“อ้ากกกก ไอ้โรคจิต!” เสียงโมริอุจิ ทาคาฮิโระตะโกนลั่นออกมาขณะวิ่งไปที่สถานีตำรวจ
“เฮ้ย! รอก่อน ฟังก่อนสิ!” ยามาชิตะ โทรุวิ่งตามมาพลางหอบแฮ่กๆ ถึงทากะจะตัวเล็กแต่ก็วิ่งเร็วไม่เบาทีเดียว
อีกประมาณ 50 เมตรจะถึงสถานี ทากะที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตชนเข้ากลางอกตำรวจคนหนึ่งทำให้ป้ายชื่อหล่นกระเด็นมาอยู่ที่พื้น
[โนดะ โยจิโร่]
“โอย...” คุณตำรวจร่างสูงทรุดลง “คุณเป็นอะไรไหมครับ?”
ทากะอ้าปากจะด่า แต่พอเห็นอีกฝ่ายเป็นตำรวจแถมยังหล่อมากเสียด้วย เลยกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอไป
“ไม่เป็นไรครับ”
โทรุวิ่งตามมาทันในที่สุด เขาโค้งตัวลงแล้วเอามือวางทาบไว้บนเข่า และหอบหนักกว่าเดิมอีก
“เกิดอะไรขึ้น พวกนายไม่ได้จะมาแจ้งความอะไรใช่ไหม?” ตำรวจโนดะถามขึ้น
“ผมมาแจ้งความครับ” ทากะตอบ
“นายกับเพื่อนโดนขโมยอะไรล่ะ? เห็นวิ่งมาซะเร็วเลย”
“มันไม่ใช่เพื่อนผม มันเป็นโรคจิต!” ทากะว้ากใส่ตำรวจทีหนึ่งก่อนหันมาค้อนใส่โทรุ
“งั้นเข้ามาในสถานีด้วยกันทั้งสองคนเลย” โนดะคว้าแขนโทรุก่อนหันไปหาทากะ “แจ้งความเท็จมีความผิดนะ แค่แฟนกันทะเลาะกันไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้”
ห๊ะ?? แฟน??
บอกว่ามันเป็นโรคจิตยังไงละโว้ย!!
“ไม่ใช่แฟนซะหน่อยนะ!” ทากะยืนยันขณะที่โนดะแบกร่างโทรุอย่างทุลักทุเลเข้าโรงพักไป
โทรุดิ้นในแขนโนดะ ทำตัวเหมือนปลาดุกขาดน้ำ
“ปล่อยก่อน! ปล่อยผมก่อน”
“นายอย่าดิ้นดิ” โนดะรัดแขนแน่นกว่าเดิม
กว่าโทรุจะเป็นอิสระก็ตอนที่พวกเขาเข้าโรงพักมาแล้ว
โนดะไม่ได้พูดอะไรแค่ย้ายเอกสารบนโต๊ะไปกองอีกที่ ก่อนจะหยิบบันทึกออกมาแล้วถามทากะ
“ชื่อ?”
“โมริอุจิ ทาคาฮิโระ”
“คุณโมริจะแจ้งความอะไรครับ?”
“ไอ้หมอนี่—“
“งดคำหยาบครับ”
“ไอ้ลุงหน้าแก่—“
“สรุปคุณโมริทราบชื่อของอีกฝ่ายไหมครับ?”
“ผมไม่ใช่ไอ้โรคจิตซะหน่อย!” โทรุตะโกนแทรกออกมาอย่างหมดความอดทน
“แล้วคุณชื่ออะไรล่ะครับ?”
“ยามาชิตะ โทรุ”
“คุณยามาชิตะกรุณาอธิบายด้วยครับ”
“ผมชอบเสียงไอ้เตี้ยนี่”
“พูดดีๆหน่อยครับ” โนดะเริ่มขึ้นเสียงบ้าง
“เสียงของคุณโมริทำไมครับ?”
“ผมอยากชวนเขามาเข้าวงมาเป็นนักร้องให้ผม”
“ครับ คุณโมริมีอะไรจะแย้งไหมครับ?”
“นั่นก็เรียกว่าโรคจิตไม่ใช่หรอ?” ทากะว้ากอีกรอบ
“ก็คล้ายๆอยู่ครับ” โนดะตอบ
“เดี๋ยว! ผมยังไม่ได้ทำอะไรหมอนี่เลยนะ” เสียงโทรุเบาลง
ก่อนจะเริ่มงอแงแล้วก็ร้องไห้
“ผมไม่ใช่โรคจิต ไม่ใช่โรคจิตเสียหน่อย!”
โนดะและทากะจ้องหน้ากันอย่างแปลกใจ
“ฮื่อออออออ!” โทรุเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“คุณยามาชิตะครับ ยะ...อย่าร้องเลยนะครับผมเองก็เพิ่งเริ่มงานวันแรกด้วย” โนดะพูดอย่างประหม่า
“ไม่! ผมไม่หยุด! ฮื่อออออออ!!!” โทรุตะโกนออกมา ตำรวจคนอื่นมองโนดะก่อนส่ายหน้าเบาๆ
“คุณยามาชิตะครับ...” โนดะพยายามกล่อม “ช่วยหยุดร้องก่อนนะครับ...”
“จะหยุดก็ได้” โทรุพูด “เอาเบอร์พี่มาสิ”
“ห๊ะ?” โนดะกับทากะอุทานพร้อมกัน
“มีแฟนยังครับ?” โทรุถามแล้วก็ยิ้ม
“นี่เวลางานผมนะ” โนดะพึมพำ
“แล้วถ้านอกเวลางานนี่รับพิจารณาไหมล่ะครับ?” โทรุยิ้มกว้างกว่าเดิม
ไอ้หมอนี่
...ลุงหน้าแก่คนนี้มันกล้าจีบตำรวจหรอฟะ???
โนดะอึกอักไปพักหนึ่ง ทากะจ้องตาโทรุเขม็งทีเดียว โทรุทำเป็นไม่สนใจ
“ไปกินข้าวกับผมเถอะนะครับ” คุณยามาชิตะเริ่มจีบทันที
“ฉันไปด้วย” ทากะโพล่งออกมาพลางกอดอกตัวเอง ถ้ามีเขาโทรุคงไม่ทำอะไรบ้าๆ
ทั้งสองคนจ้องรอคำตอบจากโนดะ
“ห๊ะ...” โนดะมองพวกเขา“อะไรกันเนี่ย?”
“คุณยามาชิตะจีบผมอยู่หรอ?”
“ไม่ใช่แค่ไอ้โรคจิตนี่ซะหน่อย ผมด้วย!” ทากะตะโกน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in