(ตอนช่วงอายุ 20 ถึง 30 กลางๆ ผมมักวัดส่วนสูงได้ 172 ซม. แต่พอเข้าช่วง 30 ปลายๆ เป็นต้นมา ส่วนสูงของผมจะเริ่มลดลงเป็น 171 ซม. บ้าง 170 ซม. บ้าง)

ถามว่าส่วนสูงราวๆ 170-171 ซม. นี่ถึงขั้นทำให้ผมเป็น "ผู้ชายเตี้ย" มั้ย?

ก็คงต้องตอบว่าไม่ใช่ เพราะยังมีคนไทยอีกไม่น้อยที่ตัวเล็กกว่าผม ไม่ว่าจะเพศชาย เพศหญิง หรือเพศทางเลือก

แต่ถ้าถามว่า ตลอด 20 กว่าปีที่ผ่านมา ผมได้เจอคนไทยที่ตัวสูงกว่าตนเองเยอะมั้ย?

ก็ต้องตอบว่า เยอะ

ตั้งแต่เรียน ม.ปลาย จนถึงมหาวิทยาลัย มาสู่ชีวิตการทำงานและการทำกิจกรรมทางสังคมต่างๆ ในวัยผู้ใหญ่

เพื่อน-พี่-น้องผู้ชายส่วนมาก มักจะตัวสูงกว่าผม สมมุติว่าถ้าเจอผู้ชายวัยต่างๆ สัก 10 คน พวกเขาจะสูงกว่าผม 5-6 คน มี 2-3 คนที่สูงพอๆ กับผม (จริงๆ คือสูงกว่าผมนิดๆ) และมีคนเตี้ยกว่าผมชัดๆ แค่ 1-2 คน

สถานการณ์เวลาผมเดินสวนหรือยืนคุยกับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ (รวมทั้งอดีตแฟน) ผู้หญิง ก็ไม่ได้ปลอดโปร่งลอยลำมากนัก

แน่ล่ะ ว่าผู้หญิงไทยน่าจะร้อยละ 80-90 (ที่สูง 150-160) นั้นตัวเล็กกว่าผมเป็นปกติ 

แต่ผมก็ได้เจอผู้หญิงไทยที่ตัวสูงกว่าตนเองอยู่เป็นประจำ ในทุกเมื่อเชื่อวัน

สมัย ป.5-ป.6 ผมเจอเพื่อนผู้หญิงหลายคนที่ตัวสูงกว่าตนเอง (โอเค นั่นคือจังหวะการเจริญเติบโตตามธรรมชาติ ที่สุดท้ายผู้ชายจะแซงกลับได้ในอีกไม่กี่ปีต่อมา)

เข้ามัธยมที่โรงเรียนชายล้วน ภารกิจหนึ่งที่ไม่น่าจะใช่งานยากสำหรับผม คือ การตั้งเป้าหมายว่า เมื่อจบ ม.6 ตนเองจะต้องตัวสูงกว่าครูผู้หญิงทุกคนในโรงเรียน แต่สุดท้าย ภารกิจนั้นกลับล้มเหลวลงอย่างไม่น่าเชื่อ

ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ผู้ชายสูง 172 (สมัยนั้น) อย่างผม ดันแจ๊กพอตแตกเจอเพื่อนผู้หญิงรูปร่างสูงมากหน้าหลายตาพอดี (พี่ๆ น้องๆ ขนานนามว่ารุ่นผมเป็นรุ่น "สาวโย่ง") เพราะนับๆ รวมแล้ว มีเพื่อนผู้หญิงรุ่นผมที่สูงระหว่าง 170-178 ซม. ถึงเกือบสิบคน ไม่นับรวมคนสูง 165-169 ซม. อีกร่วมสิบคน (ที่แค่ใส่ส้นสูงนิดหน่อย ก็ตัวสูงท่วมหัวผมแล้ว)

แล้วพอเข้าสู่ช่วงทำงาน ผมก็เจอหัวหน้า เพื่อนร่วมงาน น้องๆ ในทีม รวมถึงลูกค้าหรือพาร์ตเนอร์ต่างบริษัท ซึ่งเป็นผู้หญิงที่ตัวสูงกว่าผมมาโดยตลอด

พูดให้เห็นภาพง่ายๆ คือ ในหนึ่งสัปดาห์ ผมเจอผู้หญิงไทยที่ตัวสูงกว่าตนเองทุกวัน ยิ่งถึงช่วงวันหยุด ที่ออกไปดูหนัง ออกกำลังกาย หรือเที่ยวเล่นในเมือง ก็ยิ่งเจอผู้หญิงตัวสูงกว่าตนเองเยอะเป็นพิเศษ

ต้องยอมรับว่า ผมจะไม่ทุกข์ตรมหรือนอยด์เรื่องส่วนสูงของตนเองมากขนาดนี้เลย ถ้าครั้งหนึ่ง ผมไม่เคยเป็น "คน (เด็ก) รูปร่างสูงใหญ่" มาก่อน

ย้อนกลับไปช่วงประถมต้น ผมเคยอยู่ในยุคทองที่ตนเองเป็นนักเรียนที่ตัวสูงที่สุดในรุ่นเลยด้วยซ้ำ

นี่คือสาเหตุหลัก ที่ทำให้ผมทำใจยากมากๆ เวลาต้องมายืนแหงนหน้าคุยกับคนอื่นๆ ตอนโตเป็นผู้ใหญ่

(เดี๋ยวครั้งหน้า ผมจะมาย้อนอดีตอันรุ่งเรืองของตนเองให้คุณๆ ได้อ่านกัน)