#องศาของแดเนียล
“อง- องศา”
“องศา!” เด็กหนุ่มตะโกนเรียกชื่อพี่ชายคนสนิทเสียงดังลั่น จนป้าแอนหันมาหยิกแขน
“ก- ก็องศาไม่ยอมตื่นนี่” หญิงสาวส่ายหน้า เธอไม่ได้ว่าอะไรเด็กน้อย แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง โดยที่มีเด็กชายเดินตามหลังมาต้อย ๆ
“ป้าแอน ที่อเมริกาช่วงวินเทอร์ยังไม่หนาวเท่าห้ององศาเลยผมพูดจริง ๆ นะ”
“ก็เพราะอยู่หนาว ๆ แบบนี้ไง เลยไม่สบายเลยดูสิ” เธออังหน้าผากลูกชายเป็นการวินิจฉัย องศาคู้ตัวเข้าหาที่นอนมากขึ้นเมื่อถูกพรากความอบอุ่นจากผ้าห่ม
“แดน ไปหาเจลลดไข้กับผ้าชุบน้ำมาให้ป้าหน่อยสิ” แดเนียลพยักหน้ารับรู้แล้ววิ่งตึกตักลงไปหาของตามที่ป้าแอนสั่ง
เด็กหนุ่มยืนอยู่หน้าตู้ยาสามัญ ค้นทุกซอกทุกมุมตั้งแต่ชั้นบนสุดกระทั่งหลืบข้างล่าง เพื่อหาเจลลดไข้ให้ป้าแอน แต่ดูเหมือนจะไม่มี
“ป้าแอน เดี๋ยวผมไปเอาเจลลดไข้ที่บ้านมาให้ ขององศาหมดแล้ว” เด็กหนุ่มยื่นกะละมังใส่น้ำกับผ้าไปให้คุณป้าเช็ดตัวองศา แล้วรีบวิ่งไปเปิดบ้านเพื่อหาเจลลดไข้ ที่จำได้ว่ายังเหลืออยู่
“อยู่ไหนน้า อยู่ไหน ๆ” เขาวิ่งไปวิ่งมาระหว่างตู้ยาในห้องรับแขกกับลิ้นชักใต้โต๊ะทำงานจนป้าพรเอ่ยถาม
“แดเนียล หาอะไรครับลูก”
“ผมหาเจลลดไข้ให้องศา องศาไม่สบาย” เขาเงยหน้ามาอธิบาย แล้วก้มลงไปหาต่อ
“หมดไปตั้งแต่ครั้งที่พี่องศาป่วยครั้งนั้นแล้วไม่ใช่หรือ” แดเนียลหันขวับ เขาส่ายหน้าเป็นพัลวัน แดเนียลจำได้ว่ามันยังเหลืออยู่อีกห่อ
“ยังไม่หมดสักหน่อย แต่ผมแค่จำไม่ได้ว่าซ่อนมันไว้ตรงไหน” แดเนียลพึมพำ เขาจำได้ว่าซ่อนป้าพรเอาไว้ตอนที่ป่วย จะได้นอนพักนาน ๆ ไม่ต้องไปโรงเรียน แต่มันก็นานจนเกือบจะลืมไปแล้วนี่สิ
แดเนียลรื้อเอาของในลิ้นชักออกมาหมด จนเจอถุงเจลที่บี้แบนเพราะโดนทับ เขายิ้ม เด็กหนุ่มหยิบมันออกมาแล้วจัดของเข้าที่ให้เหมือนเดิม ก่อนจะวิ่งออกไป
ป้าพรหัวเราะ พอเป็นองศา อะไรก็ดูเป็นเรื่องใหญ่ไปเสียหมดสำหรับแดเนียล
“ป้าแอน ๆ ผมเอาเจลมาให้แล้ว” แดเนียลพรวดพราดเข้ามาในห้อง เห็นองศาลุกขึ้นมาแล้วก็หายห่วงไปเปราะหนึ่ง ดูเหมือนป้าแอนจะแกะโจ๊กคัพมาให้กิน
“เดี๋ยวแปะกันเอาเองแล้วกัน ป้าจะลงไปจัดข้าวจัดของต่อแล้ว” เธอยิ้ม “กินให้หมดนะรู้ไหม อย่าลดแอร์ขนาดนั้นอีกนะ ดูสิ ป่วยเลย” ฝ่ามือของเธอเลื่อนไปลูบหัวลูกชายอย่างเป็นห่วงเป็นใย
องศาพยักหน้ารับ เขาบอกแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง แต่ครั้งหน้าขอเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่โจ๊กคัพก็พอแล้ว
“แดเนียลจะอยู่กับพี่เขาไหม” ป้าแอนถามหยั่งเชิง แดเนียลติดองศา เธอรู้ และคาดว่าคำตอบคงเป็นอย่างที่คิดไว้
“ถ้าจะอยู่ก็เอาการบ้านมาทำแล้วกัน แต่ถ้าติดหวัดป้าไม่รู้ไม่ชี้ด้วยนะ”
“ติดหวัดอะไร ผมแข็งแรงกว่าองศาตั้งเยอะ” เขายักคิ้วหนึ่งทีให้คนบนเตียง องศาเหนื่อยเกินกว่าจะต่อปากต่อคำด้วย จึงเลือกที่จะก้มหน้ากินโจ๊กให้หมด แล้วจะนอนพักเอาแรง
แม่ออกไปแล้วพร้อมกับแดเนียล ที่น่าจะเอาการบ้านมานั่งทำและกวนประสาทเขา
“ฮัลโหล ว่าไง” เสียงเขาแหบจนคนปลายสายทัก
‘ศา มึงไม่สบายเหรอ’
“อือ ตื่นมาไข้จับ” เขาบอก ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากตรงไหน
‘ติดไอ้กุนมาแน่ ๆ’
“ก็คิดเหมือนกัน” เขาหัวเราะ
แดเนียลเปิดประตูเข้ามาโดยไม่มีสัญญาณบอก นอกจากเสียงฝีเท้าที่เขาต้องเงี่ยหูฟังเอาเอง เขาคุยกับเพื่อนอีกสองสามประโยคเรื่องงานกลุ่ม แล้ววางสาย มานั่งจ้องตาไอ้เด็กข้างบ้านต่อ
“อะไร วันนี้ไม่มีแรงมาเถียงด้วยนะ”
“อะไร ก็ไม่ได้จะมาเถียงด้วยสักหน่อย”
“แล้วนั่นอะไร อุตส่าห์เอาเจลมาให้ยังไม่แปะอีก” แดเนียลเดินมาหยิบเจลไปนั่งข้าง ๆ องศา
“เดี๋ยวก็ติดเอง” องศาเอื้อมมือจะคว้าเจลมาเก็บไว้ แต่แดเนียลสวมวิญญาณคนขี้แกล้ง เขาเบี่ยงตัวหลบไปมาไม่ให้องศาหยิบได้ จนองศาถอนหายใจพรืด เด็กอายุมากกว่ามองอีกคนตาขวาง
เขาเหนื่อยจะขยับตัว พูดเป็นรอบที่ล้าน ถ้าไอ้เด็กตรงหน้าจะฟังกันบ้าง
“อยู่เฉย ๆ ถ้าเหนื่อยเดี๋ยวติดให้” องศาทำเสียงจิ๊จ๊ะ เจลอันแค่นี้มันจะไปเหนื่อยอะไร ไอ้เด็กฝรั่งคิดจะแกล้งเขาเสียมากกว่า
“ไม่ได้จะแกล้ง รู้น่าว่าคิดอะไร” แดเนียลยิ้ม เขาแกะซองพลาสติกออก จนเหลือแค่แผ่นเจลแล้วเขยิบเข้าไปหาอีกคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง
ใบหน้าห่างกันแค่คืบจนรับรู้ถึงลมหายใจร้อน ๆของอีกคน
องศาตัวร้อน
เขารู้จากลมหายใจ
ก้มลงอีกนิด จะได้มองเห็นจุดสามจุดบนใบหน้าของอีกคน
อยากจะใกล้อีกนิด –
ปั่ก
“โอ๊ย!”
“องศา” แดเนียลตะปบหน้าผากตัวเองเขาโดนองศาดีดหน้าผากจนขึ้นสีแดง องศาใจร้าย!
“เป็นเด็กเป็นเล็ก” องศารีดแผ่นเจลบนหน้าผากจนเรียบ พลางเอ็ดเด็กในห้องไปด้วย
ถ้าเขาไม่ตัดสินใจง้างนิ้วดีดหน้าผากมันไป แดเนียลคงก้มลงมาอีกจนใช้หน้าผากตัวเองแทนเจลลดไข้
“ก็เป็นเด็กเป็นเล็กนี่ครับ จะคิดอะไรอีก แค่อยากแปะเจลให้พี่องศาเฉย ๆ”
“ตลกหรือไง”
“ก็เปล่า แต่จะตลกกว่านี้ถ้าคนป่วย ป่วยหนักกว่าเดิม” แดเนียลหัวเราะ เขาเห็นคนป่วยหายใจไม่ทันตอนตั้งท่าจะเถียง แถมเสียงก็เริ่มแหบลงจนจับได้ เลยเลือกจะตัดบทสนทนาให้เร็วที่สุด เพื่อจะให้องศานอนพักผ่อน
“เออ เหนื่อยแล้ว จะนอน ทำการบ้านไปเลยไป” องศาเขยิบตัวจากหัวเตียงลงมานอนบนฟูก โดยที่มีเด็กลูกครึ่งนั่งดูอยู่ไม่ห่าง
“ต้องให้ร้องเพลงกล่อมไหม จะได้หลับ” แดเนียลเอ่ยเย้า องศาขมวดคิ้วเหมือนรำคาญเขาจะตายชัก แล้วหลับตาลงเหมือนเดิม
องศาหลับง่าย ยิ่งป่วยแบบนี้ก็ยิ่งหลับง่ายเข้าไปใหญ่
แล้วตอนนี้ก็หลับไปแล้ว
แดเนียลมองงานบนโต๊ะขององศา พอมีอยู่สองสามงานที่เขาจะช่วยทำให้องศาได้ แดเนียลเรียนข้ามชั้นปีเขาอยู่มัธยมสี่ด้วยอายุเพิ่งขึ้นเลขสิบห้าและองศาที่สิบเจ็ดแล้วกับการอยู่มัธยมห้า
วิชาภาษาอังกฤษ ที่องศาโน้ตไว้ว่าต้องเขียนเรียงความหนึ่งหัวข้อ และดูเหมือนองศาจะมีหัวข้อแล้ว แดเนียลจึงช่วยหาคำศัพท์และเขียนไกด์ไว้ให้อย่างคร่าว ๆ องศาฉลาด อ่านแป๊บเดียวก็ทำได้
อีกอย่างคือวิชาประวัติศาสตร์ องศาโน้ตไว้ว่าต้องสรุปสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาการ กับใบงานอีกสองแผ่นเขาช่วยสรุปให้ ส่วนใบงานก็เก็บไว้ให้คนป่วยตื่นขึ้นมาทำ อย่างน้อย ในใบงานก็ยังต้องใช้ความรู้จากสรุปองศาจะได้อ่านไปด้วย ทำความเข้าใจไปด้วย แดเนียลจะไม่บอกอีกหรอกนะว่า องศาน่ะเก่ง อ่านแป๊บเดียวก็ทำได้
ไม่รู้ว่าห้ององศาฉีดยาสลบเอาไว้หรือยังไง เขาเข้ามากี่ทีก็เป็นอันต้องหลับไปเสียทุกรอบครั้งนี้ก็เหมือนกัน ตาจะปิดอีกแล้ว
งานองศาที่ตั้งใจจะช่วยทำ เสร็จหมดแล้วเหลือแต่ของเขา ที่คร้านเกินกว่าจะทำ แถมหนังตาก็พร้อมจะตกลงมาแบบนี้แดเนียลทำไม่ไหวแล้ว เขาไถลตัวลงไปนอนข้างองศา คว้าเอามือของอีกคนมาจับไว้แล้วสลบเหมือดไป
เหลือแค่องศาที่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่โดนจับมือ เขาลุกขึ้นมองงานบนโต๊ะที่ถูกจัดไว้เป็นระเบียบ ส่วนที่ไม่เป็นระเบียบนั่นของเด็กอีกคนที่กำลังกุมมือเขาอยู่ ซามอยด์ตัวใหญ่นอนจับมือไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง พอเขาจะเอามือออกก็ไม่ยอม
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแดเนียลถึงชอบองศามากขนาดนี้
ขนาดที่นึกถึงองศาก่อนตัวเอง
องศาอยากจะด่ามันบ้างสักครั้ง แต่ก็ทำได้แค่อ้อมไปอ้อมมาไม่กล้าจะด่าตรง ๆ
ดูสิ ไกด์งานของเขาให้ แต่ของตัวเองยังได้แค่คืบ แถมเป็นวิชาไม่ถนัดเสียด้วย
องศายิ้มให้คนบนเตียง เขาหยิบปากกากับงานบนโต๊ะมาทำ อย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้รบกวนอีกคน
แดเนียลกำมือเขาแน่นเข้าไปอีกจนองศารู้สึกแปลก ๆ จั๊กกะจี้อย่างบอกไม่ถูก
ตื่นขึ้นมาจะด่าให้หูแฉะเลย เด็กโง่เอ๊ย
“แม่ วันนี้แดเนียลนอนที่นี่นะ”
ติดหวัดขึ้นมาก็เพราะทำตัวเองทั้งนั้นนั่นแหละถ้ามาโทษเขาล่ะ น่าดู
—
note; ปล่อยฟามกากมาเท่านี้ เซินที่แท็กได้นะคะ #องศาของแดเนียล
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in