วันแรก ก็วันนี้แหละ มันแย่จนปกติแค่อยากหายไป แต่วันนี้ช่วงระหว่างวัน ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกแย่มากๆจนอยากจะใช้วันนี้ให้เป็นวันสุดท้ายไปเลย ให้เป็นวันที่จะไม่เสียใจกับอะไรก็ตามที่เกิดขึ้น เพราะเราไม่อยากมีวันพรุ่งนี้อีกแล้ว
เราอยากหนีทุกอย่างที่มันยากไปให้หมด ทั้งเพื่อนที่เรากลัวเค้าทำกับเราแตกต่างกับเพื่อนคนอื่น ที่กลัวเพราะเราจะไม่ชอบตัวเอง เหมือนเอาความสนิทมาวัดคุณค่าของแต่ละคนเลย แย่ แต่ก็เป็นแบบนี้มานานละนะ
วันนี้ก็เลยทำตัวแย่ๆไปเยอะ แย่จนพอย้อนกลับมานึกดูก็ เอ้อ ไม่น่าทำแบบนั้นเลย
ทำตามใจตัวเอง ไม่โกรธตัวเองและไม่อิจฉาคนอื่น
มันก็โล่งดีตอนนั้น แต่พอถึงหอ อยู่คนเดียวก็ซึมเลย ร้องไห้ชั่วโมงกว่าๆเลย เห้อ แย่อะ ใช้เวลาแบบนี้อีกแล้ว
ตอนนั้นมันดาวจนเราอยากหายไปจริงๆ อยากหายไปแบบไม่มีใครได้รับผลจากการตัดสินใจของเรา ให้เราหายไปเหมือนไม่เคยมีตัวตนบนโลก มันน่าจะดี
แล้วเราก็เริ่มเขียนไดอารี่ เขียนลงไปให้หมด พอจะเขียนว่าอยากหายไปจากความทรงจำของคนอื่น ก็คิดนิดหน่อยว่า เราต้องการแบบนั้นจริงๆหรอ แบบนั้นดีจริงหรอ
เราเลยพยายามนึกถึงเรื่องที่เราอยากทำอีกถ้าเราจะตายจริงๆ นึกถึงการเขียนนิยาย นึกถึงการถ่ายรูปที่ต่างประเทศ นึกถึงกอดของพ่อแม่ นึกถึงหมา นึกถึงคนที่เรายังอยากให้เวลาของเรากับเขาอยู่
พอเป็นแบบนี้ ร้องไห้อีกซักพัก ฟังเพลง แล้วเราก็หาย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกครั้ง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in