BGM : End Game  by Taylor Swift (feat. Ed Sheeran & Future)

ทันทีที่ละสายตาจากข้อความของดงโฮไอ้เพื่อนยาก  องซองอูถอนหายใจยาวๆ สองครั้งก่อนจะปิด เปลือกตาลงอย่างอ่อนล้าพร้อมกับเอนกายไปพิงโซฟาตัวเล็กที่อยู่ข้างเตียงคนไข้  ก่อนจะค่อยๆ           ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งมองไปยังร่างที่อยู่บนเตียงคนไข้

คังแดเนียล - คนรักเก่าของเขากำลังหลับไหลด้วยฤทธิ์ยาหลังจากที่หมอเข้ามาตรวจอีกรอบตอน 4 ทุ่ม    ซองอูตัดสินใจหยิบเสื้อโค้ทสีน้ำตาลตัวหนาพร้อมกับค่อยๆขยับร่างสูงเพรียวไปที่ประตูอย่างเงียบเชียบเท่าที่จะทำได้

หลังจากตัดสินใจอยู่ชั่วขณะเขาก็เลือกทำตามเสียงหัวใจที่ร่ำร้องอยู่ข้างใน ระหว่างนั่งแท็กซี่ไปสถานีรถไฟการ์เดอลียงที่ซึ่งชาวทริปบองชัวร์ปารีสที่เค้าทิ้งไว้กลางทางกลับมาถึงปารีส  ซองอูถึงกับกัดฟันกรอด เค้าเลือกที่จะผิดคำพูดกับ “เด็กคนนั้น”  ทั้งๆที่รับปากอย่างดิบดีว่าจะไปรับ   ด้วยความโง่ของตัวเขาหรือด้วยความบ้าบอของอะไรก็ตามแต่ 

“พัคจีฮุน” ยังรอเขาอยู่ที่นั่น

ก้าวเท้ายาวออกจากแท็กซี่อย่างเร่งรีบ  ไม่ลืมที่จะหันไปบอกคนขับเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า “แมซี โบคู” ซองอูสับขาอย่างรวดเร็วในช่วงเข้าใกล้วันคริสต์มาส    ใช่ - วันคริสต์มาสที่ครอบครัวเพื่อนฝูง คนรัก ควรจะได้ร่วมดื่ม ฉลองกันอย่างอบอุ่น แต่สำหรับเขาและคนที่รอเขาอยู่ที่สถานีรถไฟแห่งนี้กลับตก      อยู่ในวังวนบางอย่างที่ยังหาทางออกไม่ได้

สถานีการ์เดอลียงช่างกว้างขวางและหนาวเหน็บเหลือเกินในเวลาเช่นนี้  ซองอูกวาดตามองหาร่างเล็กว่าจะนั่งอยู่ที่ใดบ้าง ตอนนี้ยังอยู่ที่นี่หรือออกไปแล้ว   เขาลองโทร.หาจีฮุนหลายรอบแต่ก็ไร้การตอบรับใดๆ 

“โธ่เว้ย! รับสิจีฮุน” เค้าสบถเบาๆ

แน่ละ แม้แต่คำสบถของเขาก็ยังมีความสุภาพอยู่ในที  องซองอูผู้ชายที่ใครๆก็ชื่นชมว่าเขาเรียนเก่ง ฉลาด นอบน้อม น่ารัก นิสัยดี  แต่ในเวลานี้ทุกอย่างมันช่างตรงกันข้าม    เขากลายเป็นผู้ชายที่รับปากและผิดคำพูดได้ง่ายๆ  ความน่ารักที่เคยมีเขาไม่แน่ใจมันยังใช้กับจีฮุนได้ไหม  ความเป็นคนนิสัยดีที่แม่คอยพร่ำสอนมาตลอด กลับกลายทำให้เขาเป็นผู้ชายที่โลเลและตัดสินใจไม่ได้  ความดีที่เขาไม่กล้าทิ้ง  ให้ แดเนียลนอนป่วยอย่างเดียวดายในเมืองใหญ่ในยุโรปแห่งนี้มันกลับย้อนมาทำลายความรักครั้งใหม่  ที่เขาตั้งใจว่าจะเริ่มต้นกับคนใหม่...คนที่เขากำลังตามหานี่ยังไงล่ะ

เดินวนอยู่สามรอบจนร่างสูงบางเริ่มหอบเล็กน้อย  ไม่ใช่เขาไม่แข็งแรง แต่เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาแทบ    ไม่ได้นอนเต็มตื่นเลย  ทั้งห่วงอาการของ “คนรักเก่า” และห่วงใครบางคนที่เขาทิ้งมากลางคัน ระหว่างคิดคำนึงพลันสายตาก็ไปปะทะกับร่างเล็กที่นั่งอยู่เก้าอี้ยาวในมุมมืด  มีกระเป๋าเดินทางขนาดกลางวางอยู่ระหว่างหัวเข่าทั้งสองข้าง  ร่างบางก้มหน้างุดไม่ยอมสบสายตาใคร

“จีฮุน!!!”  ซองอูตะโกนไปจนสุดเสียงถึงขั้นที่ทำให้พ่อหนุ่มปารีเซียงที่เดินสวนมาหยุดกึกมองมาที่เขา แต่ ณ ขณะนั้นต่อให้สายตากี่คู่มองมาก็เขาก็ไม่แคร์อะไรอีกต่อไปแล้ว  เขากึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาสายตาแดงก่ำที่มองมาที่เขาด้วยท่าทีร้อนรน

“พี่อ๋ง”  เสียงแผ่วหลุดออกมาจากหนุ่มน้อยที่นั่งทำไหล่ตกท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

ซองอูหย่อนตัวลงบนที่นั่งข้างๆจีฮุนก่อนจะเอ่ยอออกมาด้วยน้ำเสียงแหบโหย

“ทำไม?”

“นี่เรานั่งอยู่ที่นี่ตั้งแต่สามทุ่ม  ตั้งแต่ที่คุยกันน่ะเหรอ”

“อืม”  มีเพียงแค่คำสั้นๆที่หลุดออกมาจากปากจีฮุนเป็นคำที่ซองอูเกลียดชะมัดเพราะมันช่างดูเฉยชาและดูไม่แยแส แต่เขาเองก็เลือกใช้มันบ่อยครั้ง

“ครับ” จีฮุนไม่รู้จะพูดอะไรให้ดีกว่านี้ในภาวะที่เขาเองนั่งรอชายที่เพิ่งนั่งข้างๆมาเกือบสามชั่วโมง  รอทั้งๆที่ “เขา” บอกว่าคงมาไม่ได้แล้ว  อันที่จริงจะบอกว่ารอองซองอูก็ไม่เชิง   หากแต่เมื่อได้รับข่าวร้ายว่าตนเองกำลังจะถูก “เลย์ออฟ” จากบริษัทมันยิ่งตอกย้ำว่า  คนอย่างพัคจีฮุนนี่แหละที่โลกลืม  คนอย่างพัคจีฮุนไม่สมควรมีหน้าออกไปแช่มชื่นฉลองใดๆในบรรยากาศและเทศกาลคริสต์มาสที่ควรจะสุขสันต์เช่นนี้ 

“พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ” ซองอูละล่ำละลักขอโทษ  สายตาคู่ที่เขาชมว่าช่างงามกว่าดาวดวงใดๆในโลกนี้แดงก่ำ   ปากเม้มพยายามระงับอาการสั่นระริก  มือเล็กเหมือนมือเด็กน้อยที่เขาพยายามเอื้อมจับสั่นสะท้าน ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยออกมาอย่างยากเย็นว่า

“พี่...เมอร์รี่คริสต์มาส  ขอบคุณที่มานะ”

“เราคิดว่า...พี่ต้องมา”

“เท่านี้แหละ แค่นี้เราก็โอเคแล้ว”  จีฮุนพยายามรวบรวมสติบอกองซองอูไปอย่างนั้นทั้งๆที่ใจเจ้าตัว     มันไม่โอเคเลยสักนิดไม่เลย...ไม่สักนิดเดียว

“จีฮุนหมายความว่ายังไง”  ซองอูไม่เข้าใจในสิ่งที่จีฮุนต้องการจะสื่อแต่ชายหนุ่มร่างเล็กกลับตัดบทเขาด้วยการอ้างถึงการที่ดงโฮโทร.มาตามให้กลับก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับดึงด้ามจับกระเป๋าขึ้นมาในท่าที่พร้อมจะเดินออกไปจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดเช่นนี้

“พี่กลับไปอยู่ในที่ที่พี่ควรจะอยู่เถอะเรากลับเองได้” 

จีฮุนพูดเสร็จก็ฉีกตัวเดินหนีองซองอูอย่างไม่ใยดี

ซองสับเท้าตามอย่างรวดเร็ว   เมื่อมาถึงตัวจีฮุนก็ถือวิสาสะดึงมือน้อยๆนั้นไว้

“หมายความว่ายังไง ไม่เอานะ อย่าเป็นแบบนี้สิ”

“มาคุยกันก่อนนะจีฮุน” ซองอูอ้อนวอน

“พี่อ๋ง เราว่า...เราไม่ไหวแล้วพี่”

“เราคิดว่า เราคงไม่ใช่ทั้งปัจจุบันและอนาคตของพี่แล้วล่ะ”

เหมือนฟ้าฟาดตรงกลางใจซองอู    จีฮุนเดินจากไปพร้อมกับอาการมึนชาของเขา เขายืนบื้ออยู่ชั่วขณะก่อนที่จะวิ่งตามร่างคุ้นตาไปยังแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดีรู้ตัวอีกทีเขาและจีฮุนก็อยู่หน้าโรงแรมเสียแล้ว

“ขอบคุณนะจีฮุนที่อย่างน้อยก็ให้พี่มาส่ง”  ซองอูพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ

“วันนี้ไม่ต้องคิดอะไรแล้วนะ พักผ่อนดีกว่าดูสิหน้าเราไม่ไหวแล้ว” เขาฝืนยิ้มและแค่นหัวเราะออกมา    มันช่างดูไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย    แต่จะให้เขาทำอย่างไรได้ในเมื่อคนข้างหน้าเขาทำหน้าเฉยชาบรรยากาศเงียบและดูอึดอัดจนเขาต้องถอนหายใจอีกครั้ง  เจ้าของดวงตาหวานที่ขณะนี้แปรสภาพเป็นแดงก่ำเปล่งเสียงออกมาทำลายความเงียบงัน

“พี่กลับเหอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว แล้วค่อยคุยกันนะ”

“ถ้าเราพร้อม เราจะบอก”  เสียงแหบแห้งแกมสั่นเล็กน้อยถูกเปล่งออกมาพร้อมๆกับที่เจ้าตัวดึงกระเป๋าเดินทางจากมือเขาแล้วเดินก้มหน้าเดินเข้าล็อบบี้โรงแรมไปอย่างเงียบหงอย

ก่อนที่ซองอูจะเรียกแท็กซี่กลับโรงแรม คืนนี้เขารู้สึกว่าปารีสช่างเงียบเหงาและอากาศที่เกือบติดลบของที่นี่ช่างเยือกเย็นเสียดแทงทั้งกายและใจอย่างร้ายกาจ

----------------

อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะรุ่งสางเข้าสู่เช้าวันคริสต์มาสแล้ว แต่องซองอูก็ยังไม่สามารถข่มตาให้หลับได้เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้กลับไปโรงพยาบาล หากแต่หลังจากส่งเด็กคนนั้นเรียบร้อยเขาเลือกจะกลับมาฝังตัวที่โรงแรมใกล้โรงพยาบาลแทน  ด้วยความเป็นหมอที่ห่วงคนไข้-คนไข้จอมเกเรอย่างคังแดเนียล หรือด้วยความเป็นเพื่อน เป็นแฟนเก่าก็ไม่อาจทราบได้    ก่อนออกมาเขามั่นใจว่าได้ฝากฝังให้พยาบาลที่อยู่เวรคอยดูแล และย้ำว่าหากมีอะไรให้โทร.หาได้ตลอดเวลา สายใยระหว่างเขากับคนที่นอนป่วยอยู่มันลึกซึ้งเกินกว่าใครจะเข้าใจ

ในเวลานี้ซองอูไม่แน่ใจว่าเขาอาจจะเป็นคนไข้รายใหม่ของโลกใบนี้หรือเปล่า   ตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองเป็นไข้ใจไปเสียแล้ว - ใจที่มันไม่คิดว่าจะรักใครได้อีกแล้ว  ทว่าตอนนี้มันร้อนรนและเต้นเป็นจังหวะผิดแปลกประหลาดเหลือเกิน   วิชาชีววิทยาที่เขาเคยสอบได้ 95 จากคะแนนเต็มร้อยตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยมันช่วยอะไรเขาตอนนี้ไม่ได้เลย ความเป็นลูกคนดีคนเก่งของแม่คุณนายบ้านสวนแห่งเมืองนนท์ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด 

ท่ามกลางความมืดมิดร่างสูงหยิบแว่นที่วางข้างเตียงขึ้นมาใส่   ใครๆมักบอกว่าถ้าคุณหมออ๋งใส่แว่นความหล่อจะลดลง 10% แต่ความน่ารักจะเพิ่มขึ้น 50%   นั่นเป็นเสียงจากสาวๆที่โรงพยาบาลแต่สำหรับจีฮุนนั้น เขายังไม่เคยได้ยินเจ้าก้อนติชมใดๆ ทั้งที่ก่อนที่วีวี่จะบินตามมาสมทบ  ที่โรงแรมเขาก็เคยใส่แว่นก่อนนอนให้เจ้าก้อนของเขาดูอยู่บ่อยๆ    น่าแปลกที่ไอ้ดงโฮเรียกจีฮุนว่าตัวเล็ก เขาขำแทบบ้า        จีฮุนในสายตาองซองอูเป็นเจ้าก้อนอ้วนกลม แก้มสองข้างนั้นมักจะพองลมเวลาที่โดนเขาล้อเลียน  จีฮุนทำให้องซองอูคนคนบ้าคนเก่ากลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง  ซองอูคนที่เขาไม่คิดว่าจะกลับมาได้อีก

เขายังจำวันคืนที่โหดร้ายได้ดี วันที่เขาและเดเนียลตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าแม้จะรักกันแต่ความรักก็ไม่ใช่ทุกอย่างของโลกใบนี้   เช้าวันหนึ่งทั้งคู่ตัดสินใจไปพบจิตแพทย์โรงพยาบาลชื่อดังแถวสีลมจากคำแนะนำของเพื่อนหมอด้วยกัน   เขากับแดเนียลเข้าไปนั่งในห้อง “คลายเครียด” ซึ่งเป็นขั้นแรกในการรักษาของแผนกจิตเวช    คุณหมอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนถึงปัญหาที่เราพบ หลังจากนั้นน้ำตาของแดเนียลและเขาเองก็ไหลไม่หยุดเหมือนทำนบเขื่อนพัง การนั่งร้องไห้เป็นชั่วโมงพร้อมหัวใจที่เจ็บปวดอาจจะเป็นคำตอบของความรักครั้งนั้นก็ได้

แม้ในคืนนี้มันจะไม่ได้สาหัสแบบคืนวันเก่าๆ  มันเป็นความเจ็บที่เขารู้สึกว่าเขายังมีโอกาสแก้ไขให้ดีขึ้นได้ แต่เขาก็รู้สึกปวดหนึบๆที่หัวใจไม่น้อย  เขาก้าวลงจากเตียงนอนนุ่มเปิดตู้เย็นขนาดเล็กกะทัดรัดหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มอึกใหญ่  ก่อนจะผละไปค้นกล่องเล็กในกระเป๋าเดินทาง  นี่เป็นเครื่องบันทึกเสียงหรือที่จีฮุนเรียกประจำว่า “เรคคอร์ดเดอร์”

จีฮุนมักจะพกอุปกรณ์ชิ้นนี้ติดตัวเป็นประจำ

“พี่อ๋งรู้มั้ยว่านักข่าวอย่างเราขาดไม่ได้หรอกไอ้เจ้านี่อะ” นัยน์ตาเป็นประกายทุกครั้งที่ได้พูดถึงอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับงานที่เจ้าตัวรักนักรักหนา   

เขาหลงรักรอยยิ้มชื่นและแววตานั้นทุกครั้ง

“ใช้มือถือบันทึกก็ได้นี่” เขาจำได้ว่าบอกไปยังงั้น

“เหมือนกันที่ไหนเล่าาาา คุณหมออออออ”  เวลาที่จีฮุนลากเสียงแล้วทำหน้าค้อนเขา  จะบอกยังไงดีนะ    ว่า - มันช่างน่ารัก - น่ารักเป็นบ้าเลย

เรคคอร์ดเดอร์ยี่ห้อดังจากญี่ปุ่น สีบรอนซ์เงินที่เขาตั้งใจจะซื้อให้จีฮุนเป็นของขวัญถูกจับขึ้นมากดบันทึกถึงเรื่องราวที่เขาตั้งใจจะบอกจีฮุนด้วยตัวเอง   แต่ในเมื่อจังหวะและโอกาสไม่อำนวยเขาจึงต้องเปลี่ยนมาใช้เจ้านี่เป็นสื่อกลาง  องซองอูพูดไปเรื่อยๆในความเงียบ เขาสาธยายถึงเรื่องรักครั้งเก่าและบางความรู้สึกที่ต้องเน้นย้ำให้จีฮุนรู้ว่า

“องซองอูเลือกพัคจีฮุน”

ข้อความเสียงที่ส่งถึงจีฮุนแม้จะไม่ยาวนักแต่เขาเชื่อว่ามันเป็นความรู้สึกที่กลั่นมาจากใจ เขานั่งนิ่งๆ         พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจแต่งตัวแล้วออกไปที่โรงแรมที่จีฮุนพัก     ฝากของไว้ที่รีเซฟชั่นตอนตี 5 ลงท้ายชื่อคนฝากว่า Mr.O 

เขาหวังว่าจีฮุนคงไม่ขว้างมันทิ้งลงถังขยะหรอกนะ...เขาหวังอย่างนั้น

หลังฝากของเสร็จเรียบร้อยออกจากโรงแรมเขาก็ตรงดิ่งมาที่โรงพยาบาล  เปิดประตูห้องของคนไข้คังเขาไปอย่างเงียบๆแล้วผล็อยหลับไปอย่างอ่อนแรงก่อนจะตื่นในช่วงสายเพราะพยาบาลเข้ามาเช็คอาการของแดเนียล

“นอนต่อก็ได้นะ” แดเนียลบอกเขา

“อืมม ไม่เป็นไร ตื่นแล้ว” ซองอูตอบคนไข้ร่างโตที่ผมเผ้ากระเซิง

“หวีผมหน่อยมั้ย”

“อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย วันคริสต์มาสเดี๋ยวกูออกไปซื้อมาให้” ความอาทรที่ยังมีให้เสมอแม้ทุกวันนี้จะเปลี่ยนสถานะไปแล้ว

“อยากอยู่กับคุณ...เอ่อ กับมึงก็พอ” เขาอยากจะดุแดเนียลเหลือกัน แต่ในยามนี้เมื่อหันไปมองหน้าที่เคยสดใสแต่เวลานี้เมื่อถูกโรคคุกคามกลับเปลี่ยนเป็นซูบตอบ  

เขาก็ได้แต่นิ่งแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“แต่มึงคงไม่อยากอยู่กับกูหรอก จริงมั้ย”  น้ำเสียงแดเนียลตอนนี้ช่างดูอ่อนล้าและเหงาเกินทน

เขาไม่ตอบอะไร ก่อนจะลุกออกไปข้างนอก  ใช่---ในห้องคนไข้คังตอนนี้ช่างอึดอัดและเจ็บปวดเหลือเกิน

หลังจากจัดการธุระเรื่องเอกสารและความคืบหน้าอาการของคังแดเนียล ดงโฮเพื่อนรักก็มาเยี่ยมแม้การมาของชายร่างโตเพื่อนยากคนนี้จะมาพร้อมหมัดหนักที่ซัดโถม 

“ไอ้อ๋ง มึงยืนอยู่ตรงนั้นแหละ กูต้องซัดมึง”

ผมนิ่ง สบสายตาไอ้เพื่อนยากก็พอจะรู้ว่าจะต้องทำยังไง

“อืม เอาเลย”

“มึงแน่ใจนะ”  ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบหมัดหนักๆก็พุ่งมาตะบันหน้าที่มีรูปดาวสามดวงเต็มๆ

“อั่ก!”

“ไอ้เชี่ย!! นี่หมัดสำหรับน้องกู”

ชุลมุนอยู่ชั่วครู่พยาบาลที่เห็นเหตุการณ์รีบเข้ามาห้ามส่งเสียงโวยวายก่อนที่ดงโฮจะร่ายภาษาฝรั่งเศสอธิบายว่าไม่มีอะไร แค่เพื่อนหยอกกัน  หยอกแรงนะมึง! องซองอูค่อนขอดในใจ

หลังจากเยี่ยมแดเนียลเรียบร้อยดงโฮก็จากไปพร้อมกับข่าวของจีฮุนที่โดนเลย์ออฟจากที่ทำงาน  ทันที   ที่รู้    ใจอุณหภูมิสงบมาได้สักหน่อยก็เริ่มกลับมารุ่มร้อนอีกครั้ง  เขาอยากจะโทร.หาจีฮุน อยากจะบอกน้องว่า

“ไม่เป็นไร ถึงตกงานก็หาใหม่ได้  จีฮุนเป็นคนเก่งจะตาย”   นั่นคงเป็นคำพูดปลอบใจโง่ๆที่เค้าคิดได้ 

แต่ในช่วงเวลาแบบนี้เวลาที่เขายังไม่แน่ใจว่าน้องจีฮุนคนเก่งของเขาจะฟังคลิปเสียงที่เขาส่งให้         หรือยังนะ   ฟังแล้วจะรู้สึกยังไง หรือจริงๆน้องอาจจะยังไม่มีอารมณ์ฟังก็เป็นได้

เขาเดินๆนั่งๆนอนๆในโรงพยาบาลทั้งวัน   เห็นบรรยากาศที่ผู้คนไข้ คุณหมอและพยาบาลสังสรรค์กันเล็กๆตามที่สังขารและสถานที่จะอำนวย บรรยากาศดูอบอุ่นแบบแปลกๆ

ช่วงค่ำของวันคริสต์มาสเหงาๆและป่วยๆแบบนี้  แดเนียลนั่งดูการ์ตูนจากไอแพด  รอยยิ้มน้อยๆเริ่มกลับมาบ้าง หลังจากท้อใจที่เดินไปแค่ 3 ก้าวแล้วขาไม่มีแรง ซองอูบอกแดเนียลว่าจะกลับไปโรงแรมอาบน้ำกับพักผ่อนสักหน่อยหน่อย แล้วดึกๆจะกลับมา

“ไปฉลองเหอะ กูนอนคนเดียวได้”  เขาไม่แน่ใจว่าแดเนียลพูดไปด้วยความน้อยใจ หรือเป็นความต้องการจริงๆ

ซองอูไม่ได้ตอบอะไร  หลังจากนั้นไม่นานก็เดินออกมาจากห้องอย่างเงียบๆ

ก่อนจะพ้นจากเขตโรงพยาบาลเสียงไลน์ก็เด้งขึ้น  ไลน์จากพัคจีฮุน!

ซองอูกดหน้าจอโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทา  บ้าไปแล้ว!  มือเขาสั่น

หลังจากอ่านข้อความจากแอพสีเขียวยอดฮิตนั่นแล้ว   เขาแทบจะกระโดดตัวลอย รีบสาวเท้าไปร้านกาแฟแบบไม่คิดชีวิต

แต่ก่อนจะเข้าไปในร้าน...เขาไม่ลืมที่จะกดโทรศัพท์หาไลควานลินฝากฝังให้ไปดูแลแดเนียลแทนเพราะคืนนี้เขาคงไม่กลับไปโรงพยาบาลอีกแล้ว 

น่าแปลกใจอีกเช่นเคย  ในค่ำคืนคริสต์มาสแบบนี้แทนที่ควานลินจะอิดออดต่อคำร้องขอของเขาแต่กลับตอบรับอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวคืนนี้ผมดูแลพี่แดนเอง  พี่อ๋งไปทำธุระของพี่เถอะ”    เวลานี้องซองอูอยากกระโดดกอดไอ้หน้ายาวที่เขาเคยหมั่นไว้เสียเหลือเกิน 

จีฮุนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเขาและองซองอูในร้านกาแฟเป็นเรื่องจริงหรือฝันไป  

แต่มันก็เกิดไปแล้ว ทั้งสองคนได้พูดในสิ่งที่ควรจะพูดกันเสียที ตอนที่จีฮุนบอกผู้ชายคนนี้ไปว่า อยากเป็นปัจจุบันและอนาคตของเขา  อยากเป็นคนที่เขาเลือก  แม้จะคิดอยู่นานว่าจะพูดดีหรือไม่แต่ในที่สุดก็พูดไป จีฮุนนึกดีใจที่ตัวเองไม่งี่เง่าเก็บความรู้สึกนั้นไว้แล้วอาจจะต้องมานั่งเพ้อเสียใจอยู่คนเดียวภายหลัง

วันที่องซองอูทิ้งเขาไว้ที่ลูเซิร์นเพราะต้องกลับมาดูแลอาการป่วยของคนรักเก่าอย่างคังแดเนียล    เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าความรู้สึกนั้นมันช่างเบาหวิวและว่างโหวงเหลือทน 

มันเหมือนจีฮุนแพ้คังแดเนียลแบบหมดรูป

เหมือนเป็นคนที่พี่องซองอู “ไม่ได้เลือก”

“เขาไม่เลือกเรา” มันเป็นความจริงที่แสนเศร้าเหลือเกิน

จีฮุนยังจำคืนที่เขาออกไปเดินชมสะพานชาร์เปลตอนตี 2 ได้ วีวี่เดินตามหลังอย่างห่วงๆ  น้ำตาที่ไหลออกมาทุกระยะก้าวบ่งบอกถึงความอ่อนแอในจิตใจ  จีฮุนพยายามกลั้นน้ำตาแล้วแต่มันทำไม่ได้

แม้องซองอูจะเข้ามาในชีวิตได้เพียงเดือนกว่าๆ   แต่ความรู้สึกดีๆมันหยั่งรากลึกเกินกว่าใครจะคาดเดาได้  

ชีวิตในวัย 27 หนาวที่ห่างหายจากเรื่องรักมานานเก้าปีถูกผู้ชายร่างสูงเพรียวเข้ามาเปิดประตูหัวใจ       ทั้งปรึกษาเรื่องเดินทาง   ชวนกันไปดูหนังฟังเพลงบ้างล่ะ บางคืนคุยกระหนุงกระหนิงถึงเช้าเลยทีเดียว  บางครั้งผู้ชายคนนี้ก็กวนประสาทเป็นบ้า   แต่บางวันก็มีบ้างที่จีฮุนเห็นประกายความเศร้าหงอยจาก    ใบหน้าคมนั้น   จีฮุนยอมรับว่าเขาเพิ่งจะเรียนรู้กันได้ไม่นานนัก   บางเรื่องที่เขาควรรู้ก็เพิ่งมารู้ในตอนหลัง เขาพยายามจะเข้าใจซองอู แต่ถ้าหากซองอูไม่พูด จีฮุนจะเข้าใจได้อย่างไร

การที่เราหลงรักใครนับเป็นเรื่องพิเศษแล้ว แต่การที่เราหลงรักตัวเองเมื่อได้อยู่กับเขาเป็นเรื่องพิเศษกว่า จีฮุนรู้สึกแบบนี้   การได้เป็นน้องน้อยของพี่ดงโฮมันช่างแตกต่างกันสิ้นเชิงเมื่อเขาได้เป็นน้องน้อยของคุณหมออ๋ง   ความรู้สึกอบอุ่นจากซองอูที่ถักทอรอบๆตัวและใจของจีฮุนมันช่างดีเหลือเกิน ดีจนจีฮุนก็ไม่แน่ใจว่าถ้าเขาตัดสินใจปล่อยองซองอูไปแล้ว เขาจะหาคนแบบนี้ได้อีกที่ไหน

ค่ำคืนคริสต์มาสในปารีสมันช่างมหัศจรรย์เหลือเกิน  หลังออกจากร้านกาแฟพี่อ๋งที่แสนน่ารักของจีฮุน  บอกว่า

“พี่ว่าคืนนี้ไปนอนโรงแรมที่พี่พักอยู่แล้วดีกว่า” น้ำเสียงนุ่มๆ แต่นัยน์ตากลับเจ้าเล่ห์ซะอย่างนั้น  จีฮุน   ไม่ปฏิเสธหรอกว่าในเวลานี้พี่อ๋งของเขาช่างหล่อและทรงเสน่ห์เกินจะต้านไหว

“อ่า ก็ได้”   จีฮุนกลายเป็นคนแบบนี้เมื่อไร แล้วจะหน้าร้อนไปทำไม  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็เคยเป็นรูมเมทในช่วงต้นทริปมาแล้วนี่นา

มาถึงโรงแรมที่ซองอูพักในราวสามทุ่ม

หลังปิดประตูบานใหญ่ซองอูเดินไปกดสวิชต์ไฟและฮีทเตอร์  เขาถอดเสื้อโค้ทวางไว้ที่โซฟา ก่อนจะหันหน้ามามองจีฮุนแบบงงๆ

“จีฮุน ยืนอยู่ทำไมล่ะ”

“อ่า”   จีฮุนกลายเป็นคนติดอ่างและบ้าใบ้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ 

เจ้าตัวยิ้มเขินๆก่อนจะหย่อนก้นลงโซฟาซบหมอนอิง ซองอูเดินไปล้างมือล้างหน้า ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ  สองมือดึงหมอนอิงออก ก่อนจะกระชับกอดอีกร่างเบาๆทว่าอบอุ่นและแนบแน่น ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรต่างคนต่างนิ่งเงียบเสมือนให้หัวใจพูดคุยกันเอง จีฮุนรู้สึกว่ากอดครั้งนี้ไม่เหมือนกับกอดครั้งไหนๆ

“อุ่นจัง”  เสียงอู้อี้จากเจ้าก้อน

“เหมือนกัน” ซองอูยิ้มทั้งปากและหน้า

“จะอาบน้ำมั้ย แต่จะไม่อาบก็ได้นะ หนาวจะตายอยู่แล้ว เหงื่อไม่มีหรอก พี่พิสูจน์แล้วหอมจะแย่”         เขาว่ายังงั้น

“อาบสิ วันนี้ไปทำกับข้าวมากลิ่นอาหารติดตัวเลยเนี่ย”

จีฮุนลุกขึ้น ซองอูร้องไล่หลังตามว่า “อย่าอาบนานนะ...พี่เหงา”

องซองอูไม่เคยรู้เลยว่าความรักครั้งใหม่มันจะน่ารักและแสนหวานได้ขนาดนี้ ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเขาเวลานี้มันสุดพิเศษเหลือเกิน  เขาบอกจีฮุนว่าคำ "บางคำอย่าพูด" เพราะมันอันตรายต่อคนฟัง   เหลือเกิน  แต่จีฮุนก็ดูเหมือนเมินคำเตือนเขา

“พี่อ๋ง สรุปว่า....อ่า” จีฮุนพูดเบาๆจนแทบไม่ได้ยินอาจจะเพราะพูดในขณะที่ซุกอกเขาอยู่

“ว่าไงเอ่ย สรุปอะไรครับ” ซองอูรู้สึกน้ำเสียงเขาอ่อนโยนและหวานกว่าที่เคยเป็นมา

“ไม่มีอะไรหรอก ช่างเหอะ”

“มีอะไร พูดมาเลยนะครับ”

“สรุปเราเป็นแฟนพี่แล้วใช่ป่าว”จีฮุนนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคนี้ออกมา

หลังสิ้นเสียงของจีฮุน องซองอูก็ลืมตัวหลุดหัวเราะออกมาก๊ากใหญ่

“หัวเราะทำไม!” ร่างเล็กทำหน้ายุ่งแล้วลุกขึ้นนั่งทำท่ากระเง้ากระงอด

“ก็นึกว่าเรื่องอะไร  นี่ยังไม่มั่นใจอีกเหรอจีฮุน”

“ไม่ใช่ไม่มั่นใจแต่อยากยืนยันความสัมพันธ์ด้วยคำพูดด้วยอะ”  จีฮุนทำหน้าจริงจัง

“โอเค จีฮุนเป็นแฟนพี่ พี่เป็นแฟนจีฮุน โอเคนะพี่คอนเฟิร์ม”  ซองอูพูดพร้อมๆกับดึงจมูกโด่งของจีฮุนเล่นขยับซ้ายขวารัวๆก่อนที่จีฮุนจะปัดป้องด้วยสองมือน้อยๆ เขาก็คว้าร่างนั้นมากอดแน่นๆ อีกครั้ง ก่อนจะล้มลงบนเตียงนุ่มทั้งที่ตัวแนบชิดกันแบบนั้น

ซองอูดึงผ้าห่มมาคลุมร่างทั้งคู่  ความจริงเขาอยากจะทำอะไรมากกว่านี้ แต่เขาไม่แน่ใจว่ามันจะใช่เวลาที่เหมาะที่ควรรึเปล่า  มองดวงตาสุกใสที่ประจันหน้าแล้ว  เขาต้องห้ามใจแค่ไหน คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ 

ซองอูตัดสินใจจูบลงที่หน้าผากจีฮุนเบาๆ ก่อนจะลัดเรื่อยลงมาแก้มป่องทั้งสองข้าง และลงท้ายที่ปากนุ่มๆ นั้น จังหวะที่ประทับรอยจูบลงบนกลีบปากสวยนั่น  จีฮุนสะดุ้งนิดหนึ่ง และถ้าประสาทสัมผัสเขายังแม่นยำอยู่ก็ดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงแรงสั่นระริกเล็กน้อยที่ริมฝีปากบางนั้น  

และ...ถ้าสายตาองซองอูจะเห็นอะไรๆชัดใสในความมืดได้   เขาก็คงจะเห็นรอยยิ้มน้อยๆของจีฮุน – จีฮุนแฟนขององซองอู นั่นเอง