เขาว่ากันว่าเวลาหลังเที่ยงคืนจะเป็นช่วงที่เราใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากที่สุด
นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน
แสงสว่างจากพระจัททร์สาดส่องมาที่ระเบียง
ทุกอย่างเงียบสงบ มีเพียงสายลมเบาๆที่พัดผ่าน
ไอความเย็นของหยดน้ำที่เกาะอยู่บนกระป๋องเบียร์เริ่มละลายลง
ผมยืนเหม่อลอย ปล่อยตัวเองให้จมดิ่งอยู่กับความคิด
ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ยังคงทำงานได้ดีเยี่ยม
ความคิดมันตีกันในหัวผมไปหมด
“หลังเที่ยงคืนเป็นเวลาของผมกับเธอ”
ภาพความทรงจำไหลพรั่งพรูเข้ามาเหมือนสายน้ำ
ภาพที่เราออกไปขับรถเล่นกัน
ไปกินเบียร์ด้วยกันหรือนั่งคุยกัน
ที่ข้างๆของผม มักจะเป็นเธอเสมอ
ภาพจำทุกภาพเป็นเหมือนหนังเรื่องหนึ่ง
ที่ฉายวนซ้ำๆอยู่อย่างนั้น
แล้ววันนี้ผมก็ฉายหนังเรื่องนั้นซ้ำอีกครั้ง
ทุกฉาก ทุกตอน ทั้งภาพ ทั้งเสียง
มันยังชัดเจนเหมือนตอนที่เธอยังอยู่
ผมยังจำมันได้ดี ตอนที่เราทั้งคู่แตกสลาย
และเราต่างก็ประกอบมันขึ้นมาใหม่ด้วยกัน
ยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ไปด้วยกัน
ผมคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นที่สุดเลย
ถึงแม้จะมีบางครั้งที่เราทะเลาะกันบ้าง
หรือหายไปจากกันสักกี่ครั้ง
สุดท้ายเราก็วนกลับมาหากันอยู่ดี
แต่น่าเสียดาย
ที่การทะเลาะกันครั้งรั้น
กลับเป็นการทะเลาะกันที่รุนแรงที่สุด
และนั่นเป็นต้นเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราต้องจบลง
ภาพจำของผมมันสะดุดอยู่ที่ตรงนั้น..
ผมเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์
คืนนี้มันสวยเหมือนคืนนั้นเลย
ถ้าได้กลับมามองมันอีกครั้งโดยมีเธออยู่ข้างๆก็คงจะดี
ความสัมพันธ์ของเราจบลง
แต่ความเจ็บปวดของเราไม่ได้จบลงไปด้วย
ผมเจ็บ แต่เธอก็เจ็บไปไม่น้อยกว่าผม
ถึงผมจะขอโทษเธอไปแล้ว
แต่ผมรู้ดีว่าคำขอโทษนั้นไม่สามารถทำให้ความสัมพันธ์ของเรา
กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
ผมยังคงโทษตัวเอง
และเอ่ยคำขอโทษเธอในใจอีกเป็นร้อยๆรอบ
แต่ตอนนี้เธอคงจะก้าวผ่านความเจ็บปวดนั้นไปแล้ว
ต่างกับผมที่ยังจมอยู่กับมันซ้ำแล้วซ้ำเล่านับครั้งไม่ถ้วน
ผมกระดกเบียร์ที่ความเย็นเริ่มหายไปบ้างแล้วเข้าปากจนหมด
ก่อนจะถอนหายใจและส่ายหัวเบาๆให้กับความคิดที่วนอยู่ในหัวตัวเอง
ก็อย่างที่เขาบอกกัน
“อย่ายกหลังเที่ยงคืนให้ใคร”
- แด่เธอที่เป็นความคิดถึงหลังเที่ยงคืนของผม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in