ใครหลายคนบอกว่าคนที่อยู่ใกล้ ๆ บางทีเราอาจจะไม่เห็นคุณค่าของเค้า ต่อเมื่อเค้าได้จากเราไปไกล ๆ แล้ว เราถึงจะรู้ว่า คน ๆ นั้น สำคัญกับเราขนาดไหน

ในความเป็นจริง มันอาจจะเป็นแบบนั้นครึ่งหนึ่ง แต่อีกครึ่งหนึ่งนั้น มันขึ้นอยู่กับว่า คนที่จากไปนั้นสำคัญกับความรู้สึกของเราจริง ๆ หรือไม่ต่างหาก เพราะอย่างไรแล้ว มนุษย์เรานั้น ก็สามารถปรับตัว รวมถึงปรับใจ ให้เข้ากับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ได้ ไม่ช้า ก็เร็ว
และกับคนบางคน แม้ว่าจะอยู่ใกล้กันแค่ไหน ก็เหมือนกับอยู่ห่างไกลกันอยู่ดี นั่นไม่ใช่ระยะทาง แต่เป็นความรู้สึกในใจต่างหาก

ในยุคนี้ ที่อินเทอร์เน็ตมีบทบาทมากในชีวิตประจำวันของเรา มันสามารถ ทำให้คนห่างไกล นั้นมีความรู้สึกเหมือนอยู่ใกล้กันได้ และในขณะเดียวกันนั้น คนที่อยู่ใกล้ ก็อาจจะรู้สึกห่างไกล กับคนใกล้ตัว ก็เพราะเจ้าอินเทอร์เน็ต ที่ว่าเราติดต่อกันได้ทั่วโลกนี้แหละ

เราเป็นคนที่อยู่ไกลบ้าน จะเรียกว่าบ่อย ก็ว่าได้ ตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เราก็เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ซึ่งทำให้ต้องไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ไม่ได้อยู่กับครอบครัวมากนัก พอเรียนจบกลับมา ทำงานก็ได้มีโอกาสได้ไปต่างบ้านต่างเมืองอีก ในช่วงสมัยเรียนนั้นอินเทอร์เน็ต ไม่ได้มีให้ใช้อย่างง่ายดายเช่นทุกวันนี้ การจะติดต่อกลับมาที่บ้าน ก็ต้องไปซื้อบัตรโทรศัพท์เพื่อโทรข้ามประเทศกลับมาที่บ้าน ถึงพอจะช่วยให้เราได้ใกล้ชิดกับคนในครอบครัวที่เราห่างไกลกันได้ นับครั้งที่โทรกลับบ้านได้เลย ไม่เกินสิบ

ช่วงทำงานก็ได้ทำงานที่ต่างบ้านต่างเมืองอีก แต่กระนั้นเลย อินเทอร์เน็ตก็มีบทบาทมากขึ้นในชีวิตเรา ใช่ เราอาจจะคุยกับเพื่อน ๆ ที่รู้จักเทคโนโลยีใหม่ ๆ ได้อย่างง่ายดาย แต่กับผู้ใหญ่อย่างพ่อของเรา เป็นเรื่องยากมากเหลือเกินที่จะโน้มน้าวให้เล่นไลน์ เหมือนอย่างที่เด็ก ๆ สมัยนี้เค้าทำกัน
ด้วยเหตุการณ์และประสบการณ์ของคนอื่น  ที่เราได้เห็น ทำให้เราก็สำนึกได้ว่า การไม่ได้อยู่ใกล้กับคนที่รักเรามากที่สุดนั้น บางทีเค้าก็อาจจะคิดถึงเรามากเหมือนกัน

บางทีการหันกลับไปมอง สนใจ และใส่ใจคนใกล้ ๆ ตัวเรา อาจทำให้ย่นระยะความห่าง ทางความรู้สึกขึ้นมาได้บ้าง และการติดต่อกับคนที่เราห่างไกลบ่อยขึ้น ก็ทำให้ย่นระยะทาง ที่เราอยู่ไกลกัน ให้ความรู้สึกว่าอยู่ใกล้กันได้มากขึ้นเช่นกัน