ตกเย็นผมเดินกลับมายังจตุรัสโฮจิมินห์อีกครั้ง แต่ช่วงเย็นกลับพบผู้คนจำนวนมากเท่าที่ดูส่วนใหญ่ก็จะเป็นประชาชนคนเวียดนามและคณะนักท่องเที่ยวจีนบางส่วน รวมถึงเหล่าทหารที่มากขึ้นกว่าเมื่อเช้าและยืนประจำจุดเป็นจุดๆ

ตรงนี้ใครกำลังจะมา หรือเค้ากำลังจะทำพิธีอะไร คำถามเกิดขึ้นในหัวผม จนถึงเวลาอีกซักพักเหล่าทหารเริ่มตีวงคนออกไป เริ่มมีเสียงตะโกนจากพี่พี่ทหารให้เดินออกไปจากกรอบที่ใช้สายตาของพี่ทหารเป็นคนกำหนด บางคนที่เป็นคนท้องถิ่นเขาก็คงจะเข้าใจ แต่สำหรับนักท่องเที่ยวท้องถิ่นอย่างเราความรู้สึกเดียวที่มีอยู่ตอนนี้คือไม่เข้าใจ โซนนั้นมีอะไรทำไมต้องไล่คนออกไป

อารมณ์แห่งความกดดันยังคงค้างมาจากที่ทำเนียบอดีตประธานาธิบดี พอมาถึงที่นี่เจอเหตุการณ์แบบนี้ทำให้มีความรู้สึกเหมือนโดนกดดันซ้ำ จนเวลาผ่านไปซักพักคนเริ่มสนใจขึ้นมาเรื่อยๆ ที่เมืองนี้คงไม่ใช่ไทยมุงแต่เป็นเวียดนามมุง แต่ไทยอย่างผมก็อยากไปมุงกับเขา

ทันใดนั้นเองความสงสัยก็ได้รับคำตอบ เริ่มจากเสียงกรี๊ดด้วยความตกใจ เพราะมีน้ำพุ่งมาจากพื้นดินตรงบริเวณที่พี่ทหารล้อมกรอบไว้ มันคือการแสดงน้ำพุที่ลานกลางเมือง ที่พี่ทหารเค้าไล่ตอนแรกเค้าก็คงบอกว่าระวังน้ำพุจะพุ่งอัดตูดก็เท่านั้นเอง 

ผมก็จินตนาการไปทางลบเกินไป ตอนนั้นความเย็นของละอองน้ำพุ ทำให้หน้าผมมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง อารมณ์กดดันก่อนหน้านี้ก็คลายหายไป ตอนนี้ภาพทหารที่คอยตะโกนอย่างดุดันหายไปแล้ว กลายเป็นเสียงเด็กวิ่งหัวเราะและเสียงฮือหาจากเหล่าผู้คนแทน 

อดีตก็คืออดีตความโหดร้ายจากสงครามในอดีตก็คือบทเรียน อยู่ที่ปัจจุบันนี้ต่างหากว่าเราจะเดินทางไปยังไง เหมือนกับที่ผมเลือกเดินเที่ยวโฮจิมินห์ในวันนี้ ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะมีน้ำพุที่สวยอยู่ตรงนี้ แต่ผมก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าเมืองนี้ได้กำหนดตอนจบของการเดินทางในวันนี้ได้อย่าง Happy Ending เหมือนเอาละอองมาลบภาพอดีตและความหดหู่ของเมืองนี้ออกไป แล้วเริ่มต้นใหม่ต่อไปในวันพรุ่งนี้ ผมไม่ได้จินตนาการเกินไปใช่ไหม