ผมพบว่าภายในร้านกาแฟแห่งนี้มีคนมากมายพากันให้คำนิยามกับมัน

บางคนบอกมันช่างดูอึมครึมเสียจริง

บ้างต่างยิ้มแย้มเดินเข้ามาพร้อมบอกที่แห่งนี้ช่างปลอดโปร่งแสนสบาย

หลายคนบอกมันช่างร้อนอบอ้าว กลับกันก็มีบางพวกบอกมันช่างเหน็บหนาว

มันต่างแล้วแต่ใครนิยาม





เพราะสุดท้ายร้านกาแฟ ยังคงเป็นร้านกาแฟ






วันนี้ผมสั่งกาแฟเย็น

กาแฟเย็นนั้นดูเหมือนจะหวานกว่ากาแฟปกติ

ผมคิดว่าคงเพราะมันกำลังรอน้ำแข็งละลาย

และผมเองก็กำลังรอเวลานั้นมาถึงเช่นกัน







ผมนั่งโซนโต๊ะแบบบาร์ยาวก่อนจะมองไปรอบๆตัวร้าน

ในความคิดผม

ทุกสิ่งมันช่างเหมือนกระดาษสีขาว

รอการแต่งแต้ม

รอการนิยาม

จนบางครั้งเราไม่สามารถมองเห็นสีขาวของตัวกระดาษได้เลยด้วยซ้ำ



ผมจึงคิดว่าทุกคนเป็นจิตรกร



เราล้วนมีกระดาษและถือสีสันนานาแต่งแต้มสิ่งรอบตัวตามใจคิด

พ่อแม่กำลังทาสีขาวลงบนกระดาษสีเทาของเด็กหนุ่ม

หญิงสาวกำลังเคอะเขินกับสีชมพูที่ชายหนุ่มระบายให้กับกระดาษแสนจะยับยู่ยี่ของเธอ

หรือจะเป็น

มนุษย์เงินเดือนที่พยายามแต่งแต้มผสมสีหลากสีเพื่อขีดเขียนหน้ายิ้มให้ตนเอง

และผม

คนที่นั่งรอสีสันใหม่ๆพร้อมกับกาแฟเย็นรสหวานในมือ







ปกติผมไม่ค่อยดื่มกาแฟเย็น

แต่เธอดื่ม

ผมจึงดื่ม

จริงๆผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชอบดื่มอะไร

ผมเพียงคาดคิดไว้ มันเป็นเพียงการอุปโลกขึ้นเอง

จากคนที่ไม่รู้อะไรเลยอย่างผม

ผมรู้ว่าตัวเองนั้นซึมซับความเป็นเธอผ่านสีสันที่เธอแต่งแต้มให้โดยไม่รู้ตัว

มันเป็นเรื่องปกติเวลาเราพบเจอใครสักคนหน่ะ








ผมเขย่ากาแฟในมือ น้ำแข็งทำให้รสหวานจืดจางลงบ้าง

แต่มันยังคงหวานหนืดคอไปสำหรับผม

เช่นนั้นผมคงต้องรอต่อไป

ทั้งรอกาแฟจืดลง

และรอการกลับมาของเธอ






จู่ๆที่นั่งข้างๆผมก็ถูกเติมเต็ม

ผมไม่มั่นใจว่านั่นใช่เธอ

แต่เศษเสี้ยวหนึ่งในตัวผมกลับตะโกนก้องว่าใช่

หรือผมเพียงอยู่กับความอ้างว้างนานเกินไปจนต้องการเพียงใครสักคนมาเติมเต็มที่ว่างที่นี้

คนตรงหน้าเริ่มแสดงกระดาษของตนเองให้ผมเห็น

เพียงเล็กน้อย

พลางจุ่มสีในถาดของเขาและปาดป้ายลงบนตัวผม








กาแฟแก้วนั้นเริ่มเย็นขึ้นแล้ว

แถมยังเหลือเพียงก้นแก้วแล้วเสียด้วย

ช่างน่าเสียดาย

เธอยังไม่กลับมา







คงทิ้งไว้เพียงกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นยามเราพบกันครั้งแรกในความทรงจำของผม

เพียงผมคนเดียวเท่านั้น






ผมแกว่งพู่กันในมือก่อนก้มลงมองกระดาษของตัวเอง

คนตรงหน้าผมยังคงบรรจงระบายสีสันลงบนตัวผม

แต่ช่างน่าเสียดาย

ไม่ว่าใครจะแต้มสีสันเพียงไหน

ไม่ว่าใครจะขีดเขียนกระดาษใบนี้สักเท่าไหร่

กระดาษของผมกลับเต็มไปด้วยสีๆหนึ่งซะแล้ว

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

สีที่เธอนั้นเป็นผู้ระบาย