And I want you

We can bring it on the floor





ผมยกกาแฟขึ้นดื่ม

ปล่อยให้เครื่องดื่มยอดฮิตของเหล่ามนุษย์วัยทำงานหลายคนเติมเต็มความว่างเปล่า

ให้กาแฟร้อนนั้นเติมเต็มส่วนที่ขาดหายทั้งภายในปาก

และภายในจิตใจของผม



ลิ้นของผมกระวีกระวาดที่จะรับสัมผัสจากสิ่งที่หลั่งไหลเข้ามา

และก่อนผมจะรู้ตัวนั้น

ตัวมันเองกลับถูกโอบล้อมด้วยรสขมปร่าของกาแฟบวกกับความร้อนจากของเหลวสีเข้มในแก้วกระดาษเสียแล้ว


กาแฟอาจเพียงต้องการให้ลิ้นรู้จักกับความอบอุ่น


กาแฟคงเพียงหาใครสักคนที่สัมผัสถึงรสชาติของตัวมันได้

และเมื่อมันเจอใครสักคนที่ว่านั้น จึงแสดงความดีใจโดยการโอบกอดสิ่งนั้นไว้


เพื่อให้ใครสักคนที่มันคิดว่าเขาสามารถอยู่กับมันได้นั้น ศึกษามันได้แน่แท้ เข้าใจมันไปถึงแก่นก้าน


โดยไม่ได้รับรู้เลยว่า


บางที ใครคนนั้นอาจไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้เลย






You’ve never danced like this before

but we don’t talk about it






ผมปล่อยให้ตัวผมถูกกลืนกินด้วยกลิ่นและรสสัมผัสจากกาแฟสักพัก

ปล่อยให้ความคิดและตัวตนถูกลุกล้ำจากรสจูบอันแปลกใหม่

รสจูบของกาแฟนั้นไม่ได้หอมหวาน

ในตอนแรกรสนั้นมันช่างขมปร่าแถมยังร้อนเสียจนชวนให้เรารู้สึกแปลกใจว่าเรากลืนมันลงไปได้อย่างไร


เรายอมรับมันได้อย่างไร?


แต่เมื่อเวลาผ่านไป

เรากลับชินชากับรสชาตินั้น รสขมแสนขมที่ในบางครากลับคลุกเคล้าด้วยความหวาน

แถมยังซุกซ่อนความมันไว้ภายใต้ภาพลักษณ์แสนเคร่งขรึมของตนเอง


ไม่แน่เสมอไปหรอก


จริงๆแล้วในบางแก้ว กาแฟนั้นไม่มีความหวานเสียด้วยซ้ำ


ทั้งขม ทั้งร้อน


ในบางครั้ง มันกลับเย็นจืดจนเรานึกสงสัย


นี่หรือกาแฟ?


แต่ก่อนจะรู้ตัวนั้น เราบางคนกลับเสพติดรสชาตินั้นไปซะแล้ว


ผมกลืนกาแฟก่อนจะมองไปภายนอกร้านกาแฟที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน



เอสเพรสโซ่

คาปูชิโน่

ลาเต้

มอคค่า

อเมริกาโน

มัคคิอาโต้