Meow Meow II (Ost. Bakemonogatari Circulation)

หลังจากเหตุการณ์ช็อคโลกที่เกิดขึ้นในวันนั้นสถานการณ์ของบ้านขนาดกลางของอี้หยางเชียนซีก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงแน่สิตอนนี้เขาไม่ใช่ชายหนุ่มโดดเดี่ยวผู้เลี้ยงแมวแร็คดอลสองตัวอีกต่อไปแต่กลายเป็นว่าต้องเลี้ยงถึงหนึ่งคนหนึ่งแมวด้วยกัน

“คุณเชียนซี วันนี้หวังหยวนทำเมนูแซลม่อนได้ด้วยแหละ”ว่าไม่ทันจบเสียงใสของเด็กชายตัวน้อยก็ดังขึ้นแทบจะทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในบ้าน

ร่างเล็กกว่าในชุดผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนที่เขาพับเก็บไว้ในตู้ถูกนำมาใช้โดยไม่ได้ขอแต่ก็นั่นแหละอี้หยางเชียนซีไม่คิดถือโทษโกรธอะไรหรอก หวังหยวนเหมือนเด็กตัวน้อยที่เจอของเล่นใหม่ต้องการเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา นี่ก็เข้าอาทิตย์ที่สามแล้วที่เจ้าตัวกลายมาเป็นคน

ถ้าใครมาเล่าเรื่องแบบนี้ให้ฟัง อี้หยางเชียนซีจะว่ากลับไปแรงๆเลยว่าหมอนั่นเพี้ยนแน่ๆ แต่นี่ทำไงได้ เจอกับตัวเองเห็นกับตาเลยนี่นา

หวังหยวนเริ่มคุ้นชินกับร่างมนุษย์มากขึ้นและหลังจากขลุกตัวอยู่บ้านมานานเขาก็ต้องออกไปแกลอรี่บ้างเนื่องจากมีงานหลายอย่างที่ต้องทำ เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเหงาเขาจึงตัดสินใจสอนอีกคนเล่นอินเทอร์เน็ตและดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะโปรดปรานรายการทำอาหารในนั้นเสียเหลือเกิน จนมาขออนุญาตเขาใช้ครัว

ก็ไม่อยากพูดหรอกนะแต่เด็กนี่ทำอาหารอร่อยน่าดูเลยล่ะ

เหตุนั้นเองทำให้เจ้าแมวอีกตัวแทบจะไม่ยอมกินอาหารฝีมือเขาอยู่แล้วเจ้าแมวตัวพี่ที่หวงน้องอยู่แล้วยิ่งหวงเข้าไปใหญ่เมื่อหวังหยวนกลายร่างเป็นมนุษย์แบบนี้แน่ล่ะก็เล่นแยกเขี้ยวใส่ทุกครั้งที่เดินเข้าใกล้ขนาดนี้ เห็นแบบนี้มันก็เลย...

หมับ!!!

เมี๊ยว!!!!

ทันทีที่เขาเข้าจู่โจมกอดหวังหยวน เจ้าแมวอ้วนก็รีบกระโดดออกจากตะกร้าตัวเองมาใช้ฟันกัดขากางเกงเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

ไอ้แมวขี้หวงเอ้ย

“เสี่ยวข่ายเกอ อย่าทำร้ายคุณเชียนซีสิเดี๋ยวกางเกงก็ขาดหรอก”เขาลอบยิ้มอย่างผู้ชนะใส่เจ้าแมวอ้วนนั่นที่ตอนนี้ทำหน้ายักษ์ขู่แง่งๆ อย่างคนทำอะไรไม่ได้

“พี่ผิดเองแหละไปแย่เขา”ว่าแล้วก็ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จซะหน่อยแล้วกัน

“ไม่หรอกฮะ ข่ายเกอต่างหากที่ดื้อคุณเชียนซีกลับมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนนะฮะ เดี๋ยวหวังหยวนทำตรงนี้เสร็จแล้วจะไปเรียก”

“ไม่มีอะไรให้พี่ช่วยหรอ”

“ไม่มีหรอกฮะ”คนตัวเล็กยิ้มกว้างให้จนตาหยีก่อนจะหันไปสนใจการทำอาหารตรงหน้า

ตอนนี้จึงมีเพียงเขาและเจ้าแมวอ้วนที่ยืนจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายกันอยู่กลางห้องโถงดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลนั่นแม้จะแวววับ แต่ก็หรี่ลงราวกับไม่พอใจเอามากๆ ต่างกับชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่ยักคิ้วให้อย่างยั่วโมโหก่อนจะเข้าไปนั่งยองลงตรงหน้าเจ้าแมวอ้วน

“แง่ง...”

“แค่กอดนิดเดียวเอง”

‘นิดเดียวก็ไม่ได้โว้ย!!! แง่งงงงงง’

“แต่หวังหยวนไม่เห็นว่าอะไรเลยนี่นาแถมนายยังโดนดุด้วย ไม่เข็ดหรอเสี่ยวข่ายตัวน้อย”อี้หยางเชียนซียิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นว่าเจ้าแมวตรงหน้าทำท่าทางราวกับโกรธจัดใส่เขาอยู่ขนสวยๆ นั่นพองขึ้นพร้อมกับหางที่กำลังตั้งนั่นอีก

ไม่บอกก็รู้ว่ายั้วะเข้าให้แล้ว

‘ไอ้มนุษย์ชั่วเอ้ย!!!’

“เอาน่า หยวนๆ กันไม่ได้หรอช่วยไม่ได้นี่นาน้องไม่รักอะ”

“แง้วววววววววววว”

“คุณเชียนซี!!!!”

สุดท้ายก็กวนแมวจนได้เรื่องเขาได้รับการทำแผลแมวข่วนที่แขนจนเลือดซิบโดยหวังหยวนคนน่ารักเช่นเคยมีเจ้าแมวอ้วนนั่งอยู่ริมห้องอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวหลังจากโดนหวังหยวนดุไปจะว่าไปหน้าตาจ๋อยๆ นั่นก็น่าสงสารเหมือนกันนะ

“ทำไมพี่ชายดื้อแบบนี้ ทำร้ายคุณเชียนซีจนเลือดออกเลยเนี่ย”ปากเล็กๆบ่นไปตามประสา แม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่เป็นไรก็ตาม

“เขาไม่ได้ตั้งใจหรอกน่าอย่าโกรธเจ้าแมวนั่นเลยนะหวังหยวน”

“แต่ว่า...”

“ดูสิ นั่นก็นั่งสำนึกผิดอยู่แล้วเห็นไหม”หวังหยวนหันไปมองตามคำพูดของมนุษย์ตัวสูงก็พบว่าพี่ชายตัวเองหน้าตาจ๋อยลงไปเหมือนกันแถมดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลนั่นยังเอาแต่มองรอยข่วนที่เป็นทางยาวของตัวเองตาละห้อยอีก

จะยกโทษให้ก็แล้วกัน

“แล้วคุณเชียนซีจะต้องไปฉีดยาไหมฮะคุณเจ้าของฟาร์มเคยบอกหวังหยวนว่าเวลาเขาโดนกัดหรือโดนข่วนต้องไปฉีดยาไม่อย่างนั้นจะไม่หายนะฮะ”

อี้หยางเชียนซียิ้มให้กับคำพูดแสนใสซื่อของคนตัวเล็กตรงหน้าความคิดของหวังหยวนน่ารักเกินมนุษย์วัยรุ่นที่ไหนที่เขาเคยรู้จักมันมีแต่ความบริสุทธิ์จนเขาอดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้จริงๆ

“ไม่ต้องหรอกแค่ล้างแผลแบบที่หวังหยวนทำอยู่แบบนี้ก็โอเคแล้ว”

“แต่ว่า...”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ เราไปทานข้าวกันดีไหมพี่เชียนหิวแล้ว”เชียนซีพูดพร้อมกับสบตาดวงตาสีสวยของคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มจนใบหน้าเนียนขึ้นสีระเรื่อ

น่ารักจริงๆ แฮะ

“ก...ก็ได้ฮะ”เป็นคนตัวเล็กอีกนั่นแหละที่ผละสายตาไปจากเขาก่อนแถมยังหายเข้าไปในครัวด้วยความรวดเร็วอีกต่างหาก เรียกรอยยิ้มให้เจ้าของบ้านไม่น้อย

“ปะ เจ้าแมวอ้วนไปกินข้าวกัน”

หลังจากยิ้มมีความสุขกับตัวเองเสร็จก็หันไปเรียกเจ้าแมวที่นอนนิ่งไม่ไหวติงมาพักใหญ่ให้มาด้วยกันทว่ากลับไม่มีท่าทีใดๆ ตอบกลับมาเลยจนสุดท้ายกลายเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายต้องเดินเข้าไปหา

“เป็นอะไรไปเจ้าแมวอ้วน ซึมเลยนะ”

อี้หยางเชียนซีถามพร้อมกับลูบกลุ่มขนนิ่มตรงหน้าด้วยรอยยิ้มระคนเอ็นดู

เด็กนี่รู้สึกผิดอยู่สินะ

“เหมียว...”เจ้าแมวน้อยร้องออกมาเสียงเบาพลางมองมายังแผลเขาที่ได้รับการปฐมพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วยแววตาเศร้าใจ

“ไม่เป็นไรแล้วน่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”

‘แต่แกเลือดออกเลยนะโว้ยเจ้ามนุษย์!!!’

“คุณเชียนซี....อ๊ะ”หวังหยวนร้องตกใจเมื่อเห็นว่าคุณเจ้าของอย่างอี้หยางเชียนซีกำลังลูบหัวพี่ชายของเขาอยู่ราวกับไม่กลัวว่าจะถูกกัดยังไงอย่างนั้น

“ดูเหมือนพี่ชายหวังหยวนจะไม่ยอมไปกินข้าวแล้วล่ะ”

“เอ๋ ทำไมล่ะฮะพี่ชายไม่หิวหรอ”หวังหยวนถามพร้อมกับเดินเข้ามานั่งข้างๆ คุณเจ้าของตัวสูง

‘ก็หิว แต่ว่า... ถ้าดื้อก็ต้องถูกลงโทษสิ’

“คงรู้สึกผิดที่ข่วนพี่น่ะ ฉันไม่โกรธนายจริงๆนะแมวอ้วน ไปกินข้าวได้แล้วน่า”อี้หยางเชียนซีขยี้กลุ่มขนนั้นแรงๆด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดู

“พี่ชายไม่กินจริงๆ หรอวันนี้หวังหยวนมีทูน่าให้พี่ชายตั้งสองกระป๋องเลยนะฮะ”

‘ทูน่าหรอ’

เจ้าแมวอ้วนลุกขึ้นด้วยความรวดเร็วเมื่อได้ยินชื่ออาหารโปรดของตัวเองซึ่งการกระทำนั่นทำเอาคนอีกสองคนอดหลุดขำออกมาพร้อมกันไม่ได้

เจ้าแมวอ้วนเสี่ยวข่ายนี่ล่อได้ด้วยของกินจริงๆสินะ

            มื้ออาหารจบลงด้วยรอยยิ้มของทั้งคนและแมวในบ้านก่อนจะแยกย้ายกันไปอาบน้ำเตรียมตัวดูหนังหนึ่งเรื่องก่อนนอนอันเป็นธรรมเนียมของบ้านหลังนี้ไปเสียแล้วโซฟาปลายเตียงของอี้หยางเชียนซีในเวลานี้ถูกจับจองด้วยสองคนและหนึ่งแมวเป็นที่เรียบร้อย

            และแน่นอนเจ้าแมวนั่งคั่นตรงกลาง

            ความหวงน้องนี่มันรุนแรงเหลือเกิน

            “หวังหยวน”

            “ฮะ”

            “พรุ่งนี้เพื่อนพี่เชียนจะมาที่บ้านนะครับ”เจ้าของบ้านบอกเสียงไม่ดังนักตอนแรกเขาไม่แน่ใจว่าจะบอกอีกคนดีหรือไม่ แต่ยังไงเจ้าพวกนั้นก็คะยั้นคะยอจะมาให้ได้อยู่แล้วบอกให้น้องเตรียมตัวก่อนก็น่าจะดีกว่า

            “เพื่อนคุณเชียนซีหรอฮะ”

            “ใช่ เพื่อนสมัยมหา’ลัยน่ะหวังหยวนโอเคใช่ไหมครับ”

            “จะไม่โอเคได้ยังไงล่ะฮะคุณเชียนซีเป็นเจ้าของบ้านนี่ฮะเป็นเพื่อนของคุณเชียนซีหวังหยวนก็ต้องโอเคอยู่แล้วสิฮะ”

            “จริงๆ นะ ถ้าหวังหยวนไม่อยากเจอ พี่บอกเลิกพวกนั้นก็ได้”

            “ไม่เป็นไรจริงๆ ฮะหวังหยวนโอเค”ร่างเล็กตอบด้วยรอยยิ้ม แม้ในใจจะตื่นเต้นที่ได้เจอกับคนอื่นๆนอกจากคุณเจ้าของฟาร์ม คุณหมอ และคุณเชียนซีเป็นครั้งแรก

            เพราะไม่ใช่แมวที่ถูกเลี้ยงไว้ขายตั้งแต่แรกวันๆ ของหวังหยวนและพี่ชายจึงอยู่เพียงในบ้านของคุณเจ้าของฟาร์มเท่านั้นน้อยนักที่จะเจอใครเนื่องจากคุณเจ้าของฟาร์มไม่มีครอบครัวยิ่งพอมาอยู่กับคุณเชียนซียิ่งแล้วไปใหญ่เลยมีเพียงแค่คุณหมอที่คอยฉีดยาให้เท่านั้นแหละที่เคยเจอ แต่พอเป็นมนุษย์แล้วเขาก็ยังไม่เคยเจอคุณหมออีกเลย

            หวังหยวนเลยอดไม่ได้เลยล่ะที่จะตื่นเต้นและคิดว่าพี่ชายก็คงไม่ต่างกัน

            แต่ไม่เลยพี่ชายยังคงนอนดูทีวีตรงหน้าไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย

            เอากับเขาสิ

            “งั้นก็ตามใจหวังหยวนนะครับแต่ว่าพี่เชียนมีเรื่องอยากขอหวังหยวนได้ไหมครับ”

            “เรื่องอะไรหรอฮะ”

            “หวังหยวนไม่ต้องเรียกพี่ว่าคุณเชียนซีแล้วนะครับ”

            “ทำไมล่ะฮะ คุณเชียนซีไม่ชอบหรอฮะ”

            “เปล่าครับถ้าหวังหยวนเรียกพี่ว่าคุณเชียนซี คนอื่นจะมองหวังหยวนไม่ดีเขาจะคิดว่าหวังหยวนเป็นคนที่พี่ใช้มาทำงานบ้านนะครับ”

            “เรียกคุณไม่ดีหรอฮะ”หวังหยวนถามด้วยความสงสัยอีกครั้งแต่คนตอบกลับไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรกับความเป็นเจ้าหนูจำไมของอีกคนตรงกันข้ามกลับรู้สึกเอ็นดูมากขึ้นด้วยซ้ำไป

            “เรียกคุณก็ดีครับคุณไว้ใช้เรียกกับคนที่เคารพและไม่ค่อยสนิทกันแต่พี่เชียนกับหวังหยวนสนิทกันใช่ไหมล่ะครับ เพราะงั้นเรียกพี่เชียนดีกว่านะครับ”

            “อ้อ งั้นหวังหยวนต้องเรียกคุณ...พี่เชียนว่าพี่เชียนใช่ไหมฮะ แล้วก็เรียกเพื่อนๆพี่เชียนว่าคุณได้ใช่ไหมฮะ”อี้หยางเชียนซียิ้มออกมาเมื่อฟังอีกคนพูดจบ

            “ครับ แต่ถ้าพี่ๆเขาให้หวังหยวนเรียกพี่ก็เรียกพี่ได้ครับ”

            “เข้าใจแล้วฮะ ต่อไปหวังหยวนจะเรียกพี่เชียนว่าพี่เชียนนะฮะ”

            “ดีมากครับตัวเล็ก”มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มด้วยความเอ็นดูซึ่งคราวนี้ไม่มีใครมาขัดขวางได้เพราะเจ้าแมวอ้วนหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว

            เขานั่งดูหนังกับน้องและเจ้าแมวอ้วนอีกสักพักก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มหาวถี่ขึ้นจึงบังคับพากันไปเข้านอนแม้คนตัวเล็กจะอยากดื้อดูให้จบก็ตามแต่ดูจากสังขารแล้วต่อให้ดูต่อเจ้าตัวก็คงหลับให้หนังดูอยู่ดีเพราะงั้นเลยต้องบังคับให้ไปนอนก่อน พรุ่งนี้ค่อยดูต่อก็ได้ซึ่งสุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมแต่โดยดี

            หวังหยวนจัดการอุ้มพี่ชายตัวน้อยไปยังที่นอนของตนเองก่อนจะเดินกลับมานอนยังเตียงกว้างอีกฝั่งที่ใช้อาศัยนอนตั้งแต่กลายร่างเป็นมนุษย์แม้เจ้าแมวอ้วนนั่นจะอยากขัดขวางแค่ไหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะบ้านหลังนี้มีเพียงห้องนอนและเตียงนอนเดียว

            อี้หยางเชียนซีเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะปิดทีวีให้เรียบร้อยขายาวสาวเท้ามายังเตียงหลังใหญ่ จับผ้าห่มห่มให้คนตัวเล็กประทับริมฝีปากลงกับหน้าผากมนเบาๆแล้วจึงล้มตัวลงนอนข้างกันเป็นอันจบวันนี้ลงอย่างสมบูรณ์แบบ

            แค่มีหวังหยวนกับเจ้าแมวอ้วนแค่นี้ก็เติมเต็มชีวิตที่น่าเบื่อได้มากแล้วล่ะ

            เช้าวันใหม่เริ่มต้นอย่างเรียบง่ายและแสนธรรมดาเช่นเคยพวกเขาสองคนหนึ่งแมวทำอาหารง่ายๆ ทานกันในบ้านก่อนที่ช่วงสายของวันจะมีกลุ่มเพื่อนเข้ามาเยี่ยมเยียน แน่นอนว่าเป็นแก๊งเพื่อนมหา’ลัยที่เขาบอกหวังหยวนไว้เมื่อวานซึ่งมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย

            ผู้หญิงคนเดียวของกลุ่มเข้ามาถึงปุ๊บก็รีบโร่ไปเล่นกับเจ้าแมวอ้วนแทบจะทันทีจนมันวิ่งหนีขึ้นห้องไปเพราะความรำคาญประกอบกับไม่เคยเจอคนเยอะจึงไม่แปลกที่เจ้านั่นจะเผ่นหนีไปก่อนต่างจากหวังหยวนในร่างคนตอนนี้ที่ยืนยิ้มต้อนรับเพื่อนเขาด้วยความสดใส

            “เชียน เดี๋ยวนี้ซุกเด็กหรอมึงอะ”

            “เงียบไปเลยมึงอะ”

            นั่นแหละ เพื่อนผู้ชายเข้ามากี่คนพอเห็นหวังหยวนก็จะทักเขาด้วยประโยคแบบนั้นหรือไม่ก็ส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ ราวกับเขาเลี้ยงต้อยไว้ยังไงยังงั้นแม้ว่ามันจะเป็นความจริงครึ่งนึงก็เถอะ

            “บ้านมึงนี่นอกจากน้องหวังหยวนก็ไม่มีอะไรน่าสนใจสักอย่าง”หนึ่งในเพื่อนเริ่มวิจารณ์ออกมาโดยที่มือยังสาละวนกับการแกะถุงอาหารอยู่

            “บอกแล้วก็ยังจะมา”

            “เอ้าเขาก็อยากรู้ความเป็นอยู่ของเพื่อนไหมวะ จบมาตั้งหลายปีละ”

            “เบาหน่อยเพิ่งสองปีไอ้นี่”เพื่อนผู้หญิงอีกคนรีบท้วง

            “แหม กลัวแก่ขึ้นมาเลยนะเจ๊นะ”

            “ใครเจ๊มึงเดี๋ยวโดนเถอะ”หญิงสาวแต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันพูดพร้อมกับฝ่ามือพิฆาตที่ฟาดลงบนหัวทุยๆของเพื่อนปากมากอย่างแรงจนหวังหยวนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ตาโตด้วยความตกใจ

            “เจ็บนะโว้ย หัวคนฟาดมาได้”

            “ก็มึงปากเสียอะ”

            “อิเจ๊น้องตกใจหมดแล้วน่ะ”เพื่อนผู้ชายอีกคนในกลุ่มบอกด้วยน้ำเสียงเจือเสียงหัวเราะ

            “อุ๊ย พี่ขอโทษนะคะที่ทำให้ตกใจแต่พวกนี้ถ้าไม่จัดการมันจะลามปามเรานะหวังหยวนเพราะฉะนั้นตบมันก่อนไปเลยเพื่อความสบายหูของเรา เชื่อพี่”

            “หยุดสอนอะไรแปลกๆกับน้องเลยพวกมึงอะ”อี้หยางเชียนซีพูดพร้อมกับพาตัวเองมานั่งแทรกกลางระหว่างหญิงสาวกับคนตัวเล็ก

            “พี่เชียนเราหวงน่าดูว่ะคนนี้”

            “นั่นดิ ยัยซูฮวารู้มีหวังอิจฉาตาย”

            “ซูฮวามันเก่าไปแล้วย่ะตอนนี้ต้องหวังหยวนแล้วใช่ไหมคะพี่เชียน”

            “เงียบน่าไม่ต้องยุ่งเรื่องของกูหรอก”อี้หยางเชียนซีตอบอย่างปัดๆทว่าคำถามของคนตัวเล็กกลับเริ่มเปิดประเด็นสนทนาอีกครั้งจนได้

            “ซูฮวาคือใครหรอฮะ”หวังหยวนถามด้วยแววตาใคร่รู้จนเพื่อนของคุณเจ้าของบ้านพากันเลิ่กลั่กเกี่ยงกันตอบคำถามกันยกใหญ่สุดท้ายก็เป็นหญิงสาวคนเดิมนั่นแหละที่ต้องเฉลยให้เด็กน้อยรู้

            “แฟนเก่าพี่เชียนค่ะแต่ตอนนี้เลิกกันไปแล้ว เลิกไปนานเป็นปีแล้ว น้องหยวนไม่ต้องคิดมากนะคะ”

            “หรอฮะ แล้วสวยไหมฮะ”คำถามต่อมาของคนตัวเล็กทำเอาอี้หยางเชียนซีส่งรังสีอาฆาตไปยังเพื่อนๆอย่างเอาเรื่อง

            “ไม่สวยหรอกค่ะน้องหยวนน่ารักกว่าตั้งเยอะ”

            “จริงหรอฮะ พี่เชียนออกจะหล่อแฟนจะไม่สวยเลยหรอฮะ”

            เด็กคนนี้มันมีอะไร!!!

            บรรดาเพื่อนของอี้หยางเชียนซีกำลังมองตากันราวกับส่งกระแสจิตเมื่อได้ยินประโยคคำถามราวกับประชดประชันเหล่านั้นมีก็เพียงแต่เจ้าของบ้านตัวสูงเท่านั้นที่รู้ว่าคำถามเหล่านั้นของเจ้าตัวเล็กไม่ได้มีอะไรแอบแฝงอย่างที่เพื่อนเขาคิด

            ออด... ออด...

            และก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงสัญญาณหน้าบ้านก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อนเรียกให้เจ้าของบ้านต้องเดินออกไปเปิดประตูให้อย่างช่วยไม่ได้ทิ้งไว้เพียงแต่เด็กน้อยใบหน้าฉายรอยยิ้มกับคำถามที่ไม่มีใครกล้าตอบเท่านั้น

            ไม่นานนักอี้หยางเชียนซีก็เดินกลับมาพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเธออยู่ในชุดกระโปรงยาวสีขาวสวยดูเรียบร้อย ทว่าเสื้อเปิดไหล่ต่ำๆนั่นช่างต่างกับเครื่องแต่งกายส่วนล่างเหลือเกินทว่านั่นไม่สำคัญเท่าสีหน้าเพื่อนในกลุ่มตอนนี้ที่ซีดเผือกไปเรียบร้อยยกเว้นหญิงสาวประจำกลุ่มที่แสดงสีหน้าบอกบุญไม่รับออกมาแทบจะทันทีที่เห็นหน้าเธอ

            “สวัสดีทุกคน ดีใจที่ได้เจอนะ”เธอเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม

            “...หวัดดี ซูฮวาตามมา เอ้ยมาได้ยังไงหรอ”

            “พอดีเรารู้จากฮุ่ยเจินน่ะว่าจะมาหาเชียนกันเราก็เลยตามมาด้วยหวังว่าจะไม่ถือสานะ”เพื่อนหลายคนมองค้อนไปยังเจ้าตัวต้นเรื่องทันทีที่บอกที่อยู่ของเพื่อนไปซึ่งก็ได้รับเพียงรอยยิ้มแหยของชายหนุ่มกลับมาเท่านั้น

            “ก็สวยนี่ฮะ”

            ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรกันต่อเสียงใสของคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะก็ดังขึ้นเรียกเอาสายตาของทุกคนมารวมกันที่เจ้าตัวอย่างช่วยไม่ได้รวมถึงคนมาใหม่อย่างซูฮวาที่มองสำรวจคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าเธอจำได้ว่าอี้หยางเชียนซีไม่เคยมีเพื่อนหน้าตาแบบนี้

            “น้องหยวนว่าไงนะครับ”เพื่อนชายในกลุ่มเอ่ยถาม

            “หยวนบอกว่าคุณคนที่ชื่อซูฮวานี่ก็สวยดีนะฮะไม่เห็นไม่สวยตรงไหนเลย”

            คำชมนั่นทำเอาหญิงสาวยิ้มกว้างออกมาอย่างพึงพอใจทว่าประโยคถัดมาของอี้หยางเชียนซีกลับทำให้เธอหน้าตึงขึ้นมาในแทบจะทันที

            “แต่หวังหยวนของพี่เชียนก็น่ารักกว่าอยู่ดีนะครับ”

            แม้จะมันจะทำให้ใครบางไม่พอใจแต่กับบรรดากลุ่มเพื่อนๆแล้วต่างคนต่างลอบยิ้มออกมาด้วยความพอใจกันทั้งนั้น นานๆทีจะเห็นอี้หยางเชียนซีตอบกลับหล่อนสักที

            สะใจไม่เบาเลยแฮะ

            “เชียนยังไม่เห็นแนะนำเด็กคนนี้ให้ซูฮวารู้จักเลยนะคะ”

            “ไม่จำเป็นหรอกครับซูฮวาไม่ได้สำคัญพอที่หวังหยวนจะรู้จักหรอกครับ”ประโยคร้ายกาจนั่นทำให้เธอเดือดดาลไม่น้อยแต่นั่นก็ไม่เท่ากับประโยคที่เด็กอีกคนพูดออกมาหน้าตาเฉยนั่นหรอก

            “แต่เขาเป็นแฟนเก่าพี่เชียนนี่ฮะ หวังหยวนว่าหวังหยวนควรรู้จักนะฮะ”

            ราวกับสงครามจิตวิทยาที่คนตัวเล็กไม่ได้รู้ตัวเลยแม้แต่นิดกำลังดำเนินอยู่ยังไงอย่างนั้นเล่นเอาเพื่อนในกลุ่มอีกหลายคนพากันจับตามองว่า ศึกครั้งนี้ใครจะแพ้พลาดท่าไปก่อน

            “ทำไมน้องคิดว่าควรรู้จักแฟนเก่าของเชียนล่ะคะ”

            “ก็...ก็หวังหยวนสนิทกับพี่เชียนนี่ฮะ”

            “งั้นหรอคะ พี่ก็นึกว่าจะเป็น...”

            “หวังหยวนขึ้นไปเล่นกับเสี่ยวข่ายเถอะเดี๋ยวแมวอ้วนเหงานะ”

            “แต่ว่า...”

            “นะครับเชื่อพี่เชียนนะ”คำขอของอีกคนทำเอาหวังหยวนอดใจอ่อนไม่ได้แม้ว่าจะอยากรู้ว่าพี่สาวแฟนเก่าของพี่เชียนของเขาจะพูดอะไรต่อแถมยังมีอะไรไม่รู้มากวนๆ วนๆ อยู่ตรงหน้าอกข้างซ้ายก็ตาม แต่หวังหยวนเป็นเด็กดี

            หวังหยวนต้องเชื่อฟังพี่เชียนสิ

            เพราะแบบนั้นเองเขาจึงต้องพาตัวเองขึ้นมายังชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นส่วนของห้องนอนหวังหยวนพบพี่ชายที่กำลังไล่แทะของเล่นอยู่อย่างสนุกสนาน เป็นแมวนี่ดีแบบนี้นี่เองแค่เรื่องเล็กๆ ก็สนุกกับมันได้ เขาเริ่มคิดถึงชีวิตการเป็นแมวเสียแล้วสิ

            “เมี้ยว...?”เจ้าแมวอ้วนร้องเสียงไม่ดังนักเรียกน้องชายที่อยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง

            เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมน้องชายของเขาถึงทำหน้าเหมือนคิดมากขนาดนี้หรือว่าจะโดนพวกมนุษย์พวกนั้นฟัดแก้มมาเหมือนที่เขาโดนไม่น่าหวังหยวนไม่ใช่เขาสักหน่อยนี่นา ไม่คิดเรื่องหยุมหยิมพวกนี้หรอก

แล้ว... น้องเขาเป็นอะไรล่ะ

            “เหมียว...”คิดแล้วก็เข้าไปคลอเคลียใกล้ๆก่อนจะนอนลงบนตักให้คนเป็นน้องลูบขนเล่นด้วยความเต็มใจแต่เพียงแค่ครู่เดียวก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของเจ้าตัวออกมาแล้ว

           หวังหยวนเป็นอะไรกันแน่เนี่ยยยยยยยย

            “เสี่ยวข่ายเกอหวังหยวนเป็นอะไรก็ไม่รู้อะ”

            ‘แล้วน้องเป็นอะไรล่ะค้าบพี่อยู่ข้างบนนี่ไม่รู้อะไรเลยนิ’

            “มันเหมือนมีอะไรมาวนๆ ตรงหน้าอกข้างซ้ายไม่หยุดเลยเป็นตั้งแต่พี่เชียนพาพี่คนนั้นเข้ามา แต่ว่า... แต่หวังหยวนไม่ได้อิจฉาหรอกนะฮะไม่ได้อิจฉาที่พี่เขาเคยเป็นแฟนพี่เชียนเลย ก็เขาสวยขนาดนั้นนี่นาพี่เชียนก็ต้องชอบเป็นธรรมดา พี่เชียนก็หล่อ พี่ซูฮวาก็สวย ก็เหมาะสมกันแล้ว... ก็ก็... ฮึก”

            เสียงสะอื้นและหยดน้ำอุ่นๆที่กระทบลงบนตัวของเจ้าแร็คดอลสุดหล่อทำเอาแมวตัวเล็กเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่น้อยน้องเขากำลังร้องไห้ ร้องไห้เพราะเรื่องของมนุษย์นั่นงั้นหรอ

            นี่อย่าบอกนะว่า....

            “หวังหยวนเหมือนคนนิสัยไม่ดี ฮึกเลยพี่ชาย พอ ฮึก พอคิดมาถึงตรงนี้หวังหยวนก็เจ็บในหัวใจมากๆ เลย ฮึก หวังหยวน ฮึกหวังหยวนไม่อยากให้พี่เชียนรักเขาเลย ฮึก หวังหยวนนิสัยไม่ดีใช่ไหม...”

            ‘หนักกว่าที่คิดเยอะเลยน้องพี่ ชอบไอ้มนุษย์นั่นเข้าแล้วสินะ’

            “หวังหยวนไม่อยากเป็นคนแล้วหวังหยวนอยากเป็นแมว หวังหยวน ฮึก หวังหยวนไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยหวังหยวนไม่อยากนิสัยไม่ดี”คนเป็นน้องพูดสะอึกสะอื้นจนแมวตัวพี่อดสงสารไม่ได้

            เป็นแมวมันก็มีความรู้สึกแหละแต่เขาเคยได้ยินประกอบกับดูหนังมาว่าความรู้สึกของมนุษย์น่ะซับซ้อนกว่ากันเยอะเลยตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจมันหรอกแต่พอมันมาเกิดกับหวังหยวนแบบนี้เขากลับรู้สึกว่าเข้าใจมันแจ่มแจ้งเลยล่ะ

            “หวังหยวนทำยังไงดีทำยังไงดีเสี่ยวข่ายเกอ ฮืออออออ”

            เจ้าแมวอ้วนเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูกเมื่อคนเป็นน้องร้องไห้หนักขึ้นเสียอย่างนั้นจะปลอบก็ปลอบไม่ได้ จะพูดอะไรมันก็ออกไปแต่เสียงเหมียวๆ ซึ่งน้องคงฟังไม่รู้เรื่องจะออกไปตามเจ้ามนุษย์นั่นก็ไม่ได้ เพราะหวังหยวนดันปิดประตูเอาไว้

            ขัดใจไปหมดทุกอย่างเลยให้ตายสิ!!!

            ไอ้มนุษย์เชียนซีรีบขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ยยยยยยยย

TBC