Title: Party
Theme: Fictober
Author: icypumpkin
นาแจมินนั่งมองเด็กผมส้มที่มานั่งจับมือเขาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
ปาร์คจีซองในโหมดนี้มาไม่บ่อยแต่ถ้ามารับรองได้เลยว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน
“ว่าไงครับ พร้อมจะบอกพี่รึยังว่ามีเรื่องอะไร” เสียงทุ้มถามกลับ เขามีเวลาให้คนตรงหน้านั่งจับมือไปอีกนานแสนนาน ไม่ได้อยากเร่งเร้า แต่ใบหน้ามู่ทู่ ขมวดคิ้วบ้าง อมลมเข้าแก้มบ้าง กัดปากบ้างที่เหมือนคนกำลังอมทุกข์หนักทำให้เขาอยากฟัดแต่ฟัดไม่ได้เพราะยังไม่รู้เรื่องราวในใจก็กลัวจะทะเลาะกันเสียเปล่าๆ
“พี่ต้องโกรธแน่ๆ เลย” เจ้าตัวตอบพร้อมกับช้อนตามอง ทำเอาแจมินยกมืออีกข้างขึ้นบีบจมูกรั้นนั่นเบาๆ
“พี่ดูเป็นคนโกรธง่ายไร้เหตุผลในสายตาจีซองขนาดนั้นเลยหรอ”
“งือ ไม่ใช่แบบนั้นนะฮะ แต่แบบ…” หน้าตางอแงโผล่ออกมาให้เห็นทันทีพร้อมกับยกมืออีกข้างมากุมมือเขาไว้ทั้งสองมือและเขย่าไปมา
“……” แจมินเงียบและรอฟัง ใบหน้าเขายังคงมีรอยยิ้มไม่จางหาย มุมเด็กน้อยของจีซองแบบนี้น่าเอ็นดูมากจริงๆ
“พี่สัญญาก่อนได้ไหมอะว่าจะไม่โกรธ” เท่านั้นนาแจมินถึงกับขำลั่นออกมา
“พี่ขำอะไรอ่า ผมซีเรียสนะ” ไม่ใช่แค่คำพูดแต่สีหน้ายังแสดงออกเต็มที่อีกด้วย
“ก็ตลกเรา ไปทำอะไรผิดมาหรอ”
“ไม่ใช่นะ”
“โอเค…
ถ้าไม่ได้ไปฆ่าใครตายหรือนอกใจพี่ พี่ไม่โกรธครับ สบายใจที่จะบอกพี่หรือยัง” หลังจบคำรอยยิ้มกว้างก็ระบายเต็มหน้าจนเขายิ้มตามอีกรอบ
“ไม่ใช่สองเรื่องนั้นแน่นอน”
“งั้นบอกพี่ได้แล้วครับ จากไม่ลุ้นจนลุ้นแล้วเนี่ย” ปาร์คจีซองสูดลมหายใจเข้าลึกเรียกความกล้าหลับตาลงก่อนจะเอ่ยตอบ
“ขอไปงานวันเกิดเฉินเล่อนะครับ”
ความเงียบยาวนานทำให้จีซองค่อยๆ ลืมตามองคนตรงหน้าก่อนจะพบกับรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเคย
“แค่นี้” แจมินถามย้ำ
“ครับ แค่นี้แหละ” จีซองพยักหน้าตอบ
“ก็ไปสิ ทำไมต้องทำเหมือนเรื่องอะไรใหญ่โตด้วย เด็กบ๊องเอ๊ย” แจมินปล่อยจากมือที่กุมไว้มาลูบผมของคนตรงหน้าแทน คิดอะไรเยอะแยะ
“พี่…”
เพราะปาร์คจีซองน่ะรู้ดีกว่าใครว่าปาร์คแจมินไม่ชอบที่ๆ คนวุ่นวายมากขนาดไหน แม้แต่งานวันเกิดเพื่อน ยังแค่แวะเอาของขวัญไปให้แล้วขอตัวกลับเลย ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบเข้าสังคมหรอกนะ แต่เบื่อความวุ่นวายเบียดเสียดและเสียงดังเกินเหตุต่างหาก ซึ่งสิ่งที่ว่ามาเหล่านั้นน่ะ ครบถ้วนอยู่ในงานปาร์ตี้ฉลองวันเกิดของจงเฉินเล่อชัดๆ เขายังจำได้ว่าปีที่แล้วพี่แจมินขับรถไปส่ง พอเห็นคนก็บอกไว้ขับรถมารับเขากลับบ้านทันทีเสียอย่างนั้น
“อยากให้พี่ไปด้วย” แจมินอ่านออกจากสีหน้าของคนตรงหน้า
“ครับ” จีซองรับคำ “แต่ถ้าพี่ไม่โอเคก็แค่ไปส่งก็ได้”
“เฉินเล่ออยากให้พี่ไปด้วยหรอ” การพยักหน้าเป็นคำตอบที่ดี
“งั้นพี่ก็ไป แค่นั้นเอง” เพียงเท่านั้นรอยยิ้มกว้างลามไปจนถึงดวงตาพร้อมกับแรงโถมกอดจนเขาแทบล้มลงไปนอนบนโซฟาก็ตามมา
ปาร์คจีซองมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน ซึ่งเขาก็รู้จักทุกคนนั่นแหละนะ น้องขอขนาดนี้จะไม่ไปได้ยังไงกัน… อ่อ น้องที่พูดถึงไม่ใช่จงเฉินเล่อหรอกนะ ปาร์คจีซองต่างหาก
“รักพี่แจมินที่สุดเลย”
ใครหลายคนชอบบอกว่าเขาตามใจจนน้องจะเสียคน แจมินไม่เห็นว่าจีซองจะเป็นแบบนั้นเสียหน่อยและเขาก็ไม่ได้ตามใจอีกฝ่ายไปเสียทุกเรื่อง เรื่องไหนควรดุ เขาก็ดุ แต่ถ้าเรื่องไหนตามใจได้ เขาก็อยากทำให้ ถ้าสิ่งไหนที่เขาทำแล้วจีซองมีความสุขและมีรอยยิ้ม ทำไมเขาจะต้องขัดใจอีกฝ่ายกัน ในเมื่อทุกครั้งที่ปาร์คจีซองมีความสุข คนที่มีความสุขมากกว่ามันก็คือนาแจมินเองทั้งนั้น
“ครับ พี่ก็รักจีซองเหมือนกัน ไปอาบน้ำแต่งตัวไป”
จีซองรับคำก่อนจะวิ่งหายไป แจมินค่อยๆ เดินตามไป นั่งรออีกฝ่ายอาบน้ำก่อนจะเข้าไปอาบต่อ พอออกมาก็ต้องอมยิ้มอีกรอบเมื่อเสื้อผ้าถูกวางไว้ให้บนเตียง เสื้อยืดสีขาวกับเสื้อยีนส์และกางเกงยีนส์สกินนี่เข้าชุดกับเสื้อ… เหมือนรู้ใจว่าเขาอยากใส่อะไร
“พี่แจมินใส่ชุดนั้นเลย แล้วมานั่งตรงนี้ เดี๋ยวผมทำผมให้”
“ครับๆ น้อมรับบัญชาครับ” เขารับคำแม้จะโดนค้อนวงโตเข้าให้ มองปาร์คจีซองในชุดเสื้อยืดคอกลมแขนยาวที่ลำตัวเป็นสีดำและช่วงแขนสีน้ำเงินกับกางเกงยีนส์สกินนี่สีขาว… แต่งตัวแบบนี้แล้วน่ารักดี
ไม่สิ แค่เป็นปาร์คจีซองก็น่ารักสำหรับนาแจมินหมดนั่นแหละ
“เซ็ตผมหน่อยนะ ผมว่าพี่เปิดหน้าผากหล่อกว่า”
“ถ้าในงานมีคนมาจีบพี่ทำไง”
“พี่ก็บอกเขาไปสิว่ามีแฟนแล้ว ละก็ชี้มาที่ผมไง”
จบคำนาแจมินใช้มือทั้งสองข้างจับแก้มของคนช่างพูดให้เข้ามารับจูบทันที
“ปากหวาน พี่ตามใจแล้วน่ารักจริงๆ” คนฟังเพียงแค่ยิ้มร่าก่อนจะส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมา “เฮ้อ ไม่ต้องไปงานแล้วมั้งพี่ว่า อยู่ห้องให้พี่ฟัดดีกว่า”
“ไม่ได้นะฮะ เอ้า เสร็จแล้ว” ขณะพูดก็จับๆ ผมของเขาให้เป็นทรงพร้อมกับเช็ดมือกับผ้าขนหนู
“พี่ว่าผมเซ็ตผมบ้างดีไหม” เจ้าตัวพูดพร้อมกับปัดผมขึ้นไปมา
“ไม่ต้องหรอก” เขาเดินไปก่อนจะจับมืออีกฝ่ายออก กอดซ้อนจากด้านหลัง ซุกใบหน้าลงบริเวณลาดไหล่
“ไม่อยากไป ผมไปคนเดียวก็ได้นะ เดี๋ยวบอกเฉินเล่อให้ก็ได้” จีซองจับมือคนที่กอดเอวตนเองไว้
“ไม่หรอกแค่นายน่ารักมาก ไม่อยากให้ใครเห็น”
“ผมสิต้องพูดคำนั้น พี่หล่อขนาดนี้ มีแต่คนเข้าหาเยอะแยะไปหมดแน่ๆ” แจมินหัวเราะให้กับคำพูดนั้น
“หึ ไม่มีหรอก”
เพราะมองไม่เห็นใครอีกแล้ว ในสายตาของนาแจมินตอนนี้มองเห็นแค่ปาร์คจีซองคนเดียว
END
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in