ฉันไม่มีความเชื่อเรื่องโชค แต่ฉันเชื่อเรื่องโอกาส และโอกาสก็มาถึงฉันในวันพุธ 10.12 น. บริเวณที่โอกาสเกิดขึ้นนั่นคือก็อกน้ำหลังคณะ ฉันเอาแก้วพลาสติกมารองน้ำไปลงสีงานสเก็ต ฉันก้มรองน้ำใส่แก้วรู้สึกได้ถึงพลังงานเคลื่อนมาใกล้ ขณะที่ฉันหันไป ตาฉันสบตากับพี่เต้ยพอดี แก้วหล่น น้ำหก และทุกสิ่งหยุดนิ่ง พี่เต้ยส่งเสียงเรียกออกมาว่า "เจอมีนาพอดีเลย"
ประโยคแรกที่เค้าพูดกับฉัน เกิดขึ้นแล้วในชีวิตนี้

ฉัน:   ค่ะค่ะ พี่
พี่เต้ย:  เฮ้ย..พี่ขอโทษทำเราตกใจ นำ้หกหมดเลย
ฉัน:   ไม่เป็นไรค่ะค่ะ พี่
พี่เต้ย:   ชอบพูดค่ะ เบิ้ลเหรอ (ยิ้ม)
พี่เต้ยยิ้มให้เรา  ยิ้มทำไม กลัวววว
ฉัน:   เงียบ......
พี่เต้ย:  คือว่าพี่จะฝากเราบอกแม็กว่าขอมาเร็วกว่าเวลานัดอีกครึ่งชั่วโมงนะจะวางแผนก่อนลงสนาม
ฉัน:   ค่ะค่ะ ได้ค่ะพี่
พี่เต้ย:  เรานี่ตลกดี มาช่วยเสริฟน้ำให้นักกีฬาด้วยสิ ชวนนัทตี้มาด้วย
ฉัน:   ค่ะค่ะ พี่
พี่เต้ย:   ไงพี่ฝากเราหน่อยนะ
ฉัน:    ค่ะค่ะ พี่


ระหว่างรองน้ำใส่แก้วอีกรอบ ฉันลองทบทวนบทสนทนาเมื่อกี้ เอิ่มมม มีนามึงมันไม่ได้เรื่องอะไรเลย
สมมุติว่าฉันตอบนอกเหนือจากนี้ ฉันคงดูเป็นสาวน้อยผู้น่ารัก ไอ้ที่ตอบๆไปดูปัญญาอ่อนมาก ส่ายหัวให้ตัวเองตามลำพัง 3 รอบ ฉันเดินขึ้นห้องเรียนไป เดินไปที่โต๊ะแม็ก

ฉัน:   แกพี่เต้ยฝากบอกให้ไปก่อนครึ่งชั่วโมง
แม็ก:  เออ แต๊ง มึงคุยกับพี่เต้ย??
ฉัน:  เออ ไปกี่โมง
แม็ก: ทำไมจะไปแอบดู ใครค่าาา
ฉัน:    พี่เต้ยชวนกูกับนัทตี้ไปช่วยเสริฟน้ำ
แม็ก:   มึงนี่ไม่ใช่ย่อยนะเนี้ย มีความคืบหน้า
ฉัน:    เสือกตลอดชีวิตนะมึงเนี่ย กี่โมงบอก!!!
แม็ก:  ไปก่อนครึ่งชั่วโมงก็กลายเป็น 16.00 น. นะมึง
ฉัน:    เค กูไปทำงานต่อล่ะ เจอกันสนาม กูก็ไปเชียร์มึงด้วยไง
แม็ก:  กูมีความสำคัญด้วย
ฉัน:    หยุดกวนตีนกูได้ล่ะ กูไปทำงานล่ะ บัย

เอาล่ะเย็นนี้ฉันจะต้องไม่มีแต่ไอ้คำว่า ค่ะค่ะ  ฉันจะแสดงความน่ารักในแบบฉบับมีนาออกมาให้ได้ อ๊ะ อะไรคือความน่ารักของเราว่ะ รึว่า มีนาเธอมันไม่มีความน่ารัก

สมมุติว่าเวลา 10.12 น.ฉันไม่ได้เดินลงตึกไป ก็จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้ คนแบบฉันชาตินี้คงไม่กล้าทักพี่เต้ยก่อนแน่ๆๆ

ประโยคแรกที่พี่เต้ยพูดกับฉันจดไว้ดีกว่า"เจอมีนาพอดีเลย"
พอดีจริงๆที่เห็นพี่เต้ยยิ้มให้
ทำไมยิ้มของคนที่ฉันชอบมันดูสว่างขนาดนั้นนะ