ถ้าถามว่าเลขที่มากที่สุดคือเลขอะไร ก็คงจะไม่มีใครตอบได้ เพราะค่าของตัวเลขที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆนั้นมีค่าเป็นระยะอนันต์

'แล้วค่าของความรักล่ะ มากที่สุดที่เท่าไหร่?'

//

วันนี้เป็นวันที่ฝนตก มันไม่ได้ตกเยอะจนพื้นดินแฉะและอ่อนยวบยาบเวลาเดิน แต่ก็พอที่จะทำให้ร่างกายต้องการความอบอุ่นได้

กลิ่นกาแฟหอมๆ กับแสงไฟสีนวลในเวลาหกโมงเย็นเป็นอะไรที่เข้ากันไม่หยอก เมื่อเทียบกับฝนที่ตกปรอยๆอยู่ในตอนนี้ 

เสียงกระดิ่งที่บานประตูดังขึ้นเมื่อมีใครสักคนผลักมันเข้ามา ก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้กับพนักงานพาร์ทไทม์ที่ยืนอยู่ ณ ตำแหน่งบาริสต้า

"วันนี้เลิกงานกี่โมง" เขาถาม พลางส่งอุ้งมือหนาๆมากอบกุมและถ่ายเทความอบอุ่นมายังมือของคุณบาริสต้าไว้ "เดี๋ยวก็เลิกแล้ว จีวอนมีอะไรรึเปล่า" 

"แน่นอนว่ามี เลิกงานแล้วไปกินข้าวกันนะฮันบิน" เจ้าของชื่อส่งยิ้มและพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปสนใจออเดอร์ของลูกค้าที่มาใหม่แล้วลงมือทำมันอย่างเชี่ยวชาญ....ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นแค่เด็กมอปลาย นึกแล้วตลกดี

เมื่อจัดการทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยก็โยนภาระทั้งหมดให้พี่จินฮวานที่เป็นเจ้าของร้านมาทำต่อ โดนยิ้มแซวๆมาทีนึง แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านเท่าไหร่

"อเมริกาโน่ร้อน" ฮันบินเดินไปที่โต๊ะของจีวอนพร้อมกับอเมริกาโน่ร้อนหนึ่งแก้ว ก่อนจะวางมันลงตรงหน้าแฟนหนุ่ม เขาทำหน้าตางงๆนิดหน่อย แต่ก็เอาไปดูดอยู่ดี บอกลาพี่เจ้าของร้านแล้วจึงเดินออกไปที่รถ 

รถเก๋งสีดำแล่นฝ่าสายฝนไปอย่างช้าๆ พร้อมกับมีเพลงใหม่ล่าสุดของศิลปินR&Bที่จีวอนชอบเปิดคลอไปด้วย น่าแปลกที่มื้อค่ำของวันนี้จีวอนไม่ได้พาไปที่ร้านอาหาร แต่กลับเป็นคอนโดของเขา ใช่แล้ว ที่คอนโดของคิมจีวอน มันอาจจะดูแปลกไปหน่อยที่อยู่ๆก็มากินมื้อค่ำที่ห้องแบบนี้ เพราะจีวอนทำอาหารไม่เป็น ฮันบินเองก็เช่นกัน ให้เดาคงไม่พ้นพวกอาหารเวฟที่ซื้อจากมาร์ทชัวร์

แต่มันกลับไม่ใช่ เพราะเมื่อเดินลงรถปุ๊บ จีวอนก็หอบถุงอะไรไม่รู้มากมายออกมาจากเบาะหลัง แถมยังส่งกลิ่นหอมๆมาเตะจมูกอีก 

เมื่อถึงห้องก็จัดการเอาอาหารออกมาแล้วแจงใส่จานให้เรียบร้อย เป็นมื้อค่ำที่เรียบดีถ้าเทียบกับห้องนอนของฮันบินอ่ะนะ 

"ดินเนอร์ที่ห้อง...ก็ไม่ได้แย่อย่างทีคิดนะเนี่ย" จีวอนพูดขึ้นพร้อมทำหน้าตาครุ่นคิดต่อสิ่งที่ตนเพิ่งทำลงไป

มื้ออาหารผ่านไปอย่างเรียบง่าย กินเสร็จฮันบินก็ไปนอนตีพุงอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี ทิ้งให้จีวอนเก็บและทำความสะอาดอยู่คนเดียว "กินอิ่มแล้วหนีเลยนะเราอ่ะ...ทำแบบนี้บ่อยๆระวังอ้วนเอานะ"

"ไม่มีทาง ทั้งเรียนทั้งอ่านหนังสือเตรียมสอบ ไหนจะทำงานพาร์ทไทม์อีก ไม่อ้วนง่ายๆหรอก" 

"ได้ข่าวว่าน้ำหนักขึ้นมาสี่โล"

"จีวอน!"

ฮันบินแหวใส่คนที่กำลังยืนล้างจานอยู่ในครัวเสียงดังก่อนจะหันกลับไปสนใจทีวีด้านหน้าต่อ 

เมื่อล้างจานเสร็จจีวอนแอบเปิดตู้เย็นเอาโยเกิร์ตรสสตรอว์เบอร์รี่ติดมือมาด้วย พอเดินไปจนใกล้จะถึงฮันบินก็เอาถ้วยโยเกิร์ตเย็นๆไปแปะหน้าซะเลย ผลที่ได้คือโดนตีกลับมาจนแขนแดง

อ้อมไปอยู่ด้านหน้าโซฟา วนไปวนไปอยู่ที่เดิมจนโดนฮันบินมองค้อนใส่ไปหลายรอบก็ยังไม่หยุด 

"ถ้าไม่นั่งก็ออกไปจากตรงนี้ที จะดูละคร"

แต่คิดว่าจีวอนจะเชื่อฟังง่ายขนาดนั้นเชียวหรอ เขาหยุดเดิน จากนั้นจึงทิ้งตัวลงนอนบนตักของฮันบิน หันหน้าไปมุดหน้าท้องของอีกคนก่อนจะส่งอ้อมแขนไปกอดรอบเอวเอาไว้ 

"เรียนเหนื่อยหรอ" 

"อือ นิดหน่อย"

"อยากได้กำลังใจมั้ย"

"......."

ที่จีวอนไม่ตอบเพราะกำลัง งง ประหลาดมาก สงสัยว่าสปาเก็ตตี้ร้านที่เปิดใหม่ข้างๆมอใส่อะไรเข้าไปรึเปล่า ทำไมวันนี้ฮันบินดูน่ารักแปลกๆ 

แต่ถ้าในเมื่อพูดแบบนี้แล้วก็....ไม่เกรงใจแล้วนะ

จีวอนรัวจุ๊บลงบนปากอิ่มของอีกคนไม่ยั้งจนต้องโดนตีไปหนึ่งที แต่ก็ถือว่าคุ้ม เพราะหน้าของฮันบินตอนนี้กำลังจะเปลี่ยนสีเป็นสีมะเขือเทศล่ะ น่ารักชะมัด

ยอมรับเลยว่าวันนี้เรียนเหนื่อยมาก แต่เพราะฮันบิน ตอนนี้ความเหนื่อยที่เคยมีมาได้หายแทบปลิดทิ้ง

และก็ยอมรับเหมือนกันเลยว่าที่ฮันบินถามแบบนั้น ตัวเองก็เหนื่อยเหมือนกัน 

เป็นแบบนี้ก็แอบรู้สึกดีไม่หยอก ต่างคนต่างคอยเติมเต็มซึ่งกันและกัน แม้จะเหนื่อยมาทั้งวันจนแทบตายแค่ไหน แค่ได้กลับมาที่ห้องแล้วมีกำลังใจดีๆแบบนี้ก็มีความสุขแล้ว

//

'สุดท้ายค่าความรักระหว่างฮันบินและจีวอนคือมีค่าเป็นระยะอนันต์'

fin ?

Special Christmas gift for @JOnputha from @KJNatcb 

ฝากเอ็นดูน้องฮันบินพี่จีวอนและคู่อื่นๆในตอนถัดไปที่ #withhanrfic ด้วยนะคะ♡