ดวงตาสีฟ้ากวาดมองไปรอบๆด้วยความเหนื่อยหน่าย อาจจะเพราะที่ประเทศของเขาฝนตกไม่ถี่เท่านี้ หรืออาจจะเพราะความเฉาะแฉะของอากาศที่นี่มันทำให้เขาหงุดหงิด จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่..ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาติดแหง็กอยู่ที่นี่ พร้อมกับมนุษย์คนอื่นๆที่ไม่ได้เอาร่มมา

บางทีเขาควรที่จะฝ่าฝนออกไปหากว่าเขารีบไปที่ไหนซักแห่ง แต่ก็กลัวว่าผมที่เซ็ตเปิดหน้าผากมาอย่างดีจะเสียทรงนี่สิ แถมเสื้อยืดบางๆกับกางเกงวอร์มสีเทาอ่อนที่เปียกน้ำจนชุ่มก็คงเป็นภาพที่ไม่น่ามองเท่าไหร่ ไหนจะรองเท้าผ้าใบนี่อีก หากเปียกคงไม่ดีแน่

 อืม...เขาคงต้องยืนรอไปอีกสักพัก 

บางทีเขาคงคิดว่า "ทำไมเราต้องมาเจอกับอากาศแปรปรวนต่างแดนด้วยนะ?"

ไม่รู้เหมือนกันว่าท้ายสุดแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่หรือตั้งใจจะไปไหน? แต่ฝนที่ไทยน่ะมันร้ายนัก..ระวังเป็นหวัดนะยู :-)