“อิบุกิ!” ชิมะ คาสุมิ ตำรวจสืบตระเวน หันไปตวาดคู่หูทีนึง

“ชิมะจัง!” อิบุกิ ไอ หันมาประท้วง

ใช่แล้ว ในงานเทศกาลคราวนี้ พวกเขาต้องแฝงตัวมาสืบเหมือนทุกครั้ง

ตำรวจสองนายกับรถเมล่อนปัง ที่คราวนี้มีเมล่อนปังจริงๆไว้ขาย

“ฮั่นแน่ แสดงว่าชิมะจังก็อยากกินสายไหมด้วยล่ะสิ มันออกจะนุ่มฟู อุฟุ— เฮ้ย” อิบุกิอุทานหลังจากสายไหมที่เพิ่งงับไปคำเดียวถูกคู่หูโยนลงถุงขยะใกล้ๆ

“ใช่เวลากินขนมไหม? เรามาทำคดีนะ”

“แต่ฉันหิว”

“เรื่องของนาย แล้วก็เก็บแฟ้มดีๆหน่อย ห้ามลืม”

“ขี้บ่น งั้นเอาเมล่อนปังมากินได้ไหมล่ะ?”

“ไม่ได้ อันนั้นเอาไว้ขายเนียนๆ”

“หิวอ่า ชิมะจัง”

“เงียบไปเถอะ เดี๋ยวทำราเมงสืบตระเวนให้กิน” ชิมะตัดบท หันหน้าไปอีกทางนึง แต่ก็อดเหลือบกลับมาไม่ได้

โดนงอนซะแล้วสิ

“อะ กินแค่ชิ้นเดียวพอนะ” ชิมะยื่นเมล่อนปังที่เอาไว้ขายให้อีกฝ่าย

“ชิมะจัง????” อิบุกิทำตาเยิ้มใส่

“อย่ามัวแต่กินนะ มองคนร้ายด้วยล่ะ” ชิมะได้แต่ทำเสียงเหนื่อยหน่าย หยิบมือถือมาดูภาพที่คิเคียวซังส่งมาให้

“โดนัท EP สินะ” อิบุกิชะโงกหน้ามาดู

“หา?” เสียงอุทานประจำจากคาสุมิ

“ชิมะจัง กินโดนัทกัน” อีกฝ่ายชี้ให้ดูรถขายโดนัทใกล้ๆ

“นายสังเกตชื่อร้านสิ”

“โดนัท EP”

ชิมะหันไปมองป้ายร้าน: เมนูลับ โดนัท EP ติดต่อพนักงานขาย

“ชิมะจัง ฉันว่าเรามาถูกที่แล้วล่ะ” อิบุกิตบไหล่ชิมะรัวๆด้วยความเคยชิน ทำให้ชิมะเบี่ยงตัวหลบ

แรงก็เยอะ วิ่งก็เร็ว

สวนทางกับเซลล์สมองอันน้อยนิด

“จะบ้าหรอ ขายยาเสพติดกลางงานเทศกาลแบบนี้เนี่ยนะ” ชิมะหันไปบอกคู่หู แต่ก็อดสนใจไม่ได้

“ไปถามเองต้องดีกว่าสิ เราเป็นตำรวจไม่ใช่หรอ” อิบุกิเปิดประตูรถและกระโดดลงไป

เพื่อนร่วมทีมอีกคนได้แต่ส่ายหน้า ทำงานร่วมกับคนใจร้อนมันก็เหนื่อยแบบนี้แหละ ชิมะดันตุ๊กตาโพริมารุให้พ้นทางแล้วลงรถตามมา

แต่ก็ไม่เคยทันอีกคนเลย

แค่เริ่มก้าวขาลงจากรถ นักวิ่งอันดับหนึ่งก็ไปโวยวายอยู่หน้าร้านจนคนเขามุงกันทั่วแล้ว

“ฮาโหล เอาโดนัท EP ฮะ ขอซื้อได้ม๊า” อิบุกิโบกไม้โบกมือ พนักงานร้านดูเหนื่อยใจ

“ขออภัยครับคุณลูกค้า มีรหัสการสั่งซื้อไหมครับ” คนขายย้ำแต่คำเดิมซ้ำๆ

“อะไรกัน นี่ลูกค้าประจำนะ” อิบุกิทำตาหวานใส่

ไม่ได้เรื่องหรอก ใครเขาจะเชื่อ

ชิมะเตรียมไปลากคอคู่หูกลับมา แต่ในตอนนั้น ชายหนุ่มในสูทสีม่วงเดินออกมาจากหลังร้าน ท่าทางซุกซน ผมสีดำค่อนข้างจะยาว

“งั้นหรอครับเนี่ย”

คุซุมิ

ไม่ใช่แค่ชิมะที่ตกใจ อิบุกิก็ถอยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน

"จิมบะซัง กำลังเสริมด้วยครับ" ชิมะติดต่ออีกหน่วยเอาไว้ก่อนเดินไปสมทบพื่อน

จะเรียกว่าเพื่อนก็ได้หรอก

เพื่อน? เพื่อนร่วมงาน? เพื่อนเฉยๆ?

ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนซะหน่อย

“สรุปคุณจะขายไหม” ชิมะถามเสียงแข็งๆ “คนมุงเต็มแบบนี้ยิ่งไม่น่าสงสัยหรอ”

คุซุมิจ้องเขาครู่หนึ่งก่อนพูด “งั้นมาหลังร้าน” พร้อมกวักมือเรียกด้วยท่าทางกวนประสาท 

ตำรวจคู่หูมองหน้ากันทีหนึ่งก่อนตามไป

——

ทางหน่วยกำลังเสริม คุณหนูโคโคโนเอะ คิวจัง ลูกชายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ผู้แสนเนี้ยบ ที่โดนจับคู่กับตาลุงจิมบะคนเฉิ่มก็เป็นคู่หูที่เข้ากันดีเหมือนอิบุกิและชิมะไม่มีผิด ต้องขอบคุณหัวหน้าคิเคียวเขาล่ะนะ

“อยู่ไหนของมันวะ” จิมบะจอดรถใกล้ๆร้าน ก่อนหันไปหาคู่หูต่างวัย

“เขาบอกว่าจะอยู่หน้าร้านไม่ใช่หรอครับ” โคโคโนเอะถอนหายใจ ก่อนเปิด GPS ขึ้นมาดู

นี่แหละสิ่งที่เขาต้องทำ

เป็นคู่หูให้ตาลุงโลวเทคมันก็เหนื่อยหน่อยอะนะ

“แปดสิบเมตรครับ ยังขยับต่อเรื่อยๆ เข้าไปหลังร้านละครับ” คิวจังชี้ให้ดูไอค่อนคนสองคนขยับต่อเรื่อยๆ

“เดี๋ยวนะ ถ้าอิงจากผังสถานที่แล้ว ล็อคนี้เป็นล็อคสุดท้าย ถ้าเดินต่อไปจะเป็นโกดัง ออกนอกบริเวณงานแล้วนะ” จิมบะซังเจ้าพ่ออนาล็อคชูแผนผังกระดาษ หมุนซ้ายขวาเทียบกับเข็มทิศที่ยืดสุดแขนเพราะสายตายาว

“ไม่ตามตอนนี้ไม่ทันแล้วนะครับ” คิวจังหันไปหาอีกฝ่าย

“ตามนั้น” จิมบะสตาร์ทรถใหม่

และ 401 ก็ลาดตระเวนต่ออีกครั้ง

โคโคโนะเอะแอบเปิดกระจกรถออกไปสูดอากาศ

เท้าจิมบะซังโคตรเหม็นเลย แต่ของแบบนี้ใครมันจะกล้าบอก

ถ้าเมาอาจจะค่อยหลุดปากเป็นเรื่องแรกล่ะมั้ง อุตส่าห์เก็บกดมานาน

——

ทาง 404 ก็รู้ตัวว่าเริ่มออกมาไกลขึ้น

“เอาไง เริ่มเลยไหม” ชิมะถาม

“ตามไปก่อนสิ ยังไม่มีหลักฐานมัดตัวเลยนะ” อิบุกิทำตัวสนุกสนาน

คุซุมิอยู่ใกล้แค่นี้ จะให้หันหลังกลับก็บ้าไปหน่อยแล้วมั้ง

จนออกนอกงานมาอยู่ในโกดังเก่าๆนี่แหละ

บ้าของจริง

“เอากี่ลัง จ่ายสดเท่านั้นนะ” คุณพ่อค้าสูทม่วงหันมาหา ชี้ไปทางโดนัท EP ที่กองอยู่รอบๆ

“อันที่จริงแล้ว” อิบุกิเก๊กท่า "พวกเรา__"

“ฮ่าฮ่าฮ่าๆ” คุซุมิหัวเราะแบบคนประสาท

“คิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าตำรวจมา ฉันไม่ได้โง่เหมือนนายนะ สิ่งเดียวที่ช่วยนายได้ตอนนี้ก็มีแค่ปาฏิหารย์เท่านั้นแหละ”

“โกดังไม้ผุๆ ติดไฟง่ายนะ ถ้าเผาแค่ลังนี้” คุซุมิชี้ลังที่มีฟางสุมเต็มข้างผนังโกดัง “นายก็ตาย”

“พวกฉันตาย นายก็ตายเหมือนกัน” ชิมะถกแขนเสื้อขึ้น

“นึกว่ามีแค่คู่หูนายที่โง่ นี่นายเองก็--“ คุซุมิชูไฟแช็ค

“ห้ามว่าอิบุกินะ!” เป็นครั้งแรกเลยที่ชิมะดูเดือดขนาดนี้ อิบุกิแปลกใจ 

“ตำรวจมันก็โง่เหมือนกันหมด” 

“เม๊หล่อนเมหล่อน มารุ๊โก๊โตะเมล่อน” สัญญาณขึ้นเรื่อยๆ จนรถสืบตระเวนอีกคันพุ่งเข้าใส่ประตูผุๆของโกดังมา

ประตูพัง ควันฟุ้งๆ ตำรวจถอดแว่นกันแดดที่ใส่ทำไมไม่รู้ สะบัดเสื้อโค้ทก่อนลงจากรถ

โคตรเท่ ยิ่งกว่าในหนัง

“15.43 จับกุมผู้ต้องหา หมายจับอยู่นี่” จิมบะซังเล็งปืนแล้วค่อยๆเดินเข้ามา

คนเดียว...

แล้วโกดังที่ปิดไฟมืดก็สว่างวาบขึ้นมาจากข้างหลัง

พร้อมเสียงประกาศที่คุ้นเคยว่าเป็นโคโคโนเอะ “เราล้อมไว้หมดแล้ว”

หลังจากนั้น เหตุการณ์ทุกอย่างดูผ่านไปด้วยดีจนอิบุกิเองก็แปลกใจ คุซุมิที่จนทางหนีก็ยอมมอบตัวดีๆหลังจากที่ชิมะจับเขาขึ้นรถ หลังจากชั่วโมงสอบปากคำยาวนาน หลังจากราเมงสืบตระเวนสองชาม เขาก็ไม่เหลืออะไรในสมองอีกเลย

อาจจะไม่มีตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้เขาแค่รู้สึกเขินแปลกๆ

“ห้ามว่าอิบุกินะ”

ประโยคสั้นๆ วนซ้ำในหัวเขาไปแล้วสิบล้านรอบ

“อิบุกิ” ชื่อของเขาจากปากชิมะจัง

ชิมะจัง ทำให้ชัดเจนหน่อยไม่ได้หรอไง

กำลังคิดอยู่เพลินๆ ไฟในห้องทำงานก็ดับ

ก่อนจะสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยเทียนทีเรียงเป็นรูปหัวใจ

“กินเมล่อนปังกับฉันไปตลอดเลยได้ไหม” เสียงก้องมาจากที่ไกลๆ ทำให้อิบุกิหันซ้ายขวาไปทั่ว

จนชิมะพุ่งไปกอดเขานั่นแหละ ไฟทั้งห้องถึงติดมาอีกครั้ง

สภาพแวดล้อมเลยชัดเขนขึ้นในที่สุด หัวหน้าคิเคียวยืนถือลูกโป่ง จิมบะซังถือดอกไม้ คิวจังถือคอมพิวเตอร์กับเทียน พร้อมกับตำรวจทั้งกองที่มาเป็นสักขีพยาน

“ถ้ากินเมล่อนปังของนาย ทั้งชีวิตเลยก็ได้ถูกไหม”

“อืม”

ไฟดับปริศนานั้นต้นเหตุมาจากคิวจังที่คุมระบบเชื่อมต่อไฟและเสียงให้

ช่วยได้ทั้งชีวิต และชีวิตรัก

ชิมะไม่รู้ขอบคุณเขายังไง

แต่เรื่องนั้นไว้ค่อยคิด ขอกอดอิบุกินานๆก่อนแล้วกันนะ