เช่น ชอบเล่นสเก็ตเล่นถึงดึกดื่นจัดงานเป็นเรื่องเป็นราว , จะฉลองวันเกิดล้มหมูล้มวัวเป็นตัวๆมากินเลยทีเดียว เป็นต้น .. 

โดยที่ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นแบบนี้ของเขาโดยนิสัยส่วนตัว หรือพวกเขาเป็นแบบนี้โดยชาติกำเนิดกันแน่ 

ซึ่งพอนำตัวเองมาอยู่ที่นี่ เราก็ได้รู้ถึงคำว่า .. เชี่ยยยย สิ่งพวกนี้มันฝังมาจากในชาติกำเนิดของพวกเขาอยู่แล้ว มันอยู่ในเม็ดตาบอลิซึ่มความเป็นฟิลิปปิโน่อยู่แล้ว 

พวกเขาคือกลุ่มคนที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูง แบบ อยากเล่นสเก็ตก็เล่นมันริมถนน อยากตีกลองก็ตีแม่งทั้งวันทั้งคืน(บางทีเที่ยงคืนออกมาดูดาวก็ยังมีคนตีกลองอารมณ์เดินพาเหรดกัน) หรืออยากวาดรูปทางการก็จัดพื้นที่กำแพง อ่ะวาดเลยมึงจัดการ เป็นต้น 

ทุกครั้งที่พบปะกับคนไทยที่อยู่ที่นี่ด้วยกัน มักจะมีคำว่า "คนฟิลิปปินส์แม่งคาแรกเตอร์จัดฉิบหายเลยว่ะ" 

เพราะพวกเราเหล่าชาวไทยมักจะเป็นพวกประเภทเหนียมอาย ไม่ค่อยกล้าแสดงออก 

พอเรามาอยู่ในเมืองที่มันคาแรกเตอร์จัดมากๆ เราก็จะรู้สึกถึงความ เชี่ยยย แม่งกล้าว่ะ .. 

ทุกครั้งที่คุยกับคนไทยที่เรียนที่นี่(ซึ่งก็มีไม่กี่คน) มักจะพูดเป็นเสียงเดียวว่า "มันจะร้องอะไรกันขนาดนั้นวะ" ไม่ใช่แค่ร้องเบาๆในห้อง แต่ร้องแบบลั่น 

เช่น .. วันนั้นจูนไปตรวจครัวของโรงเรียน พวกเขาก็ร้องเพลงกันลั่นครัว , วันนั้นจูนไปตรวจงานที่ตึกเรียน ก็มีครูร้องเพลงระหว่างรอสอนอย่างลั่นห้อง ซึ่ง มันจะไม่เท่าไหร่ ถ้าบางครั้งที่จูนเรียนแล้วเขาปล่อยทำงาน เขาร้องเพลงระหว่างจูนกำลังคิดคำศัพท์ .. คือกูคิดไม่ออกเว่ย 

แต่จูนปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ฟิลิปปิโน่ทุกคนร้องเพลงเพราะมาก เพราะแบบ เพราะฉิบหาย จนคิดว่าจะได้กรีนการ์ด หรือแต่งงาน ย้ายสัญชาติ จูนอาจจะร้องเพลงเพราะมากขึ้น 

พวกเขาร้องเพลงแบบนี่รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในหนังดิสนีย์ หรือ อยู่ในมิวสิคเคิลอะไรสักอย่าง 

มีครั้งนึงค่ะ จูนไปซุปเปอร์มาร์เก้ต ซึ่งซุปเปอร์มาร์เก้ตเปิดเพลง Someone like you - adele พอถึงท่อนฮุก Never mind I will find someone like youuuu ~ ร้องลั่นกันทั้งซุปเปอร์มาร์เก้ตค่ะ 

นี่ก็ไม่รู้ว่า เป็นเซอร์วิสของทางซุปเปอร์มาร์เก้ตรึป่าว ~ 

เราอาจจะหายากกับคนไทยที่ทักเราทุกเช้าโดยที่ไม่รู้จัก หรือคนที่ทักตอนล้างมือในห้องน้ำร้านอาหาร

คนฟิลิปปิโน่ คือกลุ่มคนที่ขอเรคคอมเมนเลยว่า เฟรนด์ลี่จริงๆ ถึงแม้ครั้งแรกที่จูนกระโดดขึ้นแท๊กซี่ จะรู้สึกเหมือนโดนปล้น เพราะพี่เขาหน้าโหดกันมาก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกพี่เขาน่ารักมาก เมื่อได้เริ่มคุย 

เช่น รุ่นพี่จูนหาที่ดื่มเบียร์ อยากได้ที่ดื่มเบียร์เดินหาตั้งนาน ยังหาไม่ได้ จนมีคนเดินเข้ามาถามว่า คุณจะไปไหน รุ่นพี่จูนตอนแรกเขาก็กลัวค่ะ เพราะคนที่มาทักคือคนที่ขับรถจิ๊ฟนี่(หรือถ้าประเทศไทยก็คล้ายๆสามล้อ) รุ่นพี่จูนก็ตอบไปว่า จะไปหาที่ดื่มเบียร์ พี่คนขับรถแกก็พาไป จนเจอที่ดื่มที่ดีและไม่แพง พอส่งเสร็จก็กลับ โดยที่ไม่ได้เอาอะไรตอบแทนเลย แต่ก่อนกลับพี่เขาก็บอกแค่ว่า "เจอกันก็ทักได้นะ เขาขับอยู่เส้นนี้อยู่แล้ว" จนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เจอกัน เขาก็ทักจริงๆ (แต่รุ่นพี่จูนเขาก็บอกว่า ตอนนั้นเขาก็กลัวนะ แต่แบบ ใจดีสู้เสือไว้ก่อน)  พวกเขาอาจจะเฟรนด์ลี่กับคุณในหลายรูปแบบโดยที่เราไม่รู้ว่า มึงจะเล่นหรือจะจริงกันแน่ มีครั้งนึงจูนเดินอยู่ริมถนน แล้วเจอคนถือลูกขนุนผ่าครึ่ง แล้วก็ใช้มือหยิบกินจากในลูกอ่ะแหละ แคะๆเอา นี่ก็ตกใจ แล้วก็มองขนุนในมือเขา เขาก็ยื่นให้ "Want some?" จริงๆแล้วกูไม่ได้อยากกิน แต่กูงงว่ามึงกินจากลูกเลยเนี่ยนะ .. 

ในเมืองไทยอาจจะหากลุ่มคนที่ชอบเล่นสเก็ตบอร์ด , ตีกลอง , เล่นโรเลอร์เบต ได้แค่ตามกลุ่มก้อน และพวกเขามักจะอยู่ในที่ส่วนตัว ไม่ค่อยโผล่ออกมาเท่าไหร่ แต่ที่นี่ค่ะ .. แค่เดินออกจากบ้าน คุณก็จะพบกับคนที่ไถสเก็ตไปทำงาน หรือ เด็กตัวเล็กๆใส่โรเลอร์เบตออกมาหัดกลางถนน (ไม่กลัวรถเลยลูก) 

พวกเขามักจะเป็นแบบนี้กันจริงๆ ไม่มีการเสริมเติมแต่ง ดูไม่ใช่การเล่นเพื่อความคูล แต่เป็นการเล่นเพราะกูชอบ กูจะเล่น มันคือชีวิต ไม่ได้เล่นตามกระแสแน่ๆ 

อย่างการตีกลอง ตีกันทุกมุมถนนจริงๆ ตีจนแบบ มึง กูจะนอน ..

ทุกครั้งที่ไปร้านอาหารมักจะเจอโฆษณาข้าวรีฟิว โดยที่มันก็ไม่แปลก ในไทย ในญี่ปุ่นยังมีเลย ทำไมที่นี่จะมีไม่ได้ .. แต่ .. พวกพี่แกเล่นกินกัน 4-5 ถ้วย แบบโหหห พี่ กระเพาะทำด้วยอะไรเนี่ยยย คือจูนสู้นะ ถ้าเป็นกับข้าว แต่ข้าวนี่ไม่ไหวจริงๆ เคยแอบเห็นในร้านไก่ร้านนึง มีโฆษณาข้าวรีฟิว พวกพี่แกซื้อไก่กับข้าวมา ไก่มีชิ้นเดียวพี่แกเติมข้าว 4-5 ถ้วย โดยที่สุดท้ายกินไก่ไม่หมด ... นี่มันนักกินข้าวตัวจริง 

หลากหลายครั้งที่เกือบตีกับแท๊กซี่และตบกับแคชเชียร์ เพราะเรื่องการจ่ายแบงก์พัน

บางครั้งแบบ ให้แบงก์ร้อยก็ยังร้องขอเศษ นี่ถ้ารู้ก่อนจะได้แลกมาแต่แบงก์ 20 ทำไมพี่ไม่บอกหนูก่อนล่ะคะ มีครั้งนึงค่ะ จูนขึ้นแท๊กซี่ แล้วมีแต่แบงก์พัน พี่คนขับด่าจูนด้วยภาษาตากาล๊อก ซึ่งด่าในรถไม่พอ ตามลงมาด่าต่อข้างล่าง ยามเยิมมาหมด ไม่รู้มาทำอะไร ไม่ช่วยกูเลยค่ะ ไม่มีการหาที่แลกแบงก์ให้ 

ไม่มีที่ให้แลกแบงก์ด้วย ตอนนั้นตี 1 จูนต้องมารับนักเรียนชาวต่างชาติ ซึ่ง .. ไอ้ห่าาาาา ให้เขาขับวนไปวนมาเนี่ยจนกว่าจะครบกับตังค์ทอนที่เขามี จะร้องไห้

แต่ถึงยังไง..

คนที่นี่เฟรนด์ลี่น่ารัก และค่อนข้างต้อนรับชาวต่างชาติ ไม่เคยเจอตอนไหนที่เขาไม่ยิ้มให้เลย 

ครั้งแรกที่มาถึงที่นี่ ก็ตกใจกับแท๊กซี่หน้าโจรนะ แต่สุดท้ายพี่แกก็ต้อนรับอย่างดี ไม่ขับพาอ้อม 

คำนิยามที่ว่า "ถึงหน้าจะโหดแต่ใจอยู่ในโหมดคิตตี้" คงใช้นิยามคนฟิลิปปิโน่ได้อย่างดี