To Friend

       เวลาที่ผ่านมาที่เราได้เริ่มรู้จักกันและได้เป็นเพื่อนกันมันคงมีช่วงเวลาที่เรารู้สึกดีต่อกันและช่วงเวลาที่เราหันหลังให้กันทุกอย่างที่มันผ่านเข้ามามันอยู่ในความทรงจำของเราทั้งคู่
       เริ่มแรกที่ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันแล้วก็ได้มารวมกลุ่มกัน เพราะชอบอะไรๆ คล้ายๆ กันรู้สึกที่ดีเวลาเราพูดอะไรแล้วมีคนเข้าใจที่เราพูดไปว่าสิ่งที่เราชอบมันมีความรู้สึกแบบไหน
       จนช่วงเวลาที่เราจะได้เรียนด้วยใกล้หมดลงเราเหมือนมีอะไรที่เราไม่เข้าใจซะงั้น มีอะไรบ้างที่ทำให้เราคุยกันน้อยลงเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เลยยอมที่จะถอยออกมาห่างดีๆ กว่า เพราะรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง เราไม่สามารถยิ้มหรือทักทาย  กันได้แบบเดิมอีกมีแต่ความผิวเผินที่เรามอบให้กัน
       จนกระทั่งเรียนจบ เราก็รู้สึกสงสัยคำว่าเพื่อนที่เรามอบให้กันมันหมายถึงอะไร ในความสัมพันธ์มันมีความจริงใจ มีความผูกพันกันบ้างรึเปล่าระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน มีอะไรต่างมากมายที่ผ่านเข้ามา แต่เราก็ผ่านมาเรื่อยๆจนกระทั่งมีวันจู่ๆ เราก็ไม่พูดกัน ไม่มองหน้า หันหลังใส่กัน …

       ระยะเวลาก็เลยผ่านมาจนวันนี้เหลือเพื่อนที่เราเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปากกี่คน
ขอบคุณกิ๊ฟ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ขอบคุณที่ยังอยู่กับคนนิสัยเหมือนกูขอบคุณที่เข้าใจ ขอบคุณที่คอยรับฟังทุกเรื่องที่กูบ่น ในวันที่ทุกคนหันหลังใส่กูแต่ก็มีมึงคอยใส่ใจกูอยู่ มึงรู้ใจกูมากกว่าที่กูรู้จักตัวเองซะอีก ถ้าพูดแบบนี้ทำแบบนี้ ถ้าทำหน้าแบบนี้ รู้สึกแบบไหน มึงรู้จักหมด ทุกครั้งที่งอนกันมึงก็ง้อและขอโทษตลอดทั้งที่กูเป็นคนงี่เง่าใส่เอง ทำไมถึงยอมทนคบแบบกูเป็นเพื่อนอยู่อีกไม่เข้าใจมึงเลยซักนิด ถ้ามึงเลิกคบกูเป็นเพื่อนกูคงกลายเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนแล้วล่ะ บางทีกูก็ปากแข็งเกินกว่าจะพูดอะไรดีๆ ออกมาแต่อยากบอกว่ากูก็รักมึงมาก ขอให้เราเป็นเพื่อนแบบนี้ตลอดไปนะซอบบี้